Με κόντρα τον καιρό: Οι πλατείες θα είναι γεμάτες;

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν γνωρίζω τι ακριβώς θα συμβεί το απόγευμα στο Σύνταγμα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα. Πόσοι θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα των Ελλήνων «Αγανακτισμένων»;
Θα πράξουμε, επιτέλους, το αυτονόητο που το γυροφέρνουμε εδώ και καιρό, κάνοντας επαναστατική γυμναστική από το Πεδίο του Άρεως μέχρι το Σύνταγμα, όπου συνήθως κακήν-κακώς διαλυόμαστε;

Από πού, άραγε, έχει βγει το συμπέρασμα πως όσα περισσότερα χιλιόμετρα διανύεις στο κέντρο της πόλης, τόσο πιο Αριστερός είσαι; Ποιοι και γιατί τόσον καιρό φοβούνται να σταματήσουμε, να «στρατοπεδεύσουμε» στο Σύνταγμα; Ποιοι δεν θέλουν τον οργισμένο λαό μπροστά στη Bουλή;
Και μια ακόμη χειρότερη ερώτηση: Ποιοι φοβούνται να κατέβουν χωρίς τα πανό που αναδεικνύουν τα μαγαζάκια τους; Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας την προηγούμενη φορά στη διαδήλωση για το Μνημόνιο, όταν τα μέλη δύο αριστερών οργανώσεων κόντεψαν να έρθουν στα χέρια για το πολύ κρίσιμο θέμα που απασχολεί όλη την ελληνική κοινωνία: Ποιανού το πανό θα έμπαινε μπροστά;
Το παράδειγμα κωμικοτραγικό, αλλά χαρακτηριστικό. «Μικροί» και «μεγάλοι» έχουν τα καταστήματά τους, θέλουν να πουλήσουν τη δική τους πραμάτεια ως τη μόνη «αυθεντική», «επαναστατική» ή δεν ξέρω τι άλλο, τη στιγμή που το μόνο που χρειάζεται είναι ένα μίνιμουμ κοινών στόχων και δράσης. Ένα «Μέτωπο». Και για να φτιάξεις ένα Μέτωπο δεν διυλίζεις τον κώνωπα την ώρα που όλα γύρω καταρρέουν.
Και μου φαίνεται, τελικά, λυπηρό να πρέπει πρώτα να δούμε ότι συμβαίνει στην Ισπανία, ότι κρατάει για μέρες, για να πεισθούμε κι εμείς ότι μόνο βγαίνοντας στους δρόμους έχουμε την ελπίδα να πετύχουμε οτιδήποτε.
Είναι κρίμα στη χώρα που μέσα στη γερμανική κατοχή ματαίωσε μια επιστράτευση, να μην έχει διδαχτεί τίποτε κανείς ούτε από τη δική μας ιστορία…
Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη…
…Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον είχαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ’ απ’ την άκρη της απελπισίας…
Τότε Αλήτες, σήμερα Ταχρείοι. Τότε αποφασισμένοι και ενωμένοι, σήμερα φοβισμένοι και διαλυμένοι. Κι ο εχθρός τότε και τώρα ισχυρός: Όσο τελικά του επιτρέπουμε!
Δυστυχώς, για μια ακόμη φορά, κάποιοι ψάχνουν «πράκτορες» της αντίδρασης σε ό,τι δεν ελέγχουν: Ο Ριζοσπάστης επιτίθεται στο κίνημα 15 Μάη, γράφοντας πως «δεν είναι τυχαίο ότι τυγχάνει τεράστιας προβολής από τα αστικά ΜΜΕ» και «βρίσκει θερμές αγκάλες στους αστικούς και μικροαστικούς οπορτουνιστικούς κύκλους»…
…Κάποιοι χρειάζονται πολλούς κουβάδες παγωμένο νερό για να ξυπνήσουν!

Σχόλια