Οι προγραμματικές δηλώσεις του Κ. Μητσοτάκη στη Βουλή περιέγραψαν ένα σχέδιο για την Ελλάδα στο οποίο προσέδωσε στρατηγικό χαρακτήρα. Το ονόμασε «πολυδιάστατο εκσυγχρονισμό» που φιλοδοξεί να «αντιμετωπίσει πολλές παθογένειες σε πολλά μέτωπα, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να κινούμαστε με μεγάλη ταχύτητα, με την ταχύτητα της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης, για να αντιμετωπίσουμε τις μεγάλες προκλήσεις οι οποίες έρχονται από το μέλλον».
Αυτός ο εκσυγχρονισμός έρχεται, σύμφωνα με τον ίδιο, ως συνέχεια τριών προηγούμενων μεγάλων εκσυγχρονισμών «που έβαλαν την Ελλάδα σε σύγχρονη ευρωπαϊκή τροχιά» (ο αστικός εκσυγχρονισμός του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο ανορθωτικός εκσυγχρονισμός των δεκαετιών 1950-60, και ο πολιτικός εκσυγχρονισμός της Μεταπολίτευσης, βασικά με Κ. Καραμανλή, κάπως με Α. Παπανδρέου και κυρίως με Κ. Σημίτη).
Ο Κ. Μητσοτάκης είπε ακόμη ότι ο «πολυδιάστατος εκσυγχρονισμός» στηρίζεται σε πέντε πυλώνες: «την παραγωγική Ελλάδα, την κοινωνική Ελλάδα, την ψηφιακή και “πράσινη” Ελλάδα, τη δίκαιη Ελλάδα και, ασφαλώς, την ισχυρή Ελλάδα», για να συνοψίσει πως «αυτές οι πέντε Ελλάδες συγκροτούν την Ελλάδα την οποία θέλουμε».
Προσοχή, δεν πρόκειται για έκθεση ιδεών, παρά τις υπερβολές και τα καλολογικά στοιχεία που συνοδεύουν το σχέδιο αυτό. Πρόκειται για ένα ενεργό, ήδη υλοποιήσιμο από καιρό σχεδιασμό, για την παραπέρα αναβάπτισή του μετά τις εκλογές, μέσα στο νέο τοπίο που ξανοίγεται ειδικά για την πολιτική έκφραση των ελίτ στη χώρα μας: από τη Ν.Δ., το Μητσοτακικό Μαξίμου και την πιο προωθημένη σύμφυση προσωπικού, το οποίο προέρχεται από τον σημιτισμό και νεοδημοκρατικά στελέχη που έχουν διαπρέψει στην εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού, του ατλαντισμού, της ευθυγράμμισης της χώρας στο νέο γεωπολιτικό περιβάλλον.
Δηλαδή ένα πολιτικό προσωπικό που, αφού πέρασε τις τρικυμίες των αντιμνημονιακών αγώνων, τώρα νοιώθει αρκετά ισχυρό για μια πιο επιθετική, πιο αποφασιστική εφαρμογή ενός αστικού προγράμματος ενίσχυσης των ελίτ, των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων, των ιδιωτικοποιήσεων, της αρπαγής του δημόσιου πλούτου, του κλεισίματος εθνικών ζητημάτων με ΝΑΤΟϊκές συνταγές («συνεκμετάλλευση» Αιγαίου, αποστρατιωτικοποίηση νησιών, Χάγη, απεμπόληση της Κύπρου κ.λπ.).
Με άλλα λόγια, πάνω στο ειδικό καθεστώς που συγκρότησαν τα μνημόνια δημιουργείται ένας οδικός χάρτης, με προαπαιτούμενα, με νομοθετικές ρυθμίσεις, με συνταγματικές αναθεωρήσεις κ.λπ. που θα ανοίγουν πιο διάπλατα το δρόμο μιας ασύδοτης, ανεξέλεγκτης, υπερκερδοφόρας «επιχείρησης». Η οποία θα οδηγήσει τη χώρα σε μια άλλη βαθμίδα και θα διασφαλίσει μια ολιγαρχία εγχώρια, αλλά και σε στενή διασύνδεση και σε ρόλο «αντιπροσωπείας» μεγάλων πολυεθνικών θηρίων, που νοιάζονται μόνο για αρπαχτές και υπερκέρδη.
Όσες πινελιές ευαισθησίας για την κοινωνία και τη χώρα κι αν βάζει ο κ. Μητσοτάκης στις εξαγγελίες του, δεν μπορεί να κρύψει τον βασικό πυρήνα του σχεδιασμού του. Δεν πρόκειται για «πολυδιάστατο εκσυγχρονισμό», αλλά για ένα επιθετικό σχέδιο υπαγωγής όλης της χώρας, όλου του δημόσιου πλούτου, ακόμα και της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων, καθώς και των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, στο βωμό των μπίζνες, του υπερκέρδους, της ασυδοσίας ολιγαρχικών ομίλων και συμφερόντων, της ευθείας εξυπηρέτησής τους από το κράτος και τους θεσμούς του. Είναι στην ουσία ένα σχέδιο εκσυγχρονισμού του μεταπρατισμού μέσα στο νέο γεωπολιτικό ορίζοντα, μέσα στις νέες συνθήκες του ψηφιακού καπιταλισμού, μέσα στους αναδασμούς που γίνονται στην ευρύτερη περιοχή (Ευρώπη, Βαλκάνια, Αιγαίο, Ν.Α. Μεσόγειος, Μέση Ανατολή), σε μια πιο στενή συστράτευση της Ελλάδας με τον αμερικανονατοϊκό παράγοντα και τις ανάγκες του πολέμου στην Ουκρανία ενάντια στην Ρωσία.
Ναι, οι «πέντε Ελλάδες» του Κ. Μητσοτάκη συνδέονται άρρηκτα με τον συγκεκριμένο σχεδιασμό. Σε πολλές αποστροφές του έκανε λόγο για όλα αυτά: με κύριο εργαλείο το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας θα μοιραστούν τα λεφτά στους επιχειρηματικούς κύκλους, θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη πρόσδεση στο ΝΑΤΟ και τις ανάγκες του πολέμου (ίσως η ΕΑΒ να πάρει παραγγελίες για παραγωγή οπλισμού για Ουκρανία, θα παραχωρηθούν λιμάνια στις ΗΠΑ κ.ο.κ.), καθώς και πλήρης συμμόρφωση με απαιτήσεις κλεισίματος συμφωνιών («διάλογος» με Τουρκία, Χάγη, Βαλκάνια κ.λπ.). Έτσι η Ελλάδα θα γίνει αυτό που έχει αναγγείλει πριν τον Μητσοτάκη ο πρέσβης κ. Τσούνης: «κόμβος εμπορίου, logistics, ενέργειας, αλλά και κόμβος του ΝΑΤΟ»!
Η εικόνα όμως είναι ελλιπής. Πρώτον, δεν υπάρχει αντιπολίτευση, τυπικά και ουσιαστικά. Αυτό δίνει φόρα στον Μητσοτάκη. Δεύτερον, υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, που νομίζουν ότι με επιδόματα, epass, μικροϋποσχέσεις και ψέματα είτε θα την καταστήσουν εντελώς αόρατη, περίπου ανύπαρκτη στον κόσμο της εικόνας, της προπαγάνδας και των ΜΜΕ, είτε με αντιλήψεις «συμπερίληψης» θα προσπαθήσουν να την αποκοιμίσουν, να τη διαλύσουν, να τη ναρκώσουν.
Η πραγματική Ελλάδα, αυτή που δεν χωρά και δεν υπηρετείται από τον «πολυδιάστατο εκσυγχρονισμό», αυτή που δεν έχει φωνή αλλά αντιμετωπίζει ένα πολυδιάστατο υπαρξιακό πρόβλημα, έχει έναν μόνο δρόμο: αυτόν της αντίστασης κι όχι της προσαρμογής, αυτόν της διάνοιξης ενός σχεδίου Εθνικής Κυριαρχίας με ενεργοποιημένο τον λαό.
