Κατοχή και αποικία δε γίνεται χωρίς “προγραμματική συμφωνία”. Του Δημήτρη Υφαντή
Ενδεχομένως έχουν μεγάλη σημασία οι διαγκωνισμοί μεταξύ των Γερμανών ευρωκρατών, των υπερατλαντικών ιθυνόντων του ΔΝΤ και των άλλων αποφασιστικών και δυναμικών κέντρων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής δεσποτείας, για το πώς ακριβώς θα διευθετηθούν οι εκκρεμότητες στο «οικόπεδο» – Ελλάδα. Είναι άλλωστε αυτοί οι βασικοί εταίροι που διαφεντεύουν τα πράγματα εδώ. Επομένως δε θα έπρεπε να απομένει καμία αμφιβολία για τις λέξεις, δηλαδή για το πώς «το λέμε» ακριβώς αυτό που έχει εγκλωβίσει την πορεία της χώρας και έχει κλειδώσει το πεπρωμένο της κοινωνίας σε τέτοια ολέθρια προοπτική, ώστε χαρακτηρισμοί όπως μονόδρομος και αδιέξοδο να φαντάζουν όλο και φτωχότεροι στο να αποδώσουν την πραγματικότητα.
Δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη αναλυτική ικανότητα για όσα θίγουν και απειλούν -αδύναμες οι λέξεις, να είμαστε ακριβείς- υπονομεύουν και στερούν τα πιο στοιχειώδη και πιο μύχια όχι μόνο της κοινωνικής συνοχής και της εθνικής υπόστασης, μα και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Λέμε: Ανθρωπιστική καταστροφή. Είναι αυτό… λογοτεχνικός βερμπαλισμός, όταν χάνονται ανθρώπινες ζωές, προγράφεται μια ολόκληρη γενιά και οι επόμενες;
Μέρες που είναι, αυτά θυμίζουν συνθήκες πολεμικές και κατοχικές, μόνο που δεν θυμίζουν απλά. Είναι κατά κυριολεξία: πόλεμος και κατοχή. Ένας αδυσώπητος και μεθοδικός πόλεμος ξεθεμελιώνει ένα προς ένα όλα τα κεκτημένα και τα δεδομένα, με βάση τα οποία τούτη δω η χώρα υπήρχε και αναπαραγόταν στοιχειωδώς. Και ένα ιδιότυπο κατοχικό καθεστώς, ιδιότυπο μεν, κατοχικό όμως, κατεδαφίζει και «αναμορφώνει», παραπέμποντας στις πιο μαύρες σελίδες της πρόσφατης ευρωπαϊκής Ιστορίας (η επέτειος της 28ης Οκτώβρη δεν χρειάζεται για να γεννήσει τέτοιους συνειρμούς). Ένας ολόκληρος μηχανισμός ξενικής επιτροπείας και εφαρμοστικής επιτήρησης σε κάθε αρμό της κρατικής διοίκησης εξασφαλίζει την πιστή υλοποίηση του προγράμματος στην πιο αδιανόητη λεπτομέρεια.
Τέτοιες «λεπτομέρειες» αρκούν για να τεκμηριώσουν την κατάλυση κάθε ψήγματος εθνικής κυριαρχίας. Όσα αποκάλυψε στη Βουλή και αναπτύσσει εδώ ο Αλ. Μητρόπουλος βοούν. Αλλά τι διαφορετικό μας λένε οι πρόσφατες κυβερνητικές πράξεις και οι… μη πράξεις; Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το ότι ο φθινοπωρινός «αντιμνημονιακός» οίστρος που κατέλαβε αίφνης τους Σαμαρά και Βενιζέλο συνέπεσε με τα ακόλουθα (ενδεικτικά και μόνο): Η ελάφρυνση στο πετρέλαιο θέρμανσης απαγορεύτηκε, το χαράτσι στα ακίνητα νομοθετείται μόνιμα μαζί με νέα χαράτσια, όχι μόνο φορολογικά, χαρακτηριστικά τα 25 ευρώ εισιτήριο στο ΕΣΥ, νέος γύρος απολύσεων θα δώσει τη χαριστική βολή σε Παιδεία και Υγεία, της απελευθέρωσης των κατασχέσεων κατοικιών προηγούνται ήδη οι κατασχέσεις των ελάχιστων καταθέσεων φτωχών και ανέργων που αδυνατούν να πληρώσουν τα χρέη στην εφορία, οι νέες περικοπές στις συντάξεις έχουν εξαγγελθεί με κάθε επισημότητα και ο κατάλογος των… διαρθρωτικών αλλαγών δεν έχει τέλος.
Γιατί δεν έχει, ούτε πρόκειται να έχει τέλος το κατοχικό καθεστώς, όσο δεν τίθεται παράλληλα ευθέως στο στόχαστρο και δεν αμφισβητείται το ίδιο το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Κι αυτό δεν χρειαζόταν για να το πιστοποιήσει η απάντηση του Όλι Ρεν στη Ν. Βαλαβάνη, ότι δηλαδή με ή χωρίς τρόικα στην παρούσα της σύνθεση, η χώρα θα «υπάρχει» μόνο ως υπόδειγμα αποικίας και προτεκτοράτου. Θα αρκούσε και μόνο μια επιπόλαια ματιά σε δύο άλλα ντοκουμέντα αυτής της εβδομάδας.
Η «δύναμη κρούσης» (Task Force) του Χ. Ράιχενμπαχ δημοσιοποίησε την έκθεσή της. Και απευθύνεται με μοναδικό κυνισμό στα προγραμμένα θύματα του άτεγκτου προγράμματος: «Φτάσατε στον πάτο και εκεί θα μείνετε».
Δεν υπερβάλλουμε, ούτε παρερμηνεύουμε. Η έκθεση παρουσιάζει τους πρωτοφανείς δείκτες της ανθρωπιστικής καταστροφής και ωμά διαπιστώνει, πως η κατάσταση δεν αλλάζει στον ορατό ορίζοντα! Άλλωστε ο ίδιος ο επιτετραμμένος του γερμανικού ευρω-διευθυντηρίου (θυμίζουμε πως η Task Force είναι εντεταλμένη της Ε.Ε.) πέρυσι, όλο σοβαρότητα, διαπίστωνε πως «ακόμη η Ελλάδα δεν βρίσκεται στον πάτο». Έτσι λοιπόν τώρα, διαπιστώνει την επίτευξη του στόχου. Κι αφού το πρόγραμμα πέτυχε, είναι ώριμο το άλλο βαρυσήμαντο και πολυαναμενόμενο ντοκουμέντο, η «προγραμματική συμφωνία» του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Πρόκειται για μνημείο γενικολογίας και ευχολογίων. Αλλά τι διαφορετικό θα μπορούσαν να διατυπώσουν; Από πότε οι μαριονέτες κυβερνούν;
