Εδώ και χρόνια επικρατεί απόλυτη ασυνεννοησία μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων, αφού η κάθε μία εκδίδει τα δικά της αποτελέσματα, με ακραίες πολλές φορές αποκλίσεις.
Το τέλειο αλαλούμ. Η ΕΦΕΕ απλώς δεν υφίσταται προ πολλού. Όμως, μέχρι πρόσφατα οι φοιτητικές εκλογές ήταν πολιτικό γεγονός. Όχι πια. Γιατί;
Το φοιτητικό κίνημα σφράγιζε και ενέπνεε ολόκληρη την κοινωνία, από τις διαδηλώσεις για το Κυπριακό το ’50, το κίνημα του 15% για την Παιδεία και το 1-1-4, τα Ιουλιανά, την αντιδικτατορική πάλη, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης, μέχρι και τη ματαίωση της συνταγματικής κατεδάφισης του άρθρου 16. Τώρα έψαχνε κανείς στα «ψιλά» των εφημερίδων για να ανακαλύψει τα αποτελέσματα των τελευταίων -που κρίνει με περιφρόνηση όλα τα σύγχρονα σε σύγκριση με τις «άλλοτε ένδοξες μέρες του κινήματος».
Είναι κάτι άλλο που λείπει. Κι αυτό αποτυπώνεται στο «θάψιμο» του ειδικού βάρους του φοιτητικού κινήματος για το κεντρικό κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. Ορίστε δύο -όχι πολύ μακρινά- στιγμιότυπα πολιτικών διεργασιών «διάρκειας» στη φοιτητική νεολαία, σε αντιπαραβολή: Ήταν από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, που η Δεξιά μέσα στα πανεπιστήμια έχτισε βήμα-βήμα το νεοφιλελεύθερο ρεύμα, κατακτώντας την ιδεολογική ηγεμονία και τελικά και την πλειοψηφία στους εκλογικούς συσχετισμούς των σπουδαστικών συλλόγων. Στο άλλο άκρο τώρα, στην αυγή της δεκαετίας του ’90, έλαβε χώρα ένα εντυπωσιακό ρήγμα στα Αριστερά, όταν σχεδόν το σύνολο της Πανσπουδαστικής, της παράταξης της ΚΝΕ «έσπασε» προς τα Aριστερά, καταγγέλλοντας τη συγκυβέρνηση Τζανετάκη και τη συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΚΚΕ με το νεοφιλελευθερισμό της Ν.Δ. Τώρα που συντελείται στη χώρα ένας πολιτικός σεισμός, υπό το καθεστώς της κατοχικής επιβολής της τρόικας, ποιες ανάλογες ρήξεις και ζυμώσεις καταγράφονται στους φοιτητικούς χώρους; Λόγω «επαγγελματικής» πολιτικής διαστροφής αναζητήσαμε και βρήκαμε τα εκλογικά φοιτητικά αποτελέσματα. Αύξηση της αποχής, οριακή πτώση της ΔΑΠ με πρόσημο διατήρησης δυνάμεων, καθίζηση αλλά όχι συντριβή της ΠΑΣΠ, σημαντική άνοδος αλλά όχι εκτίναξη για την Αριστερά. Δεν είναι παράδοξο τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών να αποτυπώνουν μετατοπίσεις, αξιόλογες μεν, που όμως υστερούν ως προς τις διεργασίες της κοινωνίας και κάθε άλλο παρά ανατρέπουν το σκηνικό του φοιτητικού συνδικαλισμού;
Τις απαντήσεις στα γιατί που αναδύονται δεν τις βρήκαμε στις αποτιμήσεις των πρωταγωνιστών, γιατί βέβαια τα ίδια τα ερωτήματα απουσιάζουν, όσο η υπαρκτή φοιτητική Αριστερά παραδέρνει αγκυλωμένη σε υπερ-πολιτικά στερεότυπα, ενώ απογειώνεται αυτάρεσκα στις σφαίρες του ιδεολογικού σχολαστικισμού.
Το φοιτητικό κίνημα σφράγιζε και ενέπνεε ολόκληρη την κοινωνία, από τις διαδηλώσεις για το Κυπριακό το ’50, το κίνημα του 15% για την Παιδεία και το 1-1-4, τα Ιουλιανά, την αντιδικτατορική πάλη, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης, μέχρι και τη ματαίωση της συνταγματικής κατεδάφισης του άρθρου 16. Τώρα έψαχνε κανείς στα «ψιλά» των εφημερίδων για να ανακαλύψει τα αποτελέσματα των τελευταίων -που κρίνει με περιφρόνηση όλα τα σύγχρονα σε σύγκριση με τις «άλλοτε ένδοξες μέρες του κινήματος».
Είναι κάτι άλλο που λείπει. Κι αυτό αποτυπώνεται στο «θάψιμο» του ειδικού βάρους του φοιτητικού κινήματος για το κεντρικό κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο. Ορίστε δύο -όχι πολύ μακρινά- στιγμιότυπα πολιτικών διεργασιών «διάρκειας» στη φοιτητική νεολαία, σε αντιπαραβολή: Ήταν από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, που η Δεξιά μέσα στα πανεπιστήμια έχτισε βήμα-βήμα το νεοφιλελεύθερο ρεύμα, κατακτώντας την ιδεολογική ηγεμονία και τελικά και την πλειοψηφία στους εκλογικούς συσχετισμούς των σπουδαστικών συλλόγων. Στο άλλο άκρο τώρα, στην αυγή της δεκαετίας του ’90, έλαβε χώρα ένα εντυπωσιακό ρήγμα στα Αριστερά, όταν σχεδόν το σύνολο της Πανσπουδαστικής, της παράταξης της ΚΝΕ «έσπασε» προς τα Aριστερά, καταγγέλλοντας τη συγκυβέρνηση Τζανετάκη και τη συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΚΚΕ με το νεοφιλελευθερισμό της Ν.Δ. Τώρα που συντελείται στη χώρα ένας πολιτικός σεισμός, υπό το καθεστώς της κατοχικής επιβολής της τρόικας, ποιες ανάλογες ρήξεις και ζυμώσεις καταγράφονται στους φοιτητικούς χώρους; Λόγω «επαγγελματικής» πολιτικής διαστροφής αναζητήσαμε και βρήκαμε τα εκλογικά φοιτητικά αποτελέσματα. Αύξηση της αποχής, οριακή πτώση της ΔΑΠ με πρόσημο διατήρησης δυνάμεων, καθίζηση αλλά όχι συντριβή της ΠΑΣΠ, σημαντική άνοδος αλλά όχι εκτίναξη για την Αριστερά. Δεν είναι παράδοξο τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών να αποτυπώνουν μετατοπίσεις, αξιόλογες μεν, που όμως υστερούν ως προς τις διεργασίες της κοινωνίας και κάθε άλλο παρά ανατρέπουν το σκηνικό του φοιτητικού συνδικαλισμού;
Τις απαντήσεις στα γιατί που αναδύονται δεν τις βρήκαμε στις αποτιμήσεις των πρωταγωνιστών, γιατί βέβαια τα ίδια τα ερωτήματα απουσιάζουν, όσο η υπαρκτή φοιτητική Αριστερά παραδέρνει αγκυλωμένη σε υπερ-πολιτικά στερεότυπα, ενώ απογειώνεται αυτάρεσκα στις σφαίρες του ιδεολογικού σχολαστικισμού.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί
η «σειρά» του 1969
Σχόλια
