Της Βέρας Δαμόφλη
Ο φρόνιμος τη μοίρα δεν την ξαγριεύει. Όχι: δεν είμαστε ταγμένοι για να πούμε πού είναι το δίκιο. Το δικό μας χρέος είναι να βρούμε το μικρότερο κακό… Κάλλιο ένας να πεθάνει από το ριζικό του παρά σε κίντυνο να μπούμε εμείς και το ρηγάτο. Έτσι λέει ο ποιητής κι έτσι πράττουν οι πολιτικοί αδύναμων κρατών.
Σήμερα ζωντανεύουν φαντάσματα σουλτάνων, τσάρων, αποικιοκρατών, κατακτητών. Διέλυσαν δύο χώρες ιστορικής και στρατηγικής σημασίας το Ιράκ και τη Συρία. Εξέθρεψαν μισαλλόδοξους εκδικητές στην καρδιά της Μέσης Ανατολής. Χώρισαν στα δυο τη Λιβύη. Επέβαλαν δικτατορία στην Αίγυπτο, εξαθλίωση στη «μαύρη» Αφρική. Επιφυλάσσουν μαύρη μοίρα για την Παλαιστίνη.
Η δήθεν κατάπαυση των εχθροπραξιών παραμένει στα χαρτιά. Στις συνομιλίες της Γενεύης δεν προβλέπεται η συμμετοχή των Κούρδων. Η στάση όλων των πλευρών απέναντι στον ISIS δεν έχει ξεκαθαριστεί, οι ΗΠΑ δεν έχουν αποκλείσει και χερσαία επέμβαση, ενώ οι πληροφορίες λένε ότι η Ρωσία καταστρέφει τις αυτοκινητοπομπές με πετρέλαιο από το Ιράκ. Η Σαουδική Αραβία, η Υεμένη, ακόμα και το Ιράν έχουν εμπλακεί στον πόλεμο.
Σε έντεκα πόλεις της νοτιοανατολικής Τουρκίας διεξάγονται μάχες και η Ευρώπη σιωπά. Ο Ερντογάν θέλει να ανακηρύξει την Τουρκία σε ηγεμονικό παράγοντα του μουσουλμανικού κόσμου και η Ευρώπη σιωπά. Όπως σιωπά και για τους 30 φυλακισμένους δημοσιογράφους, για τις διώξεις όσων διαφωνούν μαζί του, για τις επεκτατικές του τάσεις, για την υποστήριξή του στους Τζιχαντιστές και εξακολουθεί να θεωρεί την Τουρκία χώρα προς ένταξη στην Ε.Ε.
Και στην Κύπρο, μιθριδατισμός. Μετά την τεχνητή οικονομική κρίση, ετοιμάζουν ένα σχέδιο «ρεαλιστικό», κατά Αναστασιάδη. Οι πληροφορίες λένε ότι θέλουν να την εντάξουν στο ΝΑΤΟ, να παραμείνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, να παραμείνουν και οι έποικοι, αφού κοντεύουν εκεί 42 χρόνια. Λες και Άγγλοι, Γάλλοι Πορτογάλοι, Ισπανοί, Βέλγοι, Ολλανδοί αλλά και Τούρκοι δεν είχαν γεννηθεί και ζήσει στις αποικίες και στις κτήσεις τους.
Αυτή η νοοτροπία διακατέχει και μερίδα της Αριστεράς. Περιβάλλεται με τον μανδύα του διεθνισμού για να κρυφτεί η αποδοχή της παγκοσμιοποίησης. Και η ελληνική κυβέρνηση έχει παγιδευτεί στην καθημερινή τρεμούλα της διαχείρισης. Πιέζεται να δεχτεί τις κοινές περιπολίες, να φτιάξει στρατόπεδα προσφύγων, απειλείται με κλείσιμο συνόρων, με ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση του ελληνικού λαού, ενώ φοβάται τον μπαμπούλα του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας. Έτσι απεμπολούνται οι έννοιες της εθνικής ανεξαρτησίας, της εδαφικής ακεραιότητας, της λαϊκής κυριαρχίας και πιάνεται η ιστορία από τη μέση. Από το κύμα των προσφύγων. Όχι από τις αιτίες της προσφυγιάς.
Πρώτη φορά δεν έχει δημιουργηθεί ούτε ένα κίνημα Ειρήνης. Δεν γίνονται διαδηλώσεις με αίτημα να σταματήσει ο πόλεμος. Δεν καταγγέλλονται σαφώς οι υπαίτιοι, τα οφέλη τους και τα σχέδιά τους.
Αν συνεχίσουμε έτσι, οι Ευμενίδες θα μας πάρουν για πεθαμένους και θα φύγουν… «βρίζοντας τους θεούς που μας προστατεύουν».
