Αγώνας ενάντια στο μαύρο – πρόσκληση αντίστασης κι ανατροπής. Του Γιώργου Κατερίνη
Πρωτοφανή αντοχή και διάρκεια επιδεικνύει ο αγώνας που εξελίσσεται στην ΕΡΤ με τους εργαζόμενους να έχουν αναλάβει επί 25 ημέρες τώρα τη λειτουργία και τη συνεχή εκπομπή τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού προγράμματος, παράλληλα με πολύμορφες εκδηλώσεις τόσο στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, όσο και σε πολλές άλλες πόλεις. Το κύμα αλληλεγγύης που εκφράστηκε από την πρώτη στιγμή, ξεπέρασε τα στενά όρια ενός εργατικού αγώνα και δημιούργησε μια στέρεη θωράκιση που παρέλυσε μέχρι σήμερα την κυβερνητική πυγμή, δημιουργώντας εσωτερικό πρόβλημα και αδυναμία επιβολής στα κυβερνητικά σχέδια.
Ο ορισμός ως νέου υπουργού… (αντι)ΕΡΤ ενός γνώριμου στο δημοσιογραφικό κόσμο στελέχους των ΜΜΕ αποδείχτηκε αναποτελεσματικός ελιγμός. Ο Π. Καψής, αντιμέτωπος με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που ζητά να παύσει το «μαύρο» και να εκπέμψει πρόγραμμα (την οποία αγνοεί προκλητικά η κυβέρνηση εδώ και είκοσι μέρες) επιδιώκει να δημιουργήσει «εναλλακτικό» πρόγραμμα (πειρατικό το χαρακτηρίζουν τα συνδικάτα του χώρου) αναζητώντας πρόθυμους εργαζόμενους. Όμως παρά τις επίμονες προσπάθειές του δεν έχει κατορθώσει να διασπάσει το μέτωπο των εργαζομένων, αφού οι προτάσεις του για ομαλή μετάβαση σε ένα νέο σχήμα συνοδευμένες από υποσχέσεις παροχών δεν φαίνεται να πείθουν ούτε τους φιλικά προσκείμενους προς τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης. Η μαζική απόρριψη αυτών των προτάσεων από τις συνελεύσεις τόσο των δημοσιογράφων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, όσο και των υπολοίπων εργαζομένων, η κατηγορηματική αντίδραση των συνδικαλιστικών οργάνων, η καθολική υιοθέτηση του τρίπτυχου «να ανοίξει τώρα η ΕΡΤ με πλήρες πρόγραμμα ως να μην έκλεισε μια μέρα, χωρίς απολύσεις, χωρίς κανένα δικαίωμα χαμένο» δημιουργεί αμηχανία στα κυβερνητικά επιτελεία. Η εσπευσμένη κατάθεση νομοσχεδίου για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση με τη μορφή του κατεπείγοντος καταγγέλλεται ως ένα ακόμη πραξικόπημα και προκαλεί μεγαλύτερη συσπείρωση στις γραμμές των εργαζομένων.
Το κόστος του «μαύρου»
Η καταγγελία των εργαζομένων ότι από την ξαφνική κατάργηση της ΕΡΤ το ελληνικό Δημόσιο επιβαρύνεται με ένα ποσό 300 εκατομμυρίων, που ίσως ανέλθει και στο μισό δισ. ευρώ έχει μείνει αναπάντητη. Στο ποσό αυτό συμπεριλαμβάνονται οι αποζημιώσεις των 2.650 εργαζομένων, οι ρήτρες συμβολαίων, η ακύρωση συμφωνιών παραγωγής προγραμμάτων κ.λπ. Ο ίδιος ο αρμόδιος υπουργός παραδέχτηκε σε συνέντευξή του ότι υπάρχει επιβάρυνση, την οποία προσπαθεί να περιορίσει στο μισό.
Ακόμη οι εργαζόμενοι εκφράζουν φόβους για εκτεταμένες ζημιές στις εγκαταστάσεις που έχουν «καταλάβει» οι δυνάμεις της Αστυνομίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Κέντρο Εκπομπής Υμηττού, όπου υπάρχουν μηχανήματα τεράστιας αξίας, οι εργαζόμενοι διέκοψαν βίαια την εργασία τους στις 11/6 με την επέμβαση ένοπλων κουκουλοφόρων δυνάμεων ΕΚΑΜ. Σε επίσκεψη που πραγματοποιήθηκε στο χώρο στις 30/6 από εργαζόμενους και συνδικαλιστές συνοδεία βουλευτών δεν δόθηκε η δυνατότητα να ελεγχθούν οι εγκαταστάσεις, παρόλα αυτά «διαπιστώθηκε διακοπή λειτουργίας σειράς εγκαταστάσεων και άλλες παρεμβάσεις στον εξοπλισμό της ΕΡΤ, οι οποίες ενδεχομένως να έχουν ήδη δημιουργήσει μη αναστρέψιμες βλάβες, ή να δημιουργήσουν στο μέλλον ανεπιθύμητες καταστάσεις», όπως κατήγγειλε η ΠΟΣΠΕΡΤ.
Αντίστοιχες υπόνοιες για καταστροφές εκφράζουν οι τεχνικοί της ΕΡΤ και για τα υπόλοιπα κτίρια που φυλάσσονται από αστυνομικές δυνάμεις, όπως οι εγκαταστάσεις της ΕΤ1 στη οδό Κατεχάκη, αλλά και πολλές εγκαταστάσεις πομπών, οι οποίοι διέκοψαν βίαια τη λειτουργία τους. Τελευταίο κρούσμα η επέμβαση των ΜΑΤ την Πέμπτη (4/6) στον πομπό αναμετάδοσης στα Γεράνεια Όρη και η βίαιη διακοπή του σήματος.
Αυτή η εικόνα από μόνη της ανατρέπει κάθε προσπάθεια ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού και προκαλεί τη συμπαράσταση προς τον αγώνα των εργαζομένων.
Η ΕΡΤ άτυπο κέντρο αγώνα
Παρά την έλλειψη μαζικών συγκεντρώσεων, όπως αυτές που έγιναν τις πρώτες μέρες του «μαύρου», οι εγκαταστάσεις της ΕΡΤ σε όλη την Ελλάδα, αλλά κυρίως στην Αθήνα, προσελκύουν το ενδιαφέρον αλλά και τη συμμετοχή χιλιάδων πολιτών. Το πλήθος των εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται ξεπερνούν κάθε προηγούμενο. Συναυλίες, καλλιτεχνικά δρώμενα, συζητήσεις, συσκέψεις μετέτρεψαν τον αρχικά ενστικτώδη αγώνα επιβίωσης των εργαζομένων της ΕΡΤ σε πόλο έλξης για κάθε αγωνιστική διεκδίκηση.
Από την πρώτη μέρα «αυτοδιαχειριζόμενης» λειτουργίας του ραδιοτηλεοπτικού προγράμματος δεκάδες συλλογικότητες διάνθισαν τις εκπομπές με θέματα και αγωνίες που ελάχιστα άγγιζαν τη θεματική της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Δεκάδες ώρες εκπομπών μετά τις 11 Ιουνίου καλύφθηκαν από τις φιλότιμες προσπάθειες δημοσιογράφων και τεχνικών, συνθέτοντας ένα πλούσιο πρόγραμμα που όμοιό του δεν έχει ξαναγνωρίσει η ελληνική ραδιοτηλεόραση. Οι συζητήσεις στα στούντιο της ΕΡΤ, έστω και αποσπασματικά, άγγιξαν θέματα που μέχρι τώρα δεν αποτελούσαν καν είδηση. Το ρεπορτάζ από την αποτροπή του πλειστηριασμού στο σπίτι ανέργου στο Πέραμα, η είδηση – καταγγελία του λουκέτου στο εργοστάσιο Κατσέλης, αλλά και η διαδήλωση-ρεπορτάζ των εργαζομένων της ΑΓΕΤ από τη Χαλκίδα είναι ίσως οι πιο χαρακτηριστικές, αλλά όχι οι μοναδικές περιπτώσεις που οι εργατικοί αγώνες βρήκαν δημόσιο βήμα. Κι αυτό είναι μια κατάκτηση του αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ, την οποία οφείλουν να αναγνωρίσουν όλοι.
Πέρα από τη λειτουργική πλευρά της ΕΡΤ οι εγκαταστάσεις της μετατράπηκαν σε τόπο συνάντησης και συντονισμού των συνδικάτων. Από τις πρώτες μέρες ξεκίνησαν προσπάθειες να στηθεί ένα κέντρο αγώνα. Η αναγκαστική συνάντηση των διαφόρων συντονισμών, οι οποίοι κινούνταν σε παράλληλες διαδικασίες μέχρι τότε, παρά τις δυσκολίες και τις διαφορετικές οπτικές άνοιξε δρόμους, αλλά έφερε στην επιφάνεια και τις χρόνιες ανεπάρκειες και αγκυλώσεις του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά από 25 μέρες δεν κατέστη δυνατό να οργανωθεί ένα κεντρικό συνδικαλιστικό κάλεσμα με επίκεντρο τον αγώνα στην ΕΡΤ, πέρα από την εξαγγελία της 24ωρης απεργίας από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 13 Ιουνίου.
