Δύσκολο καλοκαίρι, ταραγμένο. Όχι μόνο λόγω των πυρκαγιών που μαίνονται σε πολλά σημεία της Μεσογείου, της Σιβηρίας και των ΗΠΑ. Όχι μόνο επειδή η πανδημία καλά κρατεί, παρά τους εμβολιασμούς και τα λοκντάουν. Όχι μόνο γιατί η οικονομική δυσπραγία θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί. Με καταπληκτική ταχύτητα ένα γεγονός που μπορεί να συμβεί σε μια μακρινή χώρα, επηρεάζει και γίνεται θέμα συζήτησης. Παράδειγμα το Αφγανιστάν.
Άρα συνυπάρχουν εκ πρώτης όψεως τρία στοιχεία: Η φωτιά που δημιουργείται από την «οικολογική κρίση», ο ιός που ξεπερνά φράγματα και είναι διεθνής, και τώρα ένα γεωπολιτικό γεγονός (Αφγανιστάν) που διαταράσσει πολλές χώρες από την Ασία έως τον Ατλαντικό.
Αν ψάχνουμε για αιτίες, ευθύνες, εξηγήσεις πρέπει να επιστρατεύσουμε τη λογική και τη διαλεκτική: Ακόμα και στα πιο χαοτικά φαινόμενα, πάντα ένα αίτιο (ή μια σειρά αιτίων) προηγείται κάποιας ακολουθίας φαινομένων και εξελίξεων. Η διαλεκτική μάς θυμίζει ότι όλα αλλάζουν συνεχώς και διαρκώς στη βάση των αντιθέσεων που τα διαπερνούν. Ότι από τις ποσοτικές αλλαγές φθάνουμε στις ποιοτικές, και ότι όλα αλληλοεξαρτώνται.
Πανδημία, βαθιά διαταραχή σχέσεων ανθρώπου-φύσης, προσφυγικές ροές αναδεικνύουν τους εμπρηστές: Την παγκοσμιοποίηση και τις ελίτ. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός των αρχών του 21ου αιώνα για να διαιωνίζει την ύπαρξή του, μέσα σε μια βαθύτατη ολοκληρωτική κρίση του, γερασμένος και ρυτιδιασμένος (σχεδόν διασωληνωμένος ιστορικά), τρέφεται από έναν διαρκή και αναπαραγόμενο καταστροφισμό. Δεν πρόκειται για μια «δημιουργική καταστροφή», όπως υποστήριζαν τον προηγούμενο αιώνα διάσημοι διανοητές, τέτοια που να δημιουργεί προϋποθέσεις ανάκαμψης μετά από μια κρίση.
Αυτό το σύστημα-βαμπίρ είναι ο βασικός πυροδότης και των τριών στοιχείων που επισημάναμε. Αλλά, πέρα από αυτό, «εφευρίσκει» και τρόπους καινούριους για να κυριαρχήσει και να τιθασεύσει τις θύελλες που προκαλεί. Τα σενάρια υπήρχαν από καιρό στο συρτάρι. Το καμπανάκι κτυπούσε από καιρό: Υπάρχει κίνδυνος εξεγέρσεων, επαναστάσεων, γενικής ανυπακοής, κρίσης όλων των θεσμών. Κατά κύματα όλα τα διεθνή φόρα ασχολούνταν πότε με τους «αγανακτισμένους», πότε με τους «εθνολαϊκιστές», τώρα με τους «αρνητές». Η πανδημία αποτέλεσε το γενικό προσάναμμα για το πέρασμα σε μια νέα εποχή διαχειρίσεων και ελέγχου παγκόσμιων πληθυσμών.
Έτσι φθάνουμε σε μια κατάσταση μόνιμης και κατά περίσταση κατάσταση έκτακτης ανάγκης σαν βασικής διαχειριστικής κατεύθυνσης, χωρίς να αποκλείεται το πέρασμα σε πιο ανεβασμένες εκδοχές (κατάσταση πολιορκίας, κατάργηση συνταγμάτων, έκτακτες εξουσίες κ.ο.κ.).
Μετά τα μνημόνια, μετά την πανδημία και τις πυρκαγιές, μάλλον έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι ένα νέο κύμα προσφύγων που δημιουργούν οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν. Το Αφγανιστάν εισβάλλει στην όποια δημόσια συζήτηση, και στη βάση του δημιουργούνται νέες διαφοροποιήσεις και διλήμματα.
Το τραγικό και συνάμα εξοργιστικό είναι ότι εδώ και πολλά χρόνια οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης έχουν ορίσει την Ελλάδα σαν μια νέα Γιουγκοσλαβία: μια χώρα που πρέπει να συρρικνωθεί, να σαλαμοποιηθεί, να διαλυθεί εν πολλοίς η κυριαρχία της. Μάλιστα έχουν ορίσει την Ελλάδα σαν χώρα-φράκτη, χώρο εναπόθεσης σχετικά μεγάλου μέρους προσφύγων και εγκλωβισμού τους εδώ, για να μην προχωρήσουν προς Ευρώπη. Η Ελλάδα ολόκληρη ως ένα hot-spot, ως μια τεράστια δομή όπου θα στοιβάζονται εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων.
Βεβαίως υπάρχει η «πράσινη ανάπτυξη», η «4η Βιομηχανική Επανάσταση», η ψηφιακή μετάλλαξη… αλλά υπάρχει και το γεωπολιτικό πεδίο και το παιχνίδι των Μεγάλων Δυνάμεων ενάντια σε χώρες, ενάντια σε έθνη, ενάντια σε λαούς.
Είναι καιρός για να κάνουμε συνθέσεις και να δείξουμε πως κατανοούμε την αλληλοσυσχέτιση των «φυσικών» δεινών που μας πέφτουν κατακέφαλα. Είναι καιρός να δείξουμε τον εμπρηστή: Την παγκοσμιοποίηση και όλες τις παραφυάδες της.
Μόνο έτσι θα υπερασπιστούμε τη ζωή γενικά, μόνο έτσι θα ανοιχθούν δρόμοι για μια άλλη ανθρώπινη κατάσταση. Μόνο έτσι θα πέσουν τυραννίες και η μεταδημοκρατία θα δώσει τη θέση της σε μια πραγματική δημοκρατία.
Μόνο έτσι θα εμποδίσουμε την «αλλαγή χρήσης» της Ελλάδας που επιχειρείται από τις ελίτ με την ελεεινή συμβολή ενός σάπιου πολιτικού συστήματος.
Αν βλέπουμε τον εμπρηστή λοιπόν, είναι καιρός να αναδείξουμε την «κόκκινη κλωστή» που συνδέει όλα τα εγκλήματά του.
Καιρός να σταματήσουμε το «ακαταδίωκτο» που διαθέτει.
Όσο δύσκολο και οδυνηρό ήταν το καλοκαίρι που διανύουμε, τουλάχιστον προσφέρει «υλικό» για την απαιτούμενη «νέα συνείδηση» και «νέα πράξη» που χρειαζόμαστε.
