Ο ένας μετά τον άλλον οι αξιωματούχοι των κρατών μελών της Ε.Ε. δίνουν το σήμα της πολεμικής προετοιμασίας. Μιλούν για φέρετρα, για θυσίες, για την ανάγκη να μπει ως πρώτη προτεραιότητα το σχέδιο επανεξοπλισμού (βλ. στήριξη με κρατικό χρήμα της «αμυντικής» βιομηχανίας των χωρών του ευρωπαϊκού κέντρου). Η συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία γίνεται μια υπαρξιακή μάχη για την ευρωπαϊκή ελίτ, που γνωρίζει πως μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά μόνο επικαλούμενη μια διαρκή έκτακτη ανάγκη.
Κάπως έτσι επιστρατεύονται διάφορα σενάρια για να πείσουν τους πολίτες (όχι μόνο των χωρών της Βαλτικής λ.χ., που ίσως έχουν ιστορικούς λόγους να ανησυχούν) πως πρέπει ο φόβος και η ανασφάλεια να γίνει μόνιμο συναίσθημα. Βλέπουμε υποσχέσεις ή συμφωνίες πώλησης όπλων (Rafale από τη Γαλλία, πυραύλους από τη Γερμανία) ώστε να συνεχιστεί ο πόλεμος στο έδαφος της Ουκρανίας, συναγερμούς (συχνά ψευδείς) για drones πάνω από τα αεροδρόμια των ευρωπαϊκών πρωτευουσών, ειδήσεις για σαμποτάζ σε υποδομές (την ώρα που δεν λένε κουβέντα για τις αποκαλύψεις σχετικά με το Δυτικό σχέδιο ανατίναξης του NordStream πριν μερικά χρόνια), προειδοποιήσεις για κυβερνοεπιθέσεις και ρωσικά fakenews, αντιδημοκρατική εμπλοκή σε εκλογικές αναμετρήσεις στο όνομα της αντιμετώπισης κάποιου ρωσικού δακτύλου. Όλα αυτά εντάσσονται σε μια ενιαία στρατηγική, την οποία συνεχίζει να προωθεί το κόμμα του πολέμου που έχει εγκατασταθεί στο ευρωπαϊκό διευθυντήριο – άλλες φορές σε συντονισμό με τις ΗΠΑ του Τραμπ, και άλλες φορές (όπως όταν αυτός φαίνεται να παζαρεύει απευθείας διευθετήσεις με τον Πούτιν, αφήνοντας την Ε.Ε. απ’ έξω) σε σύγκρουση μαζί του.
Η Ελλάδα ως ΑμερικανοΝΑΤΟϊκός χώρος
Η Ελλάδα εμπλέκεται στη σύγκρουση αυτή ως κομμάτι της «σωστής πλευράς της ιστορίας». Η αμερικάνικη απόβαση που συνόδευσε την άφιξη της κ. Γκίλφοϊλ συνδέεται με αυτές τις συγκρούσεις, επιβεβαιώνοντας τη λειτουργία της Ελλάδας ως ΝΑΤΟϊκό (και όλο και πιο Αμερικάνικο) γεωπολιτικό μεντεσέ. Οι ΗΠΑ θέλουν την Ελλάδα κόμβο ενεργειακής υποστήριξης της Ουκρανίας, πιθανά και άλλων πελατών στη Ν.Α. Ευρώπη, με ακριβό αμερικανικό αέριο. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που επιμένουν στην ανάγκη ελέγχου ελληνικών λιμανιών, στη στήριξη εγκαταστάσεων για LNG (Αλεξανδρούπολη, Βόλος, Ρεβυθούσα κ.α.), στην προσπάθεια περιορισμού του σκιώδους ρωσικού στόλου (στον οποίο συμμετέχουν και Έλληνες εφοπλιστές). Την ίδια στιγμή η χώρα μας καλείται, από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, να στηρίξει το Κίεβο με στρατιωτικό υλικό (πολύτιμο για την άμυνά μας και για την αποτροπή απειλών εναντίον της χώρας μας).
Επίσκεψη Ζελένσκι και ρωσικές αντιδράσεις
Ενταγμένη σε αυτή τη στρατηγική ήταν και η πρόσφατη επίσκεψη Ζελένσκι στην Ελλάδα, η οποία –με τις ευλογίες της κας Γκίλφοϊλ– μετατρέπεται σε κόμβο υποστήριξης του Κιέβου. Μεταξύ των όσων συζητήθηκαν (όσα έχουν ανακοινωθεί) είναι:
- Συμφωνία της ΔΕΠΑ και της Naftogaz για παροχή αμερικάνικου LNG μέχρι τον Μάρτιο του 2026.
- Συνεργασία της ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ με την UcranicoEnergy για από κοινού ενεργειακά έργα.
- Συνεργασία στον τομέα της κυβερνοασφάλειας.
- Συνέχιση της διπλωματικής πίεσης προς την Ρωσία.
- Ενίσχυση της ελληνικής εμπλοκής στην εξοπλιστική στήριξη του Κιέβου, ειδικά με την από κοινού ανάπτυξη και χρήση θαλάσσιων μη επανδρωμένων αεροχημάτων (UAVs).
Ειδικά το τελευταίο σημείο της καταρχήν συμφωνίας συμπαραγωγής drones φαίνεται να ενόχλησε ιδιαίτερα τη Ρωσία, με το ρωσικό ΥΠΕΞ να δηλώνει πως «Η Ελλάδα ακολουθεί μια προκλητική, συγκρουσιακή πολιτική έναντι της Ρωσίας και προβαίνει σε εχθρικές ενέργειες», προειδοποιώντας πως «θα απαντήσει στον κατάλληλο χρόνο και με τον κατάλληλο τρόπο».
Η ΝΑΤΟϊκή γραμμή των ελίτ για «άμυνα υπέρ τρίτων» γίνεται ο μοχλός αποδυνάμωσης της δικής μας άμυνας και αποτροπής. Η πολιτική του «δεδομένου και πρόθυμου συμμάχου» απειλεί να εμπλέξει τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια, αφήνοντάς την έκθετη σε αχρείαστες απειλές, και αποπροσανατολισμένη από τους πραγματικούς κινδύνους και προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει σε μια ταραγμένη περίοδο.
Στο μυαλό είναι ο στόχος
- «Το πρώτο προαπαιτούμενο είναι η αλλαγή κουλτούρας των ευρωπαϊκών κοινωνιών και η επιστροφή σε πνεύμα αυτοθυσίας που ο Ευρωπαίος θα έχει μέσα στη συνείδησή του, ότι μπορεί να χρειάζεται να θυσιαστεί για να υπερασπίσει τα δικαιώματα τα οποία απολαμβάνει. Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν με την ευρωπαϊκή σημαία. Οι ΗΠΑ είναι εθισμένες σε αυτό το θέαμα. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε μια σοβαρή και ειλικρινή συζήτηση στο πλαίσιο της Ευρώπης, μέχρι πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε».
Νίκος Δένδιας, υπουργός Άμυνας της Ελλάδας [απόσπασμα ομιλίας στο AthensSecurityForum 2025]
- «Οι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες και οι υπηρεσίες πληροφοριών μπορούν να εκτιμήσουν κατά προσέγγιση πότε η Ρωσία θα έχει ανασυγκροτήσει τις ένοπλες δυνάμεις της σε σημείο που θα είναι σε θέση να εξαπολύσει επίθεση σε ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ στα ανατολικά. Πάντα λέγαμε ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί από το 2029 και μετά. Τώρα, ωστόσο, υπάρχουν άλλοι που λένε ότι αυτό είναι πιθανό ήδη από το 2028, και ορισμένοι στρατιωτικοί ιστορικοί πιστεύουν ακόμη και ότι είχαμε ήδη το τελευταίο μας καλοκαίρι ειρήνης. Δεν πρέπει να δίνουμε την εντύπωση ότι το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να αμυνθεί. Μπορεί. Έχει σημαντικό αποτρεπτικό δυναμικό. Συμβατικό, αλλά φυσικά και πυρηνικό».
Μπόρις Πιστόριους, υπουργός Άμυνας της Γερμανίας
[απόσπασμα συνέντευξης στη FrankfurterAllgemeine]
- «Εάν η χώρα μας παραπαίει, επειδή δεν είναι έτοιμη να αποδεχτεί ότι μπορεί να χάσει τα παιδιά της, ή ότι μπορεί να υποφέρουν οικονομικά επειδή θα δοθεί προτεραιότητα στην αμυντική παραγωγή, τότε διατρέχουμε κίνδυνο».
Δήλωση του Γάλλου στρατηγού Φαμπιέν Μαντόν
Τα παραπάνω δεν είναι τυχαίες δηλώσεις, ούτε έγιναν συμπτωματικά η μία μετά την άλλη. Μέσα από αυτές γίνεται εμφανής η αγωνιώδης προσπάθεια της ευρωπαϊκής ελίτ να προετοιμάσει την κοινωνία για τους πολεμικούς της τυχοδιωκτισμούς. Αναζητά την κοινωνική συναίνεση για την πολεμική προετοιμασία, γνωρίζοντας πως αυτό είναι ίσως το δυσκολότερό της στοίχημα. Στήνει το αφήγημα της προληπτικής θωράκισης ενός κράτους διαρκούς έκτακτης ανάγκης, με μειωμένες ελευθερίες. Ζητά για μια ακόμη φορά θυσίες από τους πολίτες, για να δουλέψει από τώρα η πολεμική βιομηχανία στο όνομα του επανεξοπλισμού.
Στο μυαλό είναι ο στόχος, και γι’ αυτό η ανάγκη ενός αντιπολεμικού κινήματος που θα αντιταχθεί στη στρατηγική αυτή των ελίτ, καθίσταται επιτακτική τώρα – πριν ο εφιάλτης που ετοιμάζουν γίνει πράξη.
Θυσία. Για τι;
Μας καλούν για ακόμη μια φορά να κάνουμε θυσίες. Μιλούν για φέρετρα, κατασκευάζουν εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς. Η Ευρώπη για χρόνια βρίσκεται σε πόλεμο, αλλά εκτός των συνόρων της. Επαγγελματοποιημένοι στρατοί κρατών μελών της Ε.Ε. συμμετέχουν σε επιχειρήσεις σε χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Τώρα ο πόλεμος πλησιάζει, εντός έδρας. Δεν αρκούν πλέον οι σύγχρονοι εξοπλισμοί και οι μισθοφόροι: τώρα πρέπει να αναγκαστούν και οι λαοί να δεχτούν τους πολέμους των ελίτ ως δικούς τους, τους εχθρούς των ελίτ ως και δικούς τους εχθρούς. Οι ελίτ γνωρίζουν καλά ότι, σε μια Ευρώπη με διαρκή πολιτική κρίση και απονομιμοποιημένες ηγεσίες, αυτό δεν θα είναι εύκολο έργο.
Και η Ελλάδα; Με τον δικό της τρόπο Ευρώπη κι αυτή, και πρέπει, κατά τον κ. Δένδια, «να αντέχει να δει φέρετρα με τη σημαία πάνω». Να θυμίσουμε για αρχή στον προκλητικό κ. Δένδια ότι δυστυχώς η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, έχει δει «φέρετρα με τη σημαία πάνω». Αναφερόμαστε στους νεκρούς στρατιωτικούς που συμμετείχαν σε μια κακοσχεδιασμένη και χωρίς αντικειμενικό σκοπό (πέραν της επικοινωνιακής προβολής της κυβέρνησης) επιχείρηση στη Λιβύη. Θέλει θράσος να κάνει τέτοιες δηλώσεις ο φέρων την πολιτική ευθύνη για το έγκλημα αυτό, που μέχρι σήμερα παραμένει αποσιωπημένο και ατιμώρητο.
Πάμε όμως στην ουσία της δήλωσης. Να «αποκτήσουμε πνεύμα αυτοθυσίας», για τι; Εναντίον ποιου εχθρού; Στο όνομα ποιας μάχης; Στην Ελλάδα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ενεργή και διαρκή απειλή. Αυτή του τουρκικού επεκτατισμού, που κατέχει εδάφη στην Κύπρο (τη δεύτερη πατρίδα του Ελληνισμού) και απειλεί ανοιχτά με δορυφοροποίηση την Ελλάδα. Αντί να καλλιεργείται η εγρήγορση (στρατού και κοινωνίας) και το υψηλό φρόνημα απέναντι στην υπαρκτή αυτή απειλή, ο ελληνικός λαός καλείται να πιστέψει ότι βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία (κατά τον κ. Μητσοτάκη), το Ιράν(!) ή τους Χούθι (εναντίον των οποίων έχουμε σπαταλήσει πολύτιμα μέσα, διπλωματικό κεφάλαιο και ανθρωποώρες). Εκεί πατάει (βασικά) η απροθυμία των Ελλήνων να ακολουθήσουν τις πολεμικές ιαχές. Και αυτό διαπερνά οριζόντια και κάθετα και το στράτευμα που, παρά τα κύματα επαγγελματοποίησης και ΝΑΤΟποίησης (σε κανόνες και ιδεολογία), παραμένει ιδιότυπα λαϊκό.
Όρος για να υπάρξει πραγματικά πνεύμα αυτοθυσίας στην ελληνική κοινωνία είναι να ευθυγραμμιστεί η πολιτική της χώρας και οι αποφάσεις της ηγεσίας με τα πραγματικά θέλω της κοινωνίας, και με τα πραγματικά συμφέροντα της πατρίδας. Κόντρα σε μια πολιτική που καθιστά τη χώρα προσάρτημα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και τον λαό αναλώσιμο σε επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς.
