Τα όσα λέγονται μέσα σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο, οι ηχηρές κόντρες για τα επιμέρους, τα διλήμματα που επιχειρεί να θέσει στο εκλογικό σώμα η κάθε πλευρά –Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ– για να κατοχυρώσει τη θέση στην εξουσία της επόμενης μέρας, αλλά και οι ψευδείς εικόνες που προβάλλει για τα πεπραγμένα της, υπηρετούν από διαφορετικούς δρόμους την ίδια κεντρική επιδίωξη. Δεν είναι όλοι ίδιοι, ο καθένας έχει τον τρόπο του και έχει φτιάξει το ρόλο του. Συμπίπτουν όμως στη συσκότιση του γεγονότος ότι όλο το πολιτικό παίγνιο παίζεται μέσα στα όρια, και με τους ασφυκτικά δεσμευτικούς κανόνες του ειδικού καθεστώτος περιορισμένης κυριαρχίας που έχουν επιβάλει τα μνημόνια. Οι απαιτήσεις από πλευράς των αμερικανικών και ευρωατλαντικών κέντρων για πλήρη συμμμόρφωση στις οικονομικές μνημονιακές επιταγές και στους προωθούμενους αναδασμούς στην περιοχή, δεν παύουν να διατυπώνονται χωρίς περιστροφές. Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, έχουν δώσει από τώρα διαπιστευτήρια για το πως θα κινηθούν είτε ως μέρη μιας κυβέρνησης της επόμενης μέρας είτε παραμένοντας στην αντιπολίτευση.
Πώς ξαναγράφεται η (πρόσφατη και παλαιότερη) ιστορία
Το πολιτικό-ιδεολογικό οικοδόμημα έχει στη βάση του δύο μεγάλα ψεύδη με ευρεία διακομματική στήριξη, παρά τις παραλλαγές στα αφηγήματα εντός του μπλοκ των μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων.
Το πρώτο. Ότι η περίοδος των μνημονίων ήταν μια μεταβατική (κατά περίπτωση παρουσιαζόμενη ως επώδυνη, επιβληθείσα, αναγκαία ή ό,τι άλλο) φάση που πέρασε και τώρα έχουμε επανέλθει στο έδαφος της κανονικότητας. Η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας. Αυτό που προβάλλεται σαν κανονικότητα είναι ένα νέο ειδικό καθεστώς ακραίας εξάρτησης που στην πραγματικότητα εξελίσσεται μέσα από διαδοχικές φάσεις στερέωσης. Ως προς αυτό, οι διαδοχικές μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν προωθήσει διαφορετικά μέρη ενός ενιαίου σχεδίου εργασίας. Κύρια χαρακτηριστικά του η πρωτοφανής και μόνιμη απώλεια κυριαρχίας με την υπαγωγή ακόμα και των φορολογικών μηχανισμών και των δημόσιων υποδομών της χώρας σε ξένο έλεγχο. Με το μεθοδευμένο, βήμα προς βήμα ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Η κατάσταση αυτή παράγει συνεχώς νέα πολιτικά αποτελέσματα, πολλαπλασιάζοντας το αδυνάτισμα της θέσης της χώρας και της κοινωνίας. Τα μνημόνια έχουν επιβληθεί με μοχλό το χρέος για να θέσουν υπό μόνιμο και ασφυκτικό έλεγχο τη χώρα. Και οι απειλές που διαγράφονται για την ακεραιότητά της και το μπλοκάρισμα των αντιδράσεων απέναντι τους, συνδέονται οργανικά με το καθεστώς αυτό.
Σ’ ένα καθεστώς όπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνιστούν όλο και περισσότερο μια ενιαία οργανική συμπολίτευση, η κοινωνική απαίτηση να μπει τέρμα στα ολέθρια πεπραγμένα της παρούσας κυβέρνησης δεν μπορεί να βρει διέξοδο σε καμία από τις υποψήφιες λύσεις της επόμενης μέρας, μονοκομματικές ή μη
Το δεύτερο ψεύδος. Ότι τα μνημόνια επιβλήθηκαν για την εξυγίανση της οικονομίας και την επίλυση των διαρθρωτικών προβλημάτων του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου. Τα βασικότερα σχετικά προβλήματα έχουν διογκωθεί, αρχίζοντας από το χρέος και τα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο και καταλήγοντας στην οικοδόμηση μιας σκληρότερης μορφής ελληνικού μεταπρατισμού που μέσα σένα διεθνές περιβάλλον μεγάλης αστάθειας και κρίσης κυοφορεί τους νέους κύκλους αδιεξόδων. Το παίγνιο βέβαια αφήνει σημαντικά περιθώρια για διαφορετικούς τρόπους κίνησης μέσα στο ίδιο σκηνικό αν και ασύμμετρα αβανταδόρικους για την ώρα για την επιθετική δεξιά γραμμή. Μπορεί η Ν.Δ. του Μητσοτάκη να επαίρεται ότι άνοιξε μια νέα σελίδα στηριζόμενη στη δομική, πολιτική απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί ο τελευταίος να καμαρώνει ότι μας έβγαλε από τα μνημόνια αφήνοντας γεμάτα τα δημόσια ταμεία (!), μπορεί το ΠΑΣΟΚ να επανέρχεται παριστάνοντας τον αδικημένο της ιστορίας που σήκωσε τα συλλογικά αμαρτήματα (!), μπορεί ο καθένας τους να ομνύει σε κάποια παραλλαγή που θα μας βάλει στο δρόμο να «γίνουμε επιτέλους μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα» (προβαλλόμενος στόχος της ελληνικής ιθύνουσας τάξης με μεγάλη ιστορική διαδρομή που αποτυπώνει με ηχηρό τρόπο τους διαχρονικούς τρόπους κίνησής της) αλλά η χώρα βρίσκεται σε πορεία επιταχυνόμενου αδυνατίσματος απ’ όλες τις πλευρές. Και είναι αυτό που θα καθορίσει την επόμενη μέρα. Εν όψει των εκλογών γίνονται πιο φανεροί οι φαύλοι κύκλοι που πρέπει να ξεπεραστούν για να υπάρξει άλλη πορεία. Κατ’ αρχάς εκείνος του συμψηφισμού ανάμεσα στα κόμματα-χώρους / συστημικούς πυλώνες και της αέναης μετάθεσης ανάμεσά τους των ευθυνών για το «πώς φτάσαμε στα μνημόνια» και «πώς τα διαχειριστήκαμε». Κατά δεύτερον ότι η κακοδαιμονία εξαντλείται κάθε φορά στον πόλο που έχει την τρέχουσα κυβερνητική ευθύνη. Σ’ ένα καθεστώς όπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση συνιστούν όλο και περισσότερο μια ενιαία οργανική συμπολίτευση, η κοινωνική απαίτηση να μπει τέρμα στα ολέθρια πεπραγμένα της παρούσας κυβέρνησης δεν μπορεί να βρει διέξοδο σε καμία από τις υποψήφιες λύσεις της επόμενης μέρας, μονοκομματικές ή μη.
Και οι αριστερές πολιτικές δυνάμεις με άνεση εκλογολογούν εντός του ειδικού καθεστώτος
Πλήρως απορροφημένες μέσα στον τρέχοντα εκλογικό κύκλο, έχουν συμβάλει συστηματικά όλα τα τελευταία χρόνια στο να μην πάρουν βαθύτερο πολιτικό χαρακτήρα τα ρεύματα των λαϊκών αντιδράσεων που αναδύθηκαν σε αρκετές στιγμές. Είναι χαρακτηριστική η χειριστική, εκτονωτική στάση τους απέναντι στα όσα έθεσε το πρόσφατο ευρύτατο κύμα λαϊκής οργής μετά τα «Τέμπη». Τα παχιά λόγια περί ρήξεων ή η ασφυκτική ταύτιση της δύναμης του λαού με τον βαθμό ενίσχυσης του ΚΚΕ, είναι μόνο για τις ανάγκες συσπείρωσης της εκλογικής βάσης. Την ίδια στιγμή που κυριαρχεί η στενή μικροπολιτική λογιστική, το βόλεμα και η πολιτική νωθρότητα ακόμα και απέναντι στις προωθούμενες μεθοδεύσεις αυταρχικών μεταδημοκρατικών λύσεων. Και βέβαια η σύμπραξη σχεδόν όλης της «αριστεράς» στο να χτιστούν τείχη ανάμεσα στην κοινωνική και την εθνική διάσταση του ελληνικού προβλήματος δίνει το φιλί της ζωής σε μια από τις στρατηγικότερες επιλογές των δυνάμεων του ειδικού καθεστώτος. Στην επιδίωξη του μαντρώματος των «αντισυστημικών» λαϊκών, πληβειακών διαθέσεων σε ακροδεξιά τροχιά. Η από αριστερά συνολική αφωνία αν όχι και συναίνεση απέναντι στις κυοφορούμενες «Πρέσπες του Αιγαίου» θέτει εύλογα ερωτηματικά σχετικά με τη στάση των αριστερών δυνάμεων. Που τελειώνει η πολιτική ανεπάρκεια και που αρχίζει το βόλεμα, η αμοιβαία ανοχή και η συμπληρωματικότητα των ρόλων εντός του καθεστώτος που οικοδομείται.
