Το κλίμα των ημερών θάφτηκε μεταφορικά και… κυριολεκτικά κάτω από το νέφος της τοξικής αιθαλομίχλης που παράγουν τα αποκαΐδια του κοινωνικού ολοκαυτώματος, που κλιμακώνεται όσο υλοποιούνται τα βάρβαρα μέτρα του νέου Μνημονίου.
Η επικαιρότητα εστιάζει στον προηγούμενο και στον προ-προηγούμενο υπουργό Οικονομικών, στους Βενιζέλο και Παπακωσταντίνου, θλιβεροί, μοιραίοι και συνένοχοι, αναμφίβολα, για τους βρόμικους χειρισμούς τους στη λίστα Λαγκάρντ, αλλά και τούτος εδώ ο τωρινός Στουρνάρας, αδίστακτος παραγγέλνει τις νέες παρακρατήσεις φόρου στους μισθωτούς και στους συνταξιούχους, πριν καν ψηφιστεί ο νέος νόμος από τη Βουλή. Σε Εφορίες και ΔΕΗ ατελείωτες είναι οι ουρές απεγνωσμένων ανθρώπων, που δεν έχουν να πληρώσουν τα δυσβάστακτα χαράτσια κι αντιμετωπίζουν άμεσα τον εξευτελισμό της στέρησης των πιο στοιχειωδών αγαθών για την επιβίωσή τους.
Η δόση αποδείχτηκε αναμενόμενη πώς και πώς, μόνο για τραπεζίτες και δανειστές. Και το λαό τον εθίζουν σε κάτι άλλες παραισθησιογόνες δόσεις, για έναν τεχνητό παράδεισο «ανάπτυξης». Ο παγερός κυνισμός των κυβερνητικών υπευθύνων απέναντι στις ολέθριες συνέπειες των πολιτικών τους μαρτυρεί κρυστάλλινα, όσα δεν είναι σε θέση να φωτίσουν κι οι πιο διεισδυτικές αναλύσεις. Εδώ πέρα λαμβάνει χώρα ένα πείραμα κοινωνικής καταστροφής.
Όμως τούτες οι μέρες αναδεικνύουν μια άλλη όψη ζωής που μπορεί να αποδειχτεί πιο δυνατή από τον αργό θάνατο, που έχουν προϋπολογίσει τα επιτελεία της τρόικας και οι ντόπιοι εκτελεστές του «προγράμματος». Μόνο όσοι κρίνουν με την ασπρόμαυρη λογική γκρίζων στερεότυπων δεν αναπνέουν στο φρέσκο αέρα των πρωτοβουλιών και δράσεων αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, που πυκνώνουν εντυπωσιακά. Προφανώς ο κόσμος αντιλαμβάνεται πως δεν είναι δυνατόν να ανοίξει δρόμο ανατροπής και προοπτικής, αν πρωτίστως δεν σταθεί στα πόδια του όρθιος, αν δεν επιβιώσει κόντρα στον οδοστρωτήρα της εξόντωσης. Γιατί αυτός είναι ο κύριος στόχος της «επιτυχίας», που τάζει ο πρωθυπουργός: η απόλυτη περιθωριοποίηση, ο ακρωτηριασμός ζωών και συνειδήσεων.
Ε, λοιπόν, τώρα οι πολίτες ψηλαφούν στην πράξη ένα νέο υπόδειγμα αυτοδυναμίας, μοιρασιάς και συλλογικότητας. Κι αυτές οι απόπειρες που δυναμώνουν ίσως δώσουν πολύ περισσότερα από τα «πρέπει να…» τα «όλοι στον αγώνα» και τα «ο λαός θα αντισταθεί» μιας (παλιάς και ξεπερασμένης;) Αριστεράς, που μόνο διά γενικών εκκλήσεων και παραγγελμάτων αντιλαμβανόταν τη σχέση της με την κοινωνία.
Αυτά τα ζωντανά εργαστήρια ενός φρονήματος δημιουργίας και αντίστασης είναι οι πιο ουσιαστικές απαντήσεις στον απροκάλυπτο φαρισαϊσμό μιας μαυραγορίτικης ολιγαρχίας, που στήνει και προβάλλει τα δικά της άθλια παζάρια της ελεημοσύνης και της ντροπής.
Τούτες οι μέρες θα είναι γιορτές μόνο γιατί θα έχει ανθίσει μια αλληλεγγύη, που δεν είναι ψευδεπίγραφη, που δεν είναι εμπορεύσιμη, ούτε άλλοθι, αλλά δίνει περιεχόμενο στην ελπίδα και δοκιμάζει στην πράξη νέες αξίες και πρότυπα, τα υλικά δηλαδή ενός μέλλοντος δημοκρατίας, ανεξαρτησίας, δικαιοσύνης και παραγωγικής προκοπής, που ο λαός μπορεί να χτίζει από τώρα.
