Δεν μπορώ ούτε να θυμώσω, παρ’ ότι έχω το δίκιο με το μέρος μου. Δεν μπορώ να στενοχωρηθώ πια, γιατί έχει πλέον περάσει το περιθώριο, δεν το κρύβω, που έδωσα σ’ αυτή την κυβέρνηση, για να δω επιτέλους το έργο των αριστερών που πίστεψα. Το μόνο συναίσθημα που έχω είναι η λύπη για όλους αυτούς τους τύπους που πάτησαν στις πλάτες μας, σαν να ήμασταν βατήρες, που καπηλεύτηκαν το όραμά μας για μια καλύτερη ζωή και τον αμέριστο πόθο μας για δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Αξιοθρήνητοι άνθρωποι, ηγέτες μιας παρηκμασμένης χώρας που μοιάζουν με μεγαλωμένες πόρνες, σαλεμένες, που έχει ξεθωριάσει το μακιγιάζ τους και γίνονται περίγελος του κόσμου.
Περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι, προσπαθώντας να πείσουν για την εντιμότητα, τη σταθερότητα των απόψεών τους και την προσήλωσή τους στην Αριστερά. Και εκεί που πάνε να το πιστέψουν, κι εκεί που πανηγυρίζουν πότε για τη μείωση του ΦΠΑ και τη μη περικοπή των συντάξεων, έρχεται πότε το Eurogroup για να τους διαψεύσει και πότε ο πολύς Χουλιαράκης να υπογράψει την… αριστερή –πάντα– μείωση των συντάξεων.
Το χειρότερο όλων είναι πως έχουν το ακαταλόγιστο και δεν το κρύβουν. «Δεν κόβουμε εμείς συντάξεις», «δεν ανεβάζουμε εμείς τον ΦΠΑ», «δεν επιβάλλουμε εμείς των ΕΝΦΙΑ», «δεν ξεπουλάμε εμείς τη χώρα», αλλά ο… Χατζηπετρής! Αυτοί δεν έχουν ξεφύγει σπιθαμή από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.
Όχι, δεν μπορώ να σκεφτώ αρνητικά για κανέναν τους. Για κανέναν απ’ αυτούς που συγκρότησαν έναν φορέα καταστροφής της χώρας. Που έγιναν εντολείς κάθε διεφθαρμένου πολιτικού ή οικονομικού καθεστώτος. Που μαγάρισαν με τον πιο αισχρό τρόπο το όνομα μιας Αριστεράς που γράφτηκε με αίμα και θυσίες και που, έστω και τώρα, δεν υπάρχει ούτε ένας από δαύτους, να παραιτηθεί – έτσι, για την τιμή των όπλων.
Δεν θέλω καν να τους ακούω και να τους βλέπω, δεν υπάρχουν!
