Λένε πολλοί πως η εθνική ομάδα μιας χώρας αποτελεί τον καθρέφτη του κάθε αθλήματος, την πιο πιστή αποτύπωση του είδους της όποιας ποιοτικής σύστασης πραγματώνεται. Λογικό, φαίνεται ένα τέτοιο συμπέρασμα. Αλλά, στην κατεξοχήν χώρα που το παράλογο ευδοκιμεί και στήνει το δικό του πάρτι -με πολλαπλές εκδοχές-, ισχύει κάτι τέτοιο;
Για παράδειγμα, στο μπάσκετ, τα τελευταία χρόνια οι δύο μεγαλύτερες ομάδες σε διασυλλογικό επίπεδο έχουν μετατρέψει την Ευρωλίγκα σε μια version Α1, και, μάλιστα, στα πιο καλά της… Ενώ, η Εθνική για τέσσερις συνεχόμενες διοργανώσεις, αποτυγχάνει. Στο ποδόσφαιρο, ισχύει το αντίστροφο, αλλά και πάλι επιβεβαιώνεται ο «κανόνας» της ελληνικής παρασπονδίας από το γενικό που καταγράφηκε στην πρώτη πρόταση του σημερινού σημειώματος. Το διασυλλογικό ποδόσφαιρο είναι παραδομένο στη μετριότητα, συνοδευόμενο και από έντονες ποσότητες δυσοσμίας (δίκη για τα στημένα διεξάγεται αυτές τις ημέρες), όταν η Εθνική Ελλάδας κάνει σταθερά τη δουλειά της, δίνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία της το παρόν της σε τρεις συνεχόμενες διοργανώσεις (Euro 2008, Mουντιάλ 2010, Εuro 2012). Ενώ φλερτάρει έντονα και με τη συμμετοχή στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Τι συμπέρασμα να βγάλει κανείς; Πάνε καλά τα πράγματα ή όχι; Δεν πρέπει να μπερδευόμαστε. Δεν πάμε καλά. Οι όποιες επιτυχίες δεν πρέπει να μας εφησυχάζουν. Είναι εξαιρέσεις που αποδεικνύουν τις δυνατότητες, αλλά, σε καμία περίπτωση, δεν συνιστούν μια λαμπρή εικόνα, με γενική εφαρμοστικότητα. Υπάρχουν πολλά κακώς κείμενα. Και το χειρότερο, δεν διαβλέπουν οι πιο οξυδερκείς, τάσεις προς αλλαγή νοοτροπίας. Τα λέμε συνέχεια. Όμως, ο καιρός περνάει και ο ελληνικός αθλητισμός βυθίζεται στις παρενέργειες των μνημονιακών οπισθοχωρήσεων. Τα όποια καλά, σε αγωνιστικό επίπεδο, λαμβάνουν χώρα για συγκεκριμένους λόγους. Π.χ., όταν τα «χώνουν» διάφοροι επιχειρηματίες όπως οι οικογένειες Αγγελόπουλου και Γιαννακόπουλου, είναι λογικό να φτιάχνονται ανταγωνιστικές ομάδες. Όμως, το επίπεδο του μπάσκετ θα ανέβει αν αποκτήσει ξανά η παραγωγική διαδικασία την αποτελεσματικότητα του παρελθόντος, αν οι υπόλοιπες ομάδες (πλην των δύο αιωνίων) βελτιωθούν, κοκ…
Όσοι δεν έχουν χρήματα πολλά (οι περισσότεροι δηλαδή…) οφείλουν και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και στο βόλεϊ, παντού να λειτουργήσουν ως Ερασιτέχνες στην καρδιά και στην ψυχή, και ως συνετοί, έξυπνοι και τολμηροί στο μυαλό. Αυτό προϋποθέτει αγάπη για το κάθε άθλημα, μεράκι και πάθος. Και, πάνω από όλα, εγκατάλειψη των λογικών της αρπαχτής, των πολλαπλών σφετερισμών, του φανατισμού, του φτηνιάρικου εγωισμού και των άρπα-κόλλα διαχειρίσεων.
Ο ελληνικός αθλητισμός, όπως και η ελληνική κοινωνία, χρειάζονται ένα πολιτισμικό σοκ. Θα το επιδιώξουμε;
Κώστας Μαρούντας
