Tο 1942, εν μέσω του πολέμου, ο Ζαν Μονέ, αποκαλούμενος και πατέρας της «Ενωμένης Ευρώπης» κάρφωσε στον Ρούσβελτ τον Ντε Γκολ ότι ήθελε την Ευρώπη ενωμένη αλλά ανεξάρτητη από την Αμερική. Ο Μονέ, ο Σουμάν και οι φίλοι τους ήταν οι πρωτεργάτες μιας Ενωμένης Ευρώπης, προσκολλημένης στις ΗΠΑ. Ο Ντε Γκολ έγινε πρόεδρος της Γαλλίας μια δεκαετία και έπεσε από τον Μάη του ’68, από έναν μαζικό ξεσηκωμό, κάτι σαν προάγγελο των εξεγέρσεων ανατροπής καθεστώτων μη αρεστών στις ΗΠΑ με το όνομα «αραβική Άνοιξη», «έγχρωμη επανάσταση» και άλλα απατηλά εύηχα.
Το 2019 ο Αμερικανός καθηγητής Τζον Μερσχάιμερ, εβραϊκής καταγωγής, διάσημος για την αντίθεσή του προς το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ, επισκέφθηκε την Αυστραλία και, σύμφωνα με γαλλικά ιστολόγια, εξήγησε στους ιθύνοντες ότι η επιθυμία τους να τα έχουν καλά με την Κίνα θα έχει μια πολύ συγκεκριμένη επίπτωση: «Ή θα είστε με τις ΗΠΑ ή θα θεωρηθείτε αντίπαλοι», τους είπε. Μέση οδός δεν υπάρχει. Ισχύει, τους είπε, το: «Ή με μας ή με τον άξονα του κακού», που είχε πει ο Μπους μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους.
Πρώτον, επιβεβαιώνεται ότι ο τρόπος που βλέπουν την Ευρώπη οι Αμερικάνοι είχε διαμορφωθεί πριν από τουλάχιστον 80 χρόνια, προς γνώση τι σημαίνει στρατηγικός σχεδιασμός. Οι ΗΠΑ σχεδίαζαν τον κόσμο σαν να ήξεραν το τέλος του πολέμου πολύ πριν να τελειώσει…
Δεύτερον, είναι σαφής ο τρόπος που βλέπουν τα διεθνή πράγματα οι ΗΠΑ ως παγκόσμια δύναμη, ηγέτης της Δύσης: όλοι στη γραμμή, πειθαρχημένοι.
Συνεπώς, τρίτον, οι ΗΠΑ ακούνε βερεσέ τα περί αυτονόμησης της Ε.Ε. Οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν θέλουν αυτονομία αλλά ούτε και μπορούν να την πετύχουν. Κοστίζει πολύ ακριβά. Η γαλλική ελίτ δεν φαίνεται διατεθειμένη να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη. Και πoιος θυσιάζει παιδιά, δουλειά, τη ζωή του, όχι για την πατρίδα του αλλά για την Ευρώπη; Ποια Ευρώπη;
Γίνεται πλέον προφανές ότι το Brexit δεν ήταν ούτε ένα πείσμα ούτε απερίσκεπτη κίνηση των Άγγλων. Ήταν καλά μελετημένη απόφαση προετοιμασίας για τα σημερινά και όσα επακολουθήσουν. Όλες οι πλευρές ήξεραν πού πάνε. Και το Παρίσι ήξερε
Νύχτες των μεγάλων μαχαιριών
Η κωμική πλευρά της συμφωνίας του αγγλοσαξονικού τρίο (ΗΠΑ, Βρετανία, Αυστραλία) είναι η διαρροή ότι ο Μακρόν δεν ήξερε τι τρέχει και τον πιάσανε «κότσο» οι Αγγλοσάξονες κρύβοντάς του τα τεκταινόμενα. Λες και οι Γάλλοι ξέχασαν ότι οι δικές τους μυστικές υπηρεσίες αποκάλυψαν πως οι ΗΠΑ είχαν εγκαταστήσει μικρόφωνα στο γραφείο του προέδρου Σιράκ, όπως άλλωστε παρακολουθούσαν και τη Μέρκελ. Κανείς δεν πιάστηκε στον ύπνο ούτε καν οι απλοί πολίτες επειδή όλοι πια έχουν μυριστεί ότι στις δυτικές πρωτεύουσες οι ηγεσίες ζουν «νύχτες των μεγάλων μαχαιριών».
Κάποιος, κάποτε, θα μας πει ποια σχέση έχει ότι η «συμφωνία των τριών Αγγλοσαξόνων» ανακοινώθηκε μόλις επιτεύχθηκε η συμφωνία Γερμανίας-Ρωσίας για τον αγωγό MED2, παρά τη σφοδρή αντίθεση των Αμερικανών. Οι Γερμανοί σιωπούν ίσως επειδή αναρωτιούνται αν ξαναβρίσκονται στην ίδια θέση που ήταν μετά τη συμφωνία Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος. Απομονωμένοι, τότε, από τη Δύση και με μια ζωτικής σημασίας συμφωνία με τη Ρωσία, όπως τώρα. Τίποτα δεν είναι το ίδιο και τίποτα δεν επαναλαμβάνεται. Αλλά τυχόν επανάληψη δεν θα είναι φάρσα όπως έλεγε ο Μαρξ. Θα είναι ανείπωτη τραγωδία.
Το Brexit στο φως, η Δύση σε άμυνα
Μια ακόμα παρατήρηση για τη σοβαρή πλευρά της συμφωνίας είναι ότι γίνεται πλέον προφανές ότι το Brexit δεν ήταν ούτε ένα πείσμα ούτε απερίσκεπτη κίνηση των Άγγλων. Ήταν καλά μελετημένη απόφαση προετοιμασίας για τα σημερινά και όσα επακολουθήσουν. Όλες οι πλευρές ήξεραν πού πάνε. Και το Παρίσι ήξερε, οι Γάλλοι δεν είναι αφελείς. Αλλά είναι αδύναμοι. Στα παιχνίδια για μεγάλα παιδιά η Ελλάδα δεν μετέχει.
Στην Αθήνα και διεθνώς μηρυκάζουν ότι οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν Μ. Ανατολή, Αφγανιστάν και Ευρώπη για να αντιμετωπίσουν την Κίνα στον Ειρηνικό. Αυτοβούλως, δηλαδή, από Παγκόσμια Δύναμη γίνονται κάτι σαν τον Ερντογάν σε μεγαλύτερο μέγεθος. Οι ΗΠΑ δεν εγκαταλείπουν τίποτα. Ωστόσο, όταν το πεδίο είναι ευρύτατο, κάθε αντιμαχόμενος επιλέγει σε ποιο μέτωπο θα δώσει τη μάχη κάθε στιγμή. Αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ κυριαρχούν απολύτως στην Ευρώπη, έχουν αποτύχει στη Μ. Ανατολή / Ιράν και το παιχνίδι μόλις άρχισε στον Ειρηνικό με την Κίνα. Όπου η συμφωνία των τριών Αγγλοσαξόνων είναι μάλλον αμυντική παρά επιθετική κίνηση. Διότι ο κρίσιμος κρίκος είναι η Ρωσία με τα πυρηνικά της και η σύμπραξή της με την Κίνα εξουδετερώνει την όποια πυρηνική απειλή κατά του Πεκίνου. Σε συμβατικό επίπεδο η Δύση μειονεκτεί.
Οι ΗΠΑ δεν μπορούν παρά να συνεχίσουν να μάχονται ανελέητα τη Ρωσία. Για να εμποδίσουν πάση θυσία την προσέγγιση Ρωσίας-Ευρώπης, ειδικά με τη Γερμανία. Η σταθερή, φιλική, συνεργασία Ρωσίας-Ε.Ε. θα είναι ένα τελεσίδικο θανάσιμο πλήγμα για τις ΗΠΑ. Η σημερινή ταπείνωση του Μακρόν και της Γαλλίας είναι για δύο λόγους. Πρώτον να μην τολμήσει εκστρατεία για αυτονομία της Ε.Ε. ενισχύοντας ιδεολογικά ένα ήδη υπαρκτό Μέτωπο. Δεύτερον να υποχρεωθεί η Γαλλία να συμπράξει με τις γερμανικές βιομηχανίες όπλων αλλά ως βοηθός χάνοντας την ανεξαρτησία της.
Ρεαλιστικά, αυτή την ώρα, ούτε στο εσωτερικό της Γαλλίας ούτε στη Γερμανία ούτε πουθενά στην Ευρώπη οι λαϊκές και αστικές δυνάμεις υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας είναι ενωμένες, ώριμες και ικανές να προβάλλουν αντίσταση. Στα προσεχώς.
