του Ειδικού Ανταποκριτή
Τρεις βδομάδες και δύο κακοκαιρίες μετά (Daniel και Elias), η διαδρομή προς τα χωριά του κάμπου της Καρδίτσας σε μια ηλιόλουστη μέρα, δεν προϊδεάζει για τις εικόνες που θα αντικρίσει κανείς πλησιάζοντας… Το νερό έχει υποχωρήσει αρκετά από τις περισσότερες περιοχές, ωστόσο υπάρχουν ακόμα πλημμυρισμένα χωράφια με σπίτια και αυτοκίνητα βυθισμένα, σε τοπία που θυμίζουν ταινία…
Η διαδρομή μπορεί να αλλάξει κάθε λίγες ώρες, ανάλογα με τη στάθμη του νερού που ανεβαίνει −ακόμα και μέρες μετά την τελευταία βροχή− από τον Πηνειό και τους παραποτάμους του και κατακλύζει δρόμους και χωράφια, ενώ οι κάτοικοι προσπαθούν κάθε μέρα να ενημερωθούν από τις αρχές και να βρουν πώς θα μετακινηθούν από το ένα χωριό στο άλλο… Δρόμοι έχουν υποστεί ζημιές, ενώ μπάλες από στάχυα και αρδευτικά συστήματα είναι μπλεγμένα στις προστατευτικές μπάρες του δρόμου… Μελίσσια επιπλέουν, σοδειές έχουν καταστραφεί και κάποια νεκρά ζώα περιμένουν ακόμα την περισυλλογή τους…
Στις παρυφές των χωριών, τα οικιακά απορρίμματα, ολόκληρα νοικοκυριά, έχουν σχηματίσει «βουνά», περιμένοντας την αποκομιδή τους, καθώς γίνεται σταδιακά διαλογή για θρυμματισμό και υγειονομική ταφή, ενώ η δυσοσμία σε κάποιες περιοχές είναι ακόμα έντονη…
Κάποια χωριά που είναι ακόμα πλημμυρισμένα, όπως η Μεταμόρφωση Καρδίτσας, έχουν εγκαταλειφθεί εντελώς, και οι κάτοικοι πλέον περιμένουν, ελπίζουν και απαιτούν μετεγκατάσταση των χωριών τους σε υψηλότερα σημεία του κάμπου, όπου δεν θα κινδυνεύουν στην επόμενη κακοκαιρία, καθώς κάποιοι έχουν χάσει την περιουσία τους δύο και τρεις φορές τα τελευταία χρόνια… Δεν μπορούν να ρισκάρουν −οικονομικά και ψυχικά− να ξαναδούν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται… Κάποιοι φιλοξενούνται από συγγενείς και φίλους σε γειτονικά χωριά και πόλεις, άλλοι έχουν νοικιάσει σπίτια, τα οποία όμως πλέον έχουν γίνει δυσεύρετα και οι τιμές τους ακολουθούν τους νόμους της αγοράς… Υπάρχουν όμως και αυτοί που ζουν −όσο τους επιτρέπει ο καιρός− σε πρόχειρα καταλύματα κοντά στα κατεστραμμένα τους σπίτια… Ευτυχώς η αλληλεγγύη του κόσμου είναι μεγάλη και ο δήμος μοιράζει καθημερινά τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης σε όλους τους κατοίκους, ενώ εθελοντικές ομάδες διοργανώνουν συσσίτια. Εικόνες ελπίδας αλλά και βγαλμένες από «άλλες» εποχές…
Επιστήμονες λένε ότι μπορεί να πάρει χρόνια ώσπου να είναι ξανά καλλιεργήσιμος ο κάμπος. Οι κάτοικοι πιστεύουν και ελπίζουν ότι μέχρι του χρόνου το έδαφος θα έχει επανέλθει…
Θρηνήσαμε νεκρούς για άλλη μια φορά και σίγουρα δεν μπορεί να νιώσει κανείς πώς είναι να χάνεις ολοκληρωτικά τα πάντα μέσα σε λίγες στιγμές: σπίτι, πράγματα, ζώα, εξοπλισμό, δουλειά, αναμνήσεις, τη ζωή στον τόπο σου όπως την ήξερες, και να μην γνωρίζεις αν θα ξαναείναι ποτέ η ίδια…
Πέρα από αυτό όμως, το πιο τρομακτικό είναι ο φόβος που έχει «εγκατασταθεί» μέσα μας, μπροστά σε ένα επερχόμενο δελτίο καιρού που θα προμηνύει βροχές…
