Στο προσκήνιο το δόγμα «ησυχία, τάξη και ασφάλεια»
Όσοι στη μεγαλειώδη διαμαρτυρία της 28ης Οκτωβρίου φώναξαν «H χούντα δεν τελείωσε το ’73» δεν άργησαν να επαληθευτούν από τους αποδέκτες του συνθήματος. Η διερεύνηση για άσκηση ποινικής δίωξης σε 17 από τους χιλιάδες της Θεσσαλονίκης και τους δεκάδες χιλιάδες πανελλαδικά, αποτελεί την τρανή επιβεβαίωση. Υπό αυτή την έννοια, η δίωξη δεν είναι ποινική, δεν πρόκειται για κοινούς εγκληματίες, δεν αφορά ζημίωση του «κοινού καλού». Η επιχειρούμενη δίωξη είναι πολιτική, αφού επιχειρούν να ποινικοποιήσουν την υπεράσπιση του «κοινού καλού», του κοινού συμφέροντος του λαού, κόντρα και ενάντια στα συμφέροντα των κυρίαρχων και κυβερνώντων δυνάμεων. Το αίολο, στα όρια του αστείου, διαφαινόμενο κατηγορητήριο έρχεται να διαλύσει κάθε αμφιβολία για το χαρακτήρα της υπόθεσης.
Η διαμαρτυρία την ημέρα της επετείου του «Όχι» δεν έρχεται τυχαία: το αίτημα «να φύγουν οι επίσημοι για να γίνει η παρέλαση» και η υλοποίησή του συνιστούν την άμεση απάντηση του λαού στο πολιτικό προσωπικό που είχε συνυπογράψει ή σιωπηλά συμφωνήσει, δύο μέρες πριν από το μεγάλο «ναι» στο πλήρες ξεπούλημα της χώρας, στο κουρέλιασμα της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας, στην παράδοση της χώρας και του λαού στη γερμανική κατοχή νέου τύπου. Δεν μπορούσαν να την αφήσουν αναπάντητη την για ακόμη μια φορά πάνδημη έκφραση απονομιμοποίησης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Η αντανακλαστική απάντησή τους είναι η επιχειρούμενη πολιτική δίωξη. Η προσπάθειά τους συμπυκνώνεται στο ρητό «Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος», δηλαδή, και να διασωθούν ισοπεδώνοντας την κοινωνία και τη χώρα και να μη σηκώσει κανένας κεφάλι.
Το αλλοτινό δόγμα «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» ξεπροβάλει ξανά στο προσκήνιο. Στη φάση της κατάρρευσης του ευρώ, της χρεοκοπίας της χώρας και του λαού και της νέας κατοχής, το τέλος των οικονομικών παραχωρήσεων (οικονομική αφαίμαξη για την ακρίβεια) το συνοδεύουν με τη σε βάθος περιστολή των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αλλιώς δεν μπορούν να διατηρούν ελέγξιμη την κατάσταση. Η καλλιέργεια τέτοιου κλίματος και συνθηκών, όμως, μπορεί εν δυνάμει να λειτουργήσει και υπέρ της εκκόλαψης του «αβγού του φιδιού». Η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στη μαύρη συγκυβέρνηση (η οποία συγκροτήθηκε μετά από τα γεγονότα που δρομολόγησαν οι ίδιες οι παρελάσεις) ή η συλλήψεις των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ αποτελούν τέτοια δείγματα γραφής.
Με τους 17 επιχειρείται να σταλεί ένα μήνυμα. Ακόμη και αν σήμερα δεν προχωρήσει, έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη. Η Δημοκρατία είναι ένα αίτημα που δεν συμπεριλαμβάνεται και, πολύ δε περισσότερο, δεν χωράει στα σχέδιά τους και υπό αυτή την έννοια πρέπει να διεκδικηθεί, να επιβληθεί. Η εκ νέου απάντησή μας δεν πρέπει να είναι τυχαία, σπασμωδική, ανακόλουθη. Το πρώτο βήμα είναι η αποτροπή απαγγελίας κατηγοριών. Αυτό αφορά και θα πρέπει να κινητοποιήσει όλους τους δημοκρατικούς πολίτες, χώρους, προσωπικότητες. Ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε, όμως, είναι πολύ μακρύτερος. Περνάει μέσα και από τη συγκρότηση ενός μετώπου υπεράσπισης και προώθησης των πολιτικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, αλλά και έναν αναγκαίο λαϊκό ξεσηκωμό που θα φέρει στο προσκήνιο νέες δυνάμεις που θα διαχειριστούν τη χώρα για το καλό του λαού της.
Η διαμαρτυρία την ημέρα της επετείου του «Όχι» δεν έρχεται τυχαία: το αίτημα «να φύγουν οι επίσημοι για να γίνει η παρέλαση» και η υλοποίησή του συνιστούν την άμεση απάντηση του λαού στο πολιτικό προσωπικό που είχε συνυπογράψει ή σιωπηλά συμφωνήσει, δύο μέρες πριν από το μεγάλο «ναι» στο πλήρες ξεπούλημα της χώρας, στο κουρέλιασμα της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας, στην παράδοση της χώρας και του λαού στη γερμανική κατοχή νέου τύπου. Δεν μπορούσαν να την αφήσουν αναπάντητη την για ακόμη μια φορά πάνδημη έκφραση απονομιμοποίησης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Η αντανακλαστική απάντησή τους είναι η επιχειρούμενη πολιτική δίωξη. Η προσπάθειά τους συμπυκνώνεται στο ρητό «Και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος», δηλαδή, και να διασωθούν ισοπεδώνοντας την κοινωνία και τη χώρα και να μη σηκώσει κανένας κεφάλι.
Το αλλοτινό δόγμα «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» ξεπροβάλει ξανά στο προσκήνιο. Στη φάση της κατάρρευσης του ευρώ, της χρεοκοπίας της χώρας και του λαού και της νέας κατοχής, το τέλος των οικονομικών παραχωρήσεων (οικονομική αφαίμαξη για την ακρίβεια) το συνοδεύουν με τη σε βάθος περιστολή των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αλλιώς δεν μπορούν να διατηρούν ελέγξιμη την κατάσταση. Η καλλιέργεια τέτοιου κλίματος και συνθηκών, όμως, μπορεί εν δυνάμει να λειτουργήσει και υπέρ της εκκόλαψης του «αβγού του φιδιού». Η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στη μαύρη συγκυβέρνηση (η οποία συγκροτήθηκε μετά από τα γεγονότα που δρομολόγησαν οι ίδιες οι παρελάσεις) ή η συλλήψεις των συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ αποτελούν τέτοια δείγματα γραφής.
Με τους 17 επιχειρείται να σταλεί ένα μήνυμα. Ακόμη και αν σήμερα δεν προχωρήσει, έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη. Η Δημοκρατία είναι ένα αίτημα που δεν συμπεριλαμβάνεται και, πολύ δε περισσότερο, δεν χωράει στα σχέδιά τους και υπό αυτή την έννοια πρέπει να διεκδικηθεί, να επιβληθεί. Η εκ νέου απάντησή μας δεν πρέπει να είναι τυχαία, σπασμωδική, ανακόλουθη. Το πρώτο βήμα είναι η αποτροπή απαγγελίας κατηγοριών. Αυτό αφορά και θα πρέπει να κινητοποιήσει όλους τους δημοκρατικούς πολίτες, χώρους, προσωπικότητες. Ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε, όμως, είναι πολύ μακρύτερος. Περνάει μέσα και από τη συγκρότηση ενός μετώπου υπεράσπισης και προώθησης των πολιτικών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, αλλά και έναν αναγκαίο λαϊκό ξεσηκωμό που θα φέρει στο προσκήνιο νέες δυνάμεις που θα διαχειριστούν τη χώρα για το καλό του λαού της.
Κώστας Κωστόπουλος
Σχόλια
