Ο ιός μπορεί να πλήξει τον καθένα αλλά δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες στην περίθαλψη και την επιβίωση. Αυτό το ξεχνούν όσοι κυβερνούν ή ανταγωνίζονται για την επικράτηση στον διεθνή στίβο. Ο Τζόνσον –πριν νοσήσει– είχε πει ότι «θα χάσουμε αγαπημένα μας πρόσωπα» αλλά πρέπει να περάσουμε από την «ανοσία της αγέλης», και αρνιόταν να πάρει μέτρα…
Χιλιάδες είναι οι πολίτες που νοσούν «στο σπίτι» χωρίς πρόσβαση στα συστήματα υγείας. Εκατομμύρια όσοι δουλεύουν χωρίς στοιχειώδεις προφυλάξεις. Χιλιάδες στις ουρές των τραπεζών, στέκονται με τάξη και σε απόσταση, για να δεχτούν επιθέσεις από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση ότι δεν προσέχουν. Ενώ δίνεται συγχωροχάρτι στις τράπεζες που έκλεισαν καταστήματα και απέλυσαν εργαζόμενους για να αυξήσουν τα κέρδη τους τον τελευταίο χρόνο.
Πάνω στην αναμπουμπούλα, η κυβέρνηση πέρα από τα μέτρα δεν ξέχασε να κάνει και τα δωράκια της. Σε μεγαλοεργολάβους, κλινικάρχες, καναλάρχες και τράπεζες. Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου δίνουν μεγάλη ευχέρεια να γενικευτεί η μερική απασχόληση και η μερική ανεργία. Κι όλα αυτά χωρίς δεσμεύσεις για το τι κονδύλια θα δοθούν για το σύστημα υγείας. Χωρίς καμιά ουσιαστική πληροφόρηση σχετικά με το τι πλάνο υπάρχει για τους επόμενους μήνες.
Με καταργημένο τον δημόσιο χώρο και στο όνομα της έκτακτης κατάστασης, οικοδομούνται από τώρα μοντέλα διακυβέρνησης, συναίνεσης και ελέγχου. Σε έκταση και με μέσα που δεν υπήρχαν μέχρι χτες.
Ταυτόχρονα, οι κοινωνίες δέχονται ένα «μασάζ» για το τι έρχεται ή τι ήδη ξεκίνησε. Μια εντελώς νέα πραγματικότητα, με πρώτο σύμπτωμα το μαζικό πέταγμα εκτός εργασίας ασύλληπτα μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Ορισμένοι μιλάνε για καταστάσεις σαν της κρίσης του 1929, άλλοι θεωρούν ότι θα είναι χειρότερα.
Είναι αστείο να θεωρηθεί λοιπόν ότι όλοι είναι στην ίδια θέση απέναντι στην πανδημία και την κρίση. Άλλη αντιμετώπιση θα έχεις αν είσαι ο κύριος τάδε των ελίτ, της ολιγαρχίας, των ΜΜΕ. Άλλη αν είσαι οποιοσδήποτε «ανώνυμος» σε μια γειτονιά στο διαμέρισμα, σε ένα χωριό ή κάποιο νησί. Και άλλη αν είσαι μετανάστης (με χαρτιά ή όχι), αν είσαι σε ένα γηροκομείο χωρίς τρόφιμα, ή σε κάποιο χώρο εγκλεισμού.
Η ελληνική κοινωνία έχει περάσει πολλά χωρίς να χάσει την ανθρωπιά της. Στέκεται γενικά καλά, αλλά και σκέφτεται όσα συμβαίνουν ή έρχονται. Φοβάται ότι δεν τελειώνει το βάσανο με τον τερματισμό της καραντίνας κι ότι μετά θα έρθει ο «λογαριασμός». Προβληματίζεται για τη συνταγή «μισής ζωής» που θα προσφέρουν σαν λύση οι ελίτ. Μισή δουλειά, μισός μισθός, μισή σύνταξη, μισό επίδομα… Εκεί που μίλαγαν για μερική εργασία, τώρα θα έχουμε επίσημα τη «μερική ανεργία».
Ο πρωθυπουργός ζήτησε από τους βουλευτές να δώσουν τον μισό μισθό τους για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Έχει ανταποκριθεί η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν ξέρουμε πόσοι θα ανταποκριθούν όταν πρόκειται για το πουγκί τους. Εντάξει, δουλεύουν και σκληρά είναι αλήθεια, ακόμα και τώρα με τηλεργασία… Αντέδρασε βέβαια ήδη η Γαρυφαλλιά Κανέλλη βουλευτίνα του ΚΚΕ, που μάλλον δεν δίνει πουθενά από τον μισθό της.
Αλλά, όπως έγινε γνωστό, μέσα στην πανδημία αποφασίστηκε διπλασιασμός αμοιβών των νέων διοικητών σε τρεις φορείς (ΣΤΑΣΥ, ΟΣΥ, ΟΑΣΑ) στα 7.500 ευρώ μηνιαίως. Και αύξηση της αμοιβής των μελών των διοικητικών συμβουλίων τους από 50 σε 400 ευρώ για κάθε συνεδρίαση. Ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΥΔΑΠ λαμβάνει πάνω από 10.000 ευρώ τον μήνα και της ΔΕΗ κάπου 25.000 με τα μπόνους.
Είπαμε, είμαστε όλοι ίσοι αλλά κάποιοι περισσότερο…
