του Κώστα Γκιώνη
Οι μέρες περνούν αργά και βασανιστικά, ο κόσμος σφίγγει τα δόντια, από τις χαραμάδες τους μπορείς να διακρίνεις την απελπισία που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από ένα κατσιασμένο χαμόγελο, ο χρόνος οδεύει στη δύση του, ο κόσμος αλλάζει δραματικά, τα μαύρα πουλιά έχουν καλύψει τον ουρανό, μυρίστηκαν ανοιγμένες σάρκες – σάρκες που καιρό τώρα μας τις άνοιγαν σιγά-σιγά χωρίς να πάρουμε χαμπάρι, μέχρι πού έγιναν σπηλιές ορθάνοικτες, όπου μέσα τους κούρνιασαν τα τρομαγμένα περιστέρια των επιθυμιών μας.
Ο βασιλιάς Τρόμος κρατώντας την ρομφαία του θανατηφόρου φασιστο-ιού σφαγιάζει δικαιώματα αιώνων εν ονόματι της υγειονομικής μας ασφάλειας, για το καλό μας όπως μας διαβεβαιώνουν και ‘μεις ανήμποροι παρακολουθούμε καθημερινά την τρομοκρατία των αριθμών που μας ταΐζουν οι παραφουσκωμένοι ψιττακοί, η οποία κάθεται σαν μεμβράνη στα μάτια και στο μυαλό, μας παραλύει και μας κάνει φθηνή τροφή για τα αιματοβαμμένα δόντια τους.
Οι πόλεις γεμίσανε με ρομποτοποιημένους φύλακες της (αν)ασφάλειά μας, έτοιμους να πλατσουρίσουν στο αίμα μας, με την ίδια άνεση και ευχαρίστηση που θα παίζανε με τις κούκλες της κόρης τους. Οι πόλεις βουβές, σκοτεινές, απάνθρωπες, όλο και πιο οργουελικές, κατοικημένες από φαντάσματα, τα δικά μας φαντάσματα, θέλουν κατοίκους που θα είναι τηλεθεατές – τρομοκρατημένους και όχι πολίτες, γιατί αυτό επιδιώκουν, τον θάνατο του πολίτη.
Ο ιός είναι θανατηφόρος και είναι υπαρκτός, δεν χωρά αμφισβήτηση, αν σκοτώνει το 0,2 η 1% ή και παραπάνω, δεν έχει καμία σημασία, η ζωή δεν μπορεί να μπαίνει σε αριθμητικούς υπολογισμούς, το ίδιο όμως ξεκάθαρη είναι η ανάγκη των από πάνω να χρησιμοποιήσουν ως όχημα την πανδημία για να κατακρεουργήσουν τις εναπομείναντες σάρκες μας και δεν θα χορτάσουν αν δεν ρουφήξουν και το μεδούλι από το κόκκαλο.
Το γιορτινό τραπέζι θα στρωθεί, τα στολίδια, τα αγιοβασιλάκια και τα λαμπερά φωτάκια θα φωτίσουν για λίγες μέρες τα σκοτάδια μας, τίποτα όμως δεν μπορεί να καλύψει τα μαύρα φεγγάρια που έρχονται, τίποτα δεν μπορεί να ξορκίσει τη δυστυχία που έχει απλώσει τον ιστό της καλά πλεγμένο με συρμάτινες ίνες. Όσο και να προσπαθούμε να κρυφτούμε κάτω από το σεντόνι της Ατολμίας μας, κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεθούμε απέναντι του και ή θα αφεθούμε να γίνουμε τροφή στα σαγόνια του ή θα χρειαστεί να το αντιμετωπίσουμε. Τα ψέματα τελείωσαν…
