Του Μάριου Διονέλη
Υπάρχουν πολλοί που μου λένε ότι πρέπει, επιτέλους, να σταματήσω να σοκάρομαι και να αποδεχτώ τη νέα πραγματικότητα. Ότι το πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς πλέον είναι και αυτοί οι τύποι. Κι ότι εν πάση περιπτώσει, η εξέλιξη των πραγμάτων επιβεβαιώνει την κοσμοθεωρία της ακατανίκητης έλξης από αυτό που τόσο αποστράφηκες μέχρι χθες. Ένα πολιτικό σύνδρομο της Στοκχόλμης, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Το να φτάσεις να νιώσεις συμπάθεια για τον απαγωγέα σου.
Στην περίπτωση του Τζουμάκα, που στρογγυλοκάθισε στις πρώτες σειρές του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται για τον πολιτικό απαγωγέα της ιδεολογίας, των συνθημάτων και των αξιών της Αριστεράς. Που από το μετερίζι του Πολυτεχνείου έφτασε να ρίχνει ζάχαρη στα τρακτέρ των αγροτών. Για τον σοσιαλισμό, ρε γαμώτο. Πάντα.
Και τώρα όχι μόνο τον συμπάθησες αλλά του μοιάζεις τόσο πολύ, που σχεδόν πρέπει να μου φαίνεται φυσικό επόμενο η παρουσία του ανάμεσα σε ανθρώπους οι οποίοι φάγανε τα χρόνια τους στους δρόμους εναντίον του.
Ένα ιδιότυπο «δόγμα του σοκ» που από τα απανωτά χτυπήματα δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις και σταματάς να αντιδράς μήπως περισώσεις ό,τι απομένει. Τα λογικά σου, σε αυτή την περίπτωση. Ποιά άλλη φάτσα θα φτάσεις να δεις να τριγυρνά γύρω από τη Πρώτη Φορά Αριστερά; Μετά την Τζάκρη και τον Κοτσακά, μετά τη Μαριλίζα, τον Χριστοδουλάκη και τον Τζουμάκα, ποιον άλλο να περιμένω; Τον ίδιο τον Τσοχατζόπουλο ίσως;
Είχε πει πρόσφατα σε μια συνέντευξη ο σύντροφος ο υπουργός Επικρατείας: «Να μην ανησυχεί ο κόσμος της Αριστεράς ότι θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ».
Προσωπικά, Νίκο, ανησυχώ ότι θα γίνετε πολύ χειρότεροι.
