Της Έλενας Πατρικίου
Το πρωί της 31ης Οκτωβρίου ανακοινώθηκε ο θάνατος του Ζεράρ ντε Βιλλιέ στο Παρίσι. Το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου μάθαμε τη δολοφονία δύο μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο. Ο πρίγκιπας Μάλκο θα ήθελε πολύ οι τρεις αυτοί θάνατοι να μην είναι τυχαίοι και, κυρίως, να μην είναι τυχαίοι μεταξύ τους.
Προ τριακονταετίας, ο Αυστριακός πράκτορας της ΣΙΑ, ήρωας των ΣΑΣ, είχε βρεθεί στην Αθήνα καταδιώκων μία ακροαριστερή τρομοκρατική οργάνωση επονομαζόμενη DEFTERI PANELLADIKI(!!!). Η περιπέτεια αυτή δεν εκδόθηκε στα ελληνικά, διότι ο ντε Βιλλιέ δεν επέτρεπε να εκδίδεται στη χώρα στην οποία διαδραματιζόταν μια περιπέτεια του Μάλκο το αντίστοιχο βιβλίο. Εξαίρεση, το μυθιστόρημα με θέμα την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, που ειδικά στην Ελλάδα εκδόθηκε με εμφάνιση καταφανώς «αξιοπρεπή»: χωρίς ημίγυμνη καλαζνικοφορούσα καλλονή στο χαρτόδετο τομίδιο, αλλά με ευπρεπές λογοτεχνίζον γκρι-μπλε εξώφυλλο, δεν προοριζόταν για πώληση σε σιδηροδρομικούς σταθμούς και αεροδρόμια· αντιθέτως, φιλοδοξούσε να σταθεί στις βιτρίνες των κανονικών βιβλιοπωλείων δίπλα σε άλλα περιώνυμα εργόχειρα περιωνύμων δημοσιογραφούντων «ερευνητών», που αποκάλυπταν στοιχεία αντιστοίχου ποιότητας για το ποιόν της μεταδικτατορικής «αριστερής» τρομοκρατίας.
Επί 200 συναπτά μυθιστορήματα, ο ντε Βιλλιέ, πρώην δημοσιογράφος σε παρισινές φυλλάδες, αξιωματικός στον πόλεμο της Αλγερίας και φίλος του Αλεξάντρ ντε Μαράνς της γαλλικής αντικατασκοπευτικής SDECE, καλλιέργησε, εκτός από ένα επικερδέστατο παραλογοτεχνικό είδος, και μία χρησιμότατη μυθολογία περί του προσώπου του ως άκρως καλά πληροφορημένου για την δράση των απανταχού τρομοκρατικών οργανώσεων και μυστικών υπηρεσιών. Από την «σοσιαλδημοκρατική» αμερικανοχρηματοδοτούμενη UNITA της Αγκόλα και τους Αφγανούς μουτζαχεντίν επί σοβιετικής εισβολής μέχρι το καρτέλ του Μεντελίν και την Χεζμπολά, ο ντε Βιλλιέ όχι μόνον (υποτίθεται πως) ήξερε, αλλά (υποτίθεται πως) αποκάλυπτε όσα οι μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν μεν, δεν μπορούσαν να αποκαλύψουν δε. Κυρίως όμως (υποτίθεται πως) προέβλεπε. Μόνο αυτός προέβλεψε(!) πως πίσω από το επεισόδιο του Λόκερμπι και την ενοχή του Καντάφι βρίσκονταν οι υπηρεσίες του Ιράν, μόνο αυτός μάντεψε(!) τα αληθινά ονόματα της Λίστας Χαρίρι… Σπάνιο δώρο πολιτικής διορατικότητας, μοναδικό ταλέντο στρατηγικής προβλεπτικότητας, ή άνευ προηγουμένου χάρισμα ιδεολογικής εκλαΐκευσης; Σύμφωνα με την Monde, η γαλλική αντικατασκοπεία τον χρησιμοποίησε σε μία οργανωμένη πολιτική παραπληροφόρησης. Ο κάθε Παπαχελάς μπορεί να υπομειδιά με την αφέλεια αυτής της συνωμοτικής αντίληψης για την συνωμοτική παραλογοτεχνία και ο κάθε Λαζάριδης να εξανίσταται με τη «λογοτεχνική» εμπέδωση της θεωρίας των δύο άκρων. Το μόνο σίγουρο είναι πως, ως σοβαρός ακροδεξιός, ο ντε Βιλλιέ δεν θα ασχολούνταν με την δολοφονική επίθεση του Νέου Ηρακλείου: στα βιβλία του το αριστερό άκρο έχει πάντα ωραιότερες δίμετρες από το δεξιόν τοιούτον, και ο αραβικός αντισημιτισμός κουβαλάει μια γοητεία της ερήμου που λείπει σαφώς από τα παραληρήματα του Πλεύρη ή την υστερία των αγανακτισμένων «ξανθών» του Αγίου Παντελεήμονα.
Η σύμπτωση των τριών θανάτων της 31ης Οκτωβρίου είναι ασφαλώς εντελώς τυχαία.
