Στις μέρες της εξελιγμένης αστικής τρολοδημοκρατίας, οτιδήποτε έχει ιδεολογικό πρόσημο αντίθετο προς αυτήν, αυτομάτως σε καθιστά εχθρό της. Και τότε η τρολοδημοκρατία θα επιδιώξει, με κάθε τρόπο, την εξολόθρευσή σου – πολιτική, ηθική, ακόμα και βιολογική.
Η λέξη ανοχή στο διαφορετικό είναι μια ξεχασμένη έννοια, καλά κρυμμένη στο πατάρι των παλιών παραμυθιών. Οι κυβερνώντες έχουν σκάψει βαθιά στον χρόνο κι έχουν ξεθάψει το τόμαχοκ του πολέμου ενάντια στους «άλλους». Σ’ αυτούς δηλαδή που δεν είναι ίδιοι με τους άξιους, τους ηθικούς, τους πατριώτες, τους θρησκευάμενους, τους φιλεύσπλαχνους. Άλλωστε εκλογές έρχονται, κι αργά ή γρήγορα πρέπει να συσπειρώσουν όλο το ακραίο κομμάτι της εμφυλιοπολεμικής ακροκεντρώας δεξιάς.
Ένας αναρχικός, ο Γιάννης Μιχαηλίδης, βρίσκεται σε απεργία πείνας. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει περάσει την 66η μέρα. Με δυο λόγια, ο άνθρωπος αυτός έχει περάσει ήδη στην απέναντι πλευρά. Αν δεν βρεθεί άμεσα (χθες) το ψύχραιμο και δίκαιο χέρι της τυφλής δικαιοσύνης να τον τραβήξει, και επικρατήσει το κοντόφθαλμο και εκδικητικό παρακράτος, ο νέος αυτός θα φύγει. Να θυμίσουμε ότι ο Μπόμπι Σαντς, ο Ιρλανδός αγωνιστής, το γελαστό παιδί, έσβησε την 66η μέρα της απεργίας πείνας του στις βρετανικές φυλακές…
Ο Μιχαηλίδης δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Αριστοτεχνικά εξωθήθηκε σ’ αυτήν την απεργία πείνας, και ίσως στον θάνατό του. Δεν έχει άλλο τρόπο παρά μονάχα το κορμί του για να υπερασπιστεί το δικαίωμα του στην ελευθερία – ένα δικαίωμα που έχει κατοχυρώσει εκτίοντας τα 3/5 της ποινής του, μιας ποινής ήδη πολύ υψηλής για το αδίκημά του.
Θα μπορούσε βέβαια να ήταν ήδη έξω αν δεν είχε δηλώσει αναρχικός, ή αν είχε τίποτα περίεργα γούστα για μικρά αγοράκια, αν βίαζε 5-6 κοπελίτσες, ή αν τσάκιζε με κλωτσιές το κεφάλι ενός «τοιούτου», ή δήλωνε Έλλην Πατριώτης με θέληση συνεργασίας με ξένους επικυρίαρχους. Θα ήταν ήδη έξω αν δεν έκλεβε κάποια χιλιάρικα και έκανε μια κυριλέ χοντρή ρεμούλα κάποιων πολλών εκατομμυρίων – ταΐζοντας βέβαια και το τέρας, ώστε να μην τον δαγκώσει…
Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού ποτέ δεν ήταν και δεν είναι τυχαίος. Κάποιοι τον εκπαραθυρώνουν τεχνηέντως, δεν αποφάσισε έτσι στα καλά καθούμενα να γίνει Σουλιώτισσα.
Αυτό που αντιλαμβάνεται κάποιος προσπαθώντας να «διαβάσει» τα γεγονότα και να δει λίγο παραπέρα, είναι ότι η κυβέρνηση έχει μάλλον αποφασίσει να «εκτελέσει» τον Γιάννη Μιχαηλίδη, διότι θεωρεί ότι θα έχει κέρδος. Ευελπιστεί ότι με τον θάνατό του θα δημιουργηθούν σκηνικά 2008, και τότε θα έρθουν αυτοί ως υπερήρωες του Απόλυτου Καλού να σκεπάσουν με τις φτερούγες του νόμου και της τάξης τους ου και λίγους κυρ-Παντελήδες αυτού του τόπου.
Η αλήθεια όμως είναι ότι ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας θα έχει προσθέσει το όνομά του δίπλα σε αυτά της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ταγίπ Ερντογάν.
