Στο προηγούμενο σημείωμα (Δρόμος της Αριστεράς, 24/10/20) αναφερθήκαμε σε μια σειρά ενέργειες και γεγονότα, με τα οποία συγκεκριμενοποιώ την τουρκική επιθετικότητα σε βάρος της χώρας μας και κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου. Η πολιτική της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα, η κατοχή μέρους της Κύπρου και συνολικά η πολιτική της στην αντιμετώπιση των περίπλοκων προβλημάτων της Μέσης Ανατολής, δικαιολογούν και την άποψη ότι η σημερινή κυβέρνηση της Τουρκίας ονειρεύεται την πάλαι ποτέ Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Το μέλλον θα δείξει τι θα μπορούσε να συμβεί με τους κινδύνους που επισημάναμε. Αλλά άλλοι κίνδυνοι έχουν αρχίσει ήδη να απειλούν τη Γαύδο και τη Γαυδοπούλα, ακόμα και την Κρήτη. Γενικότερα τη χώρα μας.
Η «βαριά βιομηχανία μας» (κατά τους θιασώτες του όρου) κατέρρευσε «άδοξα» αφήνοντας ορφανούς και έκπληκτους (εν τη αφελεία τους) προμηθευτές, ξενοδόχους, πράκτορες, εστιάτορες, γκαρσόνια, καμαριέρες, πλυντήρια, κ.λπ.
Χάριν του εύκολου κέρδους επί δεκαετίες υποβαθμίστηκαν η γεωργία, η κτηνοτροφία γενικά η πρωτογενής σταθερή υλική παραγωγή. Τα χωριά εγκαταλείφθηκαν και ερημώθηκαν προς δόξαν των παρασιτικών επαγγελμάτων, των εξαρτημένων και από τη διεθνή συγκυρία. Συνέπεια: Η ερήμωση των χωριών συμβάδισε με την τερατογένεση των πόλεων και ειδικά της πρωτεύουσας, η οποία κατέχει το θλιβερό προνόμιο να φιλοξενεί περίπου τον μισό πληθυσμό της χώρας.
Η «βαριά μας βιομηχανία» κατέρρευσε, μαζί και η οικονομία. Και οι εταίροι και προστάτες μας ορμούν σαν γύπες. Δεν απαιτούν «απλώς» την εξόφληση του «χρέους». Στόχος: Ας καταρρεύσει η Ελλάδα – ό,τι είναι δυνατόν να εκποιηθεί, εκποιείται. Κατά την πρόβλεψη του Σεφέρη: Να γίνουμε χώρα ξενοδόχων. Χώρα υπηρεσιών. Ακόμα: «Πύλη» απ’ όπου θα μπαινοβγαίνουν στην Ευρώπη μηχανήματα, χημικά, βιομηχανικά προϊόντα, εργάτες, ανθρώπινο ανέστιο εμπόρευμα. Και οι κυβερνήσεις μας σεμνύνονται για το επίτευγμα.
Και ημείς άδομεν!
Τι κάνει λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση; Και τι έκαναν οι προηγούμενες;
Ας πάμε νοητικά εβδομήντα πέντε χρόνια πίσω. Με την «απελευθέρωση» (1945) επιβλήθηκε το «καθεστώς της υποτέλειας». Καρπός κοινής προσπάθειας της εγχώριας κυρίαρχης τάξης και των ξένων. Πώς αντιμετωπίστηκε τότε το πρόβλημα της ανάπτυξης; Αντί για ένα στρατηγικό σχέδιο ανασυγκρότησης με βάση τον πρωτογενή, παραγωγικό τομέα, η κυρίαρχη υποτελής εγχώρια τάξη και οι ξένοι επικυρίαρχοι, παρέδωσαν τη χώρα στο έλεος των εγχώριων και των ξένων συμφερόντων. Η πιο τραγική και οφθαλμοφανής συνέπεια: Στην πρωτεύουσα βρήκε καταφύγιο ο μισός πληθυσμός της χώρας (παγκόσμιο «επίτευγμα»).
Ανάπτυξη; Βαριά βιομηχανία; Η τότε Αριστερά προδιέγραψε ένα σχέδιο βιώσιμης και αξιοβίωτης ανάπτυξης. Το επιστημονικό βιβλίο του Δημήτρη Μπάτση, «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα», τεκμηρίωνε τη δυνατότητα μιας φιλολαϊκής και βιώσιμης ανάπτυξης με βάση τις δυνατότητες της χώρας. Το βιβλίο του Μπάτση και συνολικά οι αριστεροί επιστήμονες ξεθεμελίωσαν τον μύθο της ψωροκώσταινας. Τι έγινε; Τον Μπάτση τον εκτέλεσαν. Οι διωγμοί και η φυσική εξόντωση της Αριστεράς εντάθηκαν. Ο εμφύλιος οργανώθηκε από τη ντόπια αντίδραση και τους ξένους επικυρίαρχους. Και αφού βαριά βιομηχανία δεν υπήρξε, έπρεπε να βρεθεί υποκατάστατο.
Επίτευγμα: Ο τουρισμός αναγορεύτηκε βαριά βιομηχανία. Και ήλθε η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού και η «βαριά βιομηχανία» μας κατέρρευσε. Και τώρα άφρονες θρηνούμε τη «χαμένη Ιερουσαλήμ».
Πώς αντιμετωπίζεται λοιπόν σήμερα η ελληνική ιδιομορφία; Όπως σημειώσαμε: Μνημόνια, έλεγχος της οικονομίας από τους «θεσμούς» και ξεπούλημα – αεροδρόμια, λιμάνια, ΔΕΗ, ΟΤΕ, γη, ό,τι είναι δυνατόν να πουληθεί. Στην πρώτη φάση από «αριστερή κυβέρνηση». Στη δεύτερη ως λογικό επακόλουθο του νεοφιλελεύθερου προτάγματος, το οποίο υλοποιείται από την κυβέρνηση της δεξιάς.
Είχαμε μία πράγματι «βαριά βιομηχανία», τη Λάρκο, η οποία αξιοποιούσε εγχώρια πρώτη ύλη για παραγωγή του πολύτιμου νικελίου. Στη Λάρκο εργάζονταν περίπου 1.200 Έλληνες και, με βάση τη Λάρκο, περίπου 4.000. Τώρα η Λάρκο πεθαίνει ή ξεπουλιέται. (βλ. το άρθρο του Δ. Σταμούλη στο Πριν, 7/6/2020). Επίσης είχαμε μια ακμάζουσα βιομηχανία ζάχαρης που απασχολούσε δημιουργικά εργάτες και τευτλοπαραγωγούς: Τώρα ετοιμάζουν τον θάνατο του εργοστασίου της ζάχαρης στο Πλατύ Ημαθίας. Υπήρχε και η ακμαία βιομηχανία ηλεκτρικών συσκευών PITSOS. Αυτή «ξενιτεύτηκε», εγκαταλείποντας τη «μητέρα πατρίδα».
Συμπέρασμα: Μετονομάσαμε τον ασταθή τουρισμό «βαριά βιομηχανία». Η βαριά βιομηχανία κατέρρευσε (το καλοκαίρι τα ξενοδοχεία δούλεψαν με πληρότητα 23%). Ούτε χώρα ξενοδοχοϋπαλλήλων και υπηρεσιών δεν καταφέραμε να γίνουμε!
Η Τουρκία είναι ένα αντιδραστικό κράτος. Καταδιώκει, φυλακίζει, βασανίζει και δολοφονεί αγωνιστές-αντιπάλους. Αυτό ως προς το εσωτερικό. Την ίδια στιγμή ονειρεύεται την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
Και πάλι η Τουρκία
Επιστρέφουμε στη σύμμαχο και στα ελληνοτουρκικά.
Με την Τουρκία είμαστε «γείτονες». Το Αιγαίο με τα νησιά του, λίκνο αρχαίων πολιτισμών, παρεμβάλλεται ανάμεσα στη Μικρά Ασία και την Ελλάδα. Το πρόβλημα της αιγιαλίτιδας, απετέλεσε και αποτελεί σημείο σύγκρουσης ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα, εξ αιτίας των αξιώσεων της Τουρκίας.
Συγκεκριμένα: Η αιγιαλίτις μπορεί να έχει μέγιστο πλάτος 12 ν.μ. Η Ελλάδα έχει το δικαίωμα να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα στο εύρος που θα κρίνει, όταν κρίνει ότι πρέπει να το αποφασίσει. Το δικαίωμα της Ελλάδας είναι δυνητικό. Αλλά η Τουρκία θεωρεί την τυχόν διεύρυνση της αιγιαλίτιδας αιτία πολέμου. Επί του παρόντος και με πρόσχημα τη διάσωση ναυαγών, η Τουρκία παραβιάζει περιοχές που ανήκουν στην αρμοδιότητα της Ελλάδας. Και φυσικά, για να θεμελιώσουν το δικαίωμα της παρανομίας, επικαλούνται ανιστορικά, γελοία επιχειρήματα.
Ένα από αυτά: Οι Τούρκοι στρατοκράτες ονομάζουν το Αιγαίο «γαλάζια πατρίδα». Αλλά οι Τούρκοι υποδούλωσαν τη Μικρά Ασία, 1.500 χρόνια μετά την εποχή που η ελληνική Ιωνία είχε, πρώτη αυτή, αναπτύξει τη φιλοσοφία και τους πρώτους επιστημονικούς κλάδους. Αιγαίο, «γαλάζια πατρίδα», τα νησιά που χιλιάδες χρόνια πριν την τουρκική κατάκτηση είχαν αναπτύξει τον κυκλαδικό πολιτισμό. Όλα αυτά είναι «τουρκικά»!
Η Τουρκία είναι ένα αντιδραστικό κράτος. Καταδιώκει, φυλακίζει, βασανίζει και δολοφονεί αγωνιστές-αντιπάλους. Αυτό ως προς το εσωτερικό. Την ίδια στιγμή ονειρεύεται την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πώς; Με τη γενοκτονία των Κούρδων, με τον πόλεμο με τις γειτονικές χώρες. Με την αντιδραστική πολιτική μιας χώρας η οποία αισθάνεται και δρα ως περιφερειακή, ιμπεριαλιστική δύναμη, με την ανοχή της Ε.Ε., του ΝΑΤΟ και του ασθενικού ΟΗΕ.
Και εμείς; Επιμένουμε στο νόμιμο δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα. Τι κάνει η Ε.Ε.; Φραστικές καταδίκες, χωρίς συγκεκριμένα μέτρα εναντίον της Τουρκίας που κατέχει έδαφος (της Κύπρου) της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και ο ΟΗΕ; Ψηφίσματα τα οποία περιφρονεί η τουρκική ηγεσία. Εξαίρεση: Η Μόσχα αναγνωρίζει το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, τα χωρικά της ύδατα. Ανιδιοτέλεια; Εν πάσει περιπτώσει: μια θετική φωνή υπέρ του Διεθνούς Δικαίου.
Ζούμε σε μια κατάσταση δύσκολη και επικίνδυνη εξ’ αιτίας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Τουρκίας και χωρίς ουσιαστική στήριξη από «εταίρους» και άλλους. Αλλά: Μας φταίνε μόνο οι ξένοι; Η κυρίαρχη τάξη μας και ειδικά η «εθνικόφρων» Δεξιά είναι ανεύθυνη για τη μεταπολεμική πορεία της χώρας μας;
Περί εθνικοφροσύνης
Η ελληνική δεξιά αυτοπροσδιοριζόταν εθνικόφρων. Η Αριστερά ήταν κατά τους εθνικόφρονες προδοτική. Στη βάση αυτού του διχασμού, εκτελέστηκαν χιλιάδες αριστεροί πριν, κατά και μετά τον εμφύλιο.
Εθνικόφρονες: Στην κατοχή φυγάδες, συνεργάτες των κατακτητών, αμέτοχοι στην εθνική αντίσταση. Και στη συνέχεια, αποδέκτες και συνδημιουργοί του καθεστώτος της υποτέλειας από ίδιον συμφέρον ορμώμενοι. Τέλος, συνένοχοι για την κατοχή της Κύπρου.
Εθνικόφρονες: Ζητιανεύουν την προστασία της Κύπρου από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ και απαιτούν ουσιαστική καταδίκη της τουρκικής επιθετικότητας από τους μηχανισμούς του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Εκκλήσεις επί εκκλήσεων, φραστικές καταδίκες. Κυρώσεις; Η λέξη απαγορεύεται.
Η κυβέρνηση είχε όμως ένα όπλο: Την αναθεώρηση του πλαίσιου σχέσης της Ε.Ε. με την Τουρκία. Δεν το αξιοποίησε. Ως προς την προοπτική ένταξης της Τουρκίας με την Ε.Ε., οι ελληνικές κυβερνήσεις απείλησαν ποτέ με βέτο όσο διαρκεί η κατοχή της Κύπρου; Ποτέ δεν απειλήσανε.
Η πορεία της χώρας μας προς τον Καιάδα είναι προδιαγεγραμμένη. Εκτός εάν. Εκτός εάν ο «γίγαντας λαός» ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη του και σε συνεργασία με τους επί του παρόντος χειμαζόμενους και εν χειμερία νάρκη επίσης τελούντας λαούς της Ευρώπης συμβάλει στην αλλαγή της ιστορικής κίνησης της ηπείρου μας και της Ελλάδας.
Στον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, το παγκοσμιοποιούμενο εργατικό κίνημα είναι μια ιστορική δυνατότητα. Η σημερινή ήττα δεν σημαίνει το τέλος της ιστορίας.
