Επειδή η τρελή πραγματικότητα των καιρών υπερβαίνει όλο και πιο συχνά την εμπρόθετη σάτιρα, αποφάσισα να ξεκουράσω αυτή τη φορά την πένα μου και να παραχωρήσω το λόγο σε έναν εξέχοντα θεοσοφιστή και -εν αγνοία του- λαμπρό σατιριστή, τον κύριο Χρήστο Γιανναρά που επανέφερε εν δόξει στη μνήμη μου τους λόγους του στομφώδη γυμνασιάρχη μου, του αείμνηστου, Τσεκούρα.
Τα αποσπάσματα είναι από πρόσφατη επιφυλλίδα του ευσεβούς αυτού ρεαλιστή στην Καθημερινή της Κυριακής, με τίτλο Ανάκαμψη «μεγεθών» ή της κοινωνίας; και θέμα την ανυπαρξία της Αριστεράς. (Οι «γέφυρες», με πλάγια γράμματα, είναι δικές μου, για να διατηρηθεί η συνοχή του κειμένου του σεβαστού καθηγητού, στον αναγκαστικά περιορισμένο χώρο αυτής της στήλης).
«Διαπίστωση αυτονόητη για τον οξυδερκή πολίτη (…). Ότι ένα σημαντικό δεδομένο ανελπιστίας στις συνθήκες (…) χρεοκοπίας, είναι η απουσία αριστερού πολιτικού λόγου (….) που εκφράζει και υπερασπίζει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες όπως, μεταξύ άλλων, ο σεβασμός του κινήτρου για κέρδος και πλουτισμό. Αλλά, πρωτεύουσα επιδίωξη της κοινωνίας είναι να υπηρετεί την κοινωνική συνοχή (…) τη θεσμική αποτροπή της αδικίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπων από συνανθρώπους τους (…). Να προσφέρονται ίσες ευκαιρίες στους αριστείς, στους δημιουργικούς, τους φιλόπονους (…)
»Η εμφανιζόμενη ως τάχα (…) Αριστερά μάχεται για ιδιοτελέστατα συμφέροντα συντεχνιών (…) αυθαίρετα προνόμια συνδικάτων. Υπηρετεί τη μανιασμένη εγωκεντρική απληστία (…). Διαδηλώνει καταστρέφοντας την κοινωνική περιουσία, ταυτίζεται με την κοινωνική φυγοπονία, (…) για χάρη μιας κοινωνίας των μετριοτήτων. (…) Αυτό έχει ως εφιαλτική συνέπεια και τη γένεση μια καινούργιας μορφής «αντιεξουσιαστικών» μαχητικών βλαστημάτων κιβδηλίας της Αριστεράς, με τυφλό μένος και μίσος για οποιοδήποτε είδος σχέσεων κοινωνίας (…)
»Ο Αλέκος Παπαδόπουλος (Σ.Σ. πρώην υπουργός του Σημίτη) με λόγο στέρεο, ρεαλιστικό, ακομμάτιστο ανέλυσε την ανάγκη να μειωθεί το κράτος κατά 30%. Θα μπορούσε να είναι μια πρόταση αυθεντικά αριστερή αν (…). Για να είναι αριστερή (…) πρέπει να απαιτεί τη μείωση του κράτους προκειμένου να καταστεί το κράτος λειτουργικό, δηλαδή υπηρετικό των κοινωνικών αναγκών. Να ελευθερωθεί (…) από την υποτέλεια στα συνδικαλισμένα συμφέροντα (…). Η πρόταση γίνεται αριστερή αν συνοδεύεται από την απαίτηση για αξιοκρατία (…) συνεχή έλεγχο (…) της παραγωγικότητας, του ήθους διακονίας του κοινωνικού σώματος (…). Αριστερή είναι η πρόταση να απολυθούν οι ανίκανοι, οι φαύλοι, οι φυγόπονοι, οι σαδιστές τύραννοι (…). Το τυφλό ένστικτο του κτήνους θέλει να φάει, να κυριαρχήσει, να ηδονιστεί (…) Η εξουσία υπάρχει για να χαλιναγωγεί τη θηριωδία (…) στη βάση της παραίτησης από την κτηνώδη απληστία (…)
Θωρακίζουμε την κτηνώδη αναγκαιότητα με ατομικά «δικαιώματα» (…), έχουμε μόνο απαιτήσεις, εκβιαστικές διεκδικήσεις. (…). Η απουσία αριστερού πολιτικού λόγου εγγυάται την ανελπιστία.»
Και η παρουσία μεσαιωνολάγνων νεοφιλελεύθερων κηρυγμάτων τη θυμηδία, που ριμάρει έξοχα με την αηδία, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς.
«Διαπίστωση αυτονόητη για τον οξυδερκή πολίτη (…). Ότι ένα σημαντικό δεδομένο ανελπιστίας στις συνθήκες (…) χρεοκοπίας, είναι η απουσία αριστερού πολιτικού λόγου (….) που εκφράζει και υπερασπίζει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες όπως, μεταξύ άλλων, ο σεβασμός του κινήτρου για κέρδος και πλουτισμό. Αλλά, πρωτεύουσα επιδίωξη της κοινωνίας είναι να υπηρετεί την κοινωνική συνοχή (…) τη θεσμική αποτροπή της αδικίας, της εκμετάλλευσης ανθρώπων από συνανθρώπους τους (…). Να προσφέρονται ίσες ευκαιρίες στους αριστείς, στους δημιουργικούς, τους φιλόπονους (…)
»Η εμφανιζόμενη ως τάχα (…) Αριστερά μάχεται για ιδιοτελέστατα συμφέροντα συντεχνιών (…) αυθαίρετα προνόμια συνδικάτων. Υπηρετεί τη μανιασμένη εγωκεντρική απληστία (…). Διαδηλώνει καταστρέφοντας την κοινωνική περιουσία, ταυτίζεται με την κοινωνική φυγοπονία, (…) για χάρη μιας κοινωνίας των μετριοτήτων. (…) Αυτό έχει ως εφιαλτική συνέπεια και τη γένεση μια καινούργιας μορφής «αντιεξουσιαστικών» μαχητικών βλαστημάτων κιβδηλίας της Αριστεράς, με τυφλό μένος και μίσος για οποιοδήποτε είδος σχέσεων κοινωνίας (…)
»Ο Αλέκος Παπαδόπουλος (Σ.Σ. πρώην υπουργός του Σημίτη) με λόγο στέρεο, ρεαλιστικό, ακομμάτιστο ανέλυσε την ανάγκη να μειωθεί το κράτος κατά 30%. Θα μπορούσε να είναι μια πρόταση αυθεντικά αριστερή αν (…). Για να είναι αριστερή (…) πρέπει να απαιτεί τη μείωση του κράτους προκειμένου να καταστεί το κράτος λειτουργικό, δηλαδή υπηρετικό των κοινωνικών αναγκών. Να ελευθερωθεί (…) από την υποτέλεια στα συνδικαλισμένα συμφέροντα (…). Η πρόταση γίνεται αριστερή αν συνοδεύεται από την απαίτηση για αξιοκρατία (…) συνεχή έλεγχο (…) της παραγωγικότητας, του ήθους διακονίας του κοινωνικού σώματος (…). Αριστερή είναι η πρόταση να απολυθούν οι ανίκανοι, οι φαύλοι, οι φυγόπονοι, οι σαδιστές τύραννοι (…). Το τυφλό ένστικτο του κτήνους θέλει να φάει, να κυριαρχήσει, να ηδονιστεί (…) Η εξουσία υπάρχει για να χαλιναγωγεί τη θηριωδία (…) στη βάση της παραίτησης από την κτηνώδη απληστία (…)
Θωρακίζουμε την κτηνώδη αναγκαιότητα με ατομικά «δικαιώματα» (…), έχουμε μόνο απαιτήσεις, εκβιαστικές διεκδικήσεις. (…). Η απουσία αριστερού πολιτικού λόγου εγγυάται την ανελπιστία.»
Και η παρουσία μεσαιωνολάγνων νεοφιλελεύθερων κηρυγμάτων τη θυμηδία, που ριμάρει έξοχα με την αηδία, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς.
Ν. Κουνενής
[email protected]
[email protected]
Σχόλια
