Η Πρέβεζα ως παράδειγμα. Του Νίκου Λιβιεράτου
Μόνο εξαιτίας της αναταραχής αποφασίσαμε
να γίνουμε μονόπλευροι, ξεροί, γραφειοκράτες…
Μ. Μπρεχτ
Αρκετοί σύντροφοι, όταν μίλησα στην οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας στην προσυνεδριακή συνέλευση για τα ζητήματα δημοκρατίας, μου είπαν: Δεν χρειάζεται να αυτομαστιγωνόμαστε, εδώ ο κόσμος χάνεται και εσύ μιλάς για τις τάσεις, τους μηχανισμούς και τις συνιστώσες.
Συμμετείχα, από μαθητής, στις αριστερές ριζοσπαστικές οργανώσεις και λόγω οικογενειακής παράδοσης. Αργότερα πέρασα στην Ανανεωτική Αριστερά, χωρίς να συμφωνώ με την τότε εθνική αντιδικτατορική ενότητα του Κύρκου, μόνο και μόνο επειδή θεώρησα ότι υπήρχε δημοκρατία στο κόμμα και θεωρούσα ότι η γραμμή μπορεί να αλλάξει. Δικαιώθηκα μετά από πολλά χρόνια με τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η δημοκρατία ποτέ δεν ήταν πολυτέλεια μέσα στο κόμμα. Ήταν άρρηκτα δεμένη με την κοινωνία που οραματιζόμαστε.
Όποιοι στο όνομα των δύσκολων ή εκτάκτων συνθηκών την υποβάθμιζαν δημιούργησαν τερατογενέσεις, όπως έγινε στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Ο υπαρκτός δεν έπεσε γιατί επεκράτησε ο Στάλιν, ο Χρουτσόφ ή ο Γκορπατσόφ, δεν έφταιγε ο ρεβιζιονισμός που τελευταία ανακάλυψε το ΚΚΕ, αλλά κυρίως το γεγονός ότι δεν υπήρχε δημοκρατία ούτε στο κόμμα ούτε στην κοινωνία.
Έτσι, λοιπόν, όταν μου ζητήθηκε να συμμετέχω σε κλειστή πανηπειρωτική συνάντηση μια τάσης σε ξενοδοχείο της Φιλιππιάδας, είπα «όχι». Αργότερα ειπώθηκε στη συνέλευση ότι και η άλλη τάση είχε τη δικιά της κλειστή συγκέντρωση σε άλλο ξενοδοχείο!
Θα συμμετείχα, ευχαρίστως, αν οι μαζώξεις αυτές της κάθε τάσης γίνονταν στα γραφεία του κόμματος, ανακοινώνονταν στα μέλη και στον τοπικό Τύπο. Μόνο τότε θα λειτουργούσαν ως τάσεις ή ρεύματα ιδεών που νομιμοποιούνται από το Καταστατικό του κόμματος.
Αλλιώς είναι εν δυνάμει μηχανισμός διαμοιράσματος θέσεων στο κόμμα και στην εξουσία που ακόμα δεν έχουμε. Φανταστείτε και να την είχαμε…
Η τακτική αυτή των κρυφών συγκεντρώσεων λες και είμαστε στην παρανομία καλλιεργεί την αντιπαλότητα και την καχυποψία. Αντίθετα, οι ανοιχτές διαδικασίες συμβάλλουν στην εμπέδωση της αλληλεγγύης της εμπιστοσύνης και της συντροφικότητας. Ειδικά στην Πρέβεζα, σε μια οργάνωση που είναι λαβωμένη από ζητήματα εσωκομματικής δημοκρατίας θα περίμενα από τα τοπικά στελέχη με θεσμικό ρόλο να αποφύγουν την εμπλοκή τους σε αυτές τις παρασυναγωγές. Βέβαια, το θέμα δεν είναι τοπικό αλλά γενικότερο.
Επίσης, ένα άλλο ερώτημα που δημιουργούν αυτοί οι χειρισμοί είναι πώς ζητάς από τους άλλους συναγωνιστές να διαλύσουν τις συνιστώσες, τα κόμματά τους, τις οργανώσεις, που μερικές έρχονται από πολύ μακριά, όταν μεταφέρεται μέσα στον νέο ΣΥΡΙΖΑ ο παθολογικός τρόπος λειτουργίας του ΣΥΝ, με τα δυο μεγάλα ρεύματα που συνεχίζουν και λειτουργούν όπως είδαμε, όχι μόνο ως τάσεις. Δηλαδή, τους ζητάς να ενταχθούν ή να συνεργαστούν, λίγο-πολύ, σε κάποια από τις δύο που υπάρχουν, γιατί αλλιώς δεν θα επιβιώσουν ως πολιτική άποψη. Το αποτέλεσμα θα είναι να καταργήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών και να δημιουργήσουμε το διφυές κόμμα, όπως το ονομάζει ο Βούτσης.
Με τις σκέψεις αυτές, γνωρίζοντας ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο τοπικό, αποφάσισα να κατεβώ ως ανεξάρτητος σε ξεχωριστή λίστα.
Εκμεταλλεύτηκα την απλή αναλογική, τη δυνατότητα που μου δίνει το Καταστατικό να κατεβώ σε ξεχωριστή λίστα και με την εκλογή μου κατοχύρωσα το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη που θα εκθέσω και στο Συνέδριο. Θα μου πείτε ότι αυτό και μόνο δεν είναι δείγμα δημοκρατικής λειτουργίας; Bεβαίως και γι’ αυτό αγωνιζόμαστε να την κατοχυρώσουμε και να τη διευρύνουμε.
Άρα, ως συμπέρασμα προκύπτει ότι μέχρι να μαραζώσουν οι μηχανισμοί, η ύπαρξη της λίστας κατοχυρώνει την διαφορετική άποψη και την δημοκρατία μέσα στο κόμμα, αλλά όχι στο διηνεκές. Μέχρι να μάθουμε να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας σύντροφοι όπως λέει ο Ρίτσος αλλά και στην τελευταία συνέντευξη ο Πρόεδρος. Έτσι ώστε να μην χρειάζονται λίστες-μηχανισμοί και κόμματα μέσα στο κόμμα. Και για να γίνονται πράξεις τα λόγια, ο πρώτος που πρέπει να δώσει το παράδειγμα στην εμπέδωση της εμπιστοσύνης και της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα, ας είναι ο ίδιος ο σύντροφος Αλέξης Τσίπρας, απεμπλεκόμενος από κάθε τάση ή συνιστώσα και βάζοντας τέλος στις παρασυναγωγές.
Με αυτό τον τρόπο, υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία στο κόμμα, υπερασπίζουμε και τη δημοκρατία στην κοινωνία, η οποία πρέπει να μας εμπιστευτεί γιατί τα περιθώρια έχουν στενέψει και δεν θα υπάρχει ούτε δεύτερη ευκαιρία, ούτε άλλη λύση, τόσο για μας όσο και για το λαό, εκτός από το να μας δώσει τη διακυβέρνηση ώστε να φρενάρουμε στην κατρακύλα της χώρας.
* Ο Νίκος Λιβιεράτος είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Πρέβεζας
