Το αναγκαίο σχέδιο επανεκκίνησης για τη μεταμνημονιακή εξέλιξη του κράτους. Του Αλέξη Π. Μητρόπουλου
Το πρόβλημα της Ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης δεν είναι αριθμητικό. Ποτέ δεν υπήρξε ποσοτικό ως προς το σύνολο των δημοσίων λειτουργών ανάλογα και με τις ανάγκες των εκτεταμένων νησιωτικών και άλλων δύσκολα προσβάσιμων περιοχών. Καμιά άλλη χώρα της ΕΕ, άλλωστε, δεν αντιμετωπίζει τέτοια διασπορά του εθνικού κορμού, ούτε βέβαια εθνικά προβλήματα, στα οποία προστέθηκε και το κρίσιμο Μεταναστευτικό.
Ήδη, σε πίνακες Διεθνών Οργανισμών (π.χ. ΟΟΣΑ), η Ελλάδα, από τη δεκαετία του ’80, ήταν πιο κάτω από τον μέσο όρο σε αριθμό δημόσιων υπαλλήλων ανάλογα με τον ενεργό πληθυσμό και παρά τις ως άνω ιδιαίτερες ανάγκες της.
Σήμερα, με βάση την από 28/5/2013 ενημέρωση του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, η Ελληνική Δημόσια Διοίκηση είναι από τις πιο ολιγάριθμες στην Ευρωζώνη των 17, στην Ε.Ε. των 27, στη συνολική Ευρώπη των 47 χωρών! Συγκεκριμένα, ο αριθμός τους ανέρχεται σε 621.216 πρόσωπα. Εξ αυτών οι 560.037 είναι οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι κάθε σχέσης, είδους και κλάδου.
Οι Έλληνες Δ.Υ., παρά τα αντιθέτως προπαγανδιζόμενα, δεν έχουν περισσότερα προνόμια απ’ όσα οι Δ.Υ. των άλλων χωρών. Έχουν αυτά που οι Διεθνείς Συνθήκες, το ευρωπαϊκό κεκτημένο, η Νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, κατοχυρώνουν για όλους τους Ευρωπαίους δημόσιους υπαλλήλους.
Εξάλλου, η μονιμότητα του άρθρου 103 παρ. 4 Συντ. ούτε υπερπροστατευτική, ούτε σκανδαλώδης είναι, αφού απαντάται και σε άλλες έννομες τάξεις. Γνωστοί, άλλωστε, ιστορικοί λόγοι επέβαλαν την ασφάλεια και τη βεβαιότητα της Δημόσιας Διοίκησης, σε περιπτώσεις έστω και ραγδαίων πολιτικών αλλαγών.
Όμως η Ελληνική Δημόσια Διοίκηση σήμερα έχει προβλήματα λειτουργίας, αποδοτικότητας, εξορθολογισμού, τεχνολογικής αναβάθμισης, ριζικής αναδιοργάνωσης. Έχει ανάγκη από ένα «σοκ» επανεκκίνησης!
Έχει, επίσης, πρόβλημα ελέγχου και χειραγώγησης από τις πολιτικές ελίτ που κυβέρνησαν για δεκαετίες τη χώρα, αφού την έβλεπαν ως «λάφυρό» τους, επειδή επρόκειτο περί του μεγαλύτερου συλλογικού εργοδότη κι επομένως είχαν τη δυνατότητα αναπαραγωγής τους μέσω αυτής.
Παρά τα τεκμηριωμένα στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και των κοινωνικών φορέων ότι το πρόβλημα της Δημόσιας Διοίκησης δεν είναι αριθμητικό, με το τέταρτο-εισπρακτικό Μνημόνιο (ν. 4152/2013), η κυβέρνηση:
• μείωσε δραστικά το ελληνικό κράτος,
• αυστηροποίησε το Πειθαρχικό Δίκαιο ακρωτηριάζοντας το δικαιοκρατικό σύστημα,
• θεσμοθέτησε μόνιμους μηχανισμούς άντλησης υπαλλήλων προς απόλυση και εν τέλει
• θέσπισε ανοιχτά και την απόλυση χωρίς την ενδιάμεση «διαθεσιμότητα-κινητικότητα» των υπαλλήλων που υπηρετούν με σχέση ΙΔΑΧ στους φορείς που θα καταργηθούν ή θα συγχωνευθούν.
Κράτησε, όμως, σε ισχύ τη ρύθμιση του ν. 4093/2012 (σελ. 5571), που επιτρέπει την απόλυση μονίμων δημοσίων υπαλλήλων μετά το πέρας της διαθεσιμότητας για φορείς και θέσεις που καταργούνται.
Ήδη έρχεται τις επόμενες ημέρες προς συζήτηση και ψήφιση, το σχέδιο νόμου με τίτλο «Οργάνωση Δημόσιας Διοίκησης και άλλες διατάξεις». Σ’ αυτό, χρησιμοποιείται κάθε είδους ωραιοποίηση των στόχων, κατ’ ουσίαν όμως υλοποιεί τη σκληρή μνημονιακή ιδεολογία:
– για ένα κράτος επιχειρηματικής επίνευσης, μικρό και αδύναμο
– για ένα κράτος-«ιμάντα» μεταξύ της Διοίκησης και των ιδιωτών
– για ένα κράτος χωρίς πόρους για κοινωνική πολιτική, αποστασιοποιημένο από τις πολιτικές απασχόλησης και τις φιλοκοινωνικές παρεμβάσεις, αποξενωμένο από τους πολίτες. Αντιμετωπίζει τους υπαλλήλους ως εχθρούς και οιονεί εγκληματίες, που με την πρώτη καταγγελία τίθενται υπό διαδικασία απομάκρυνσης, αποκόπτοντας κάθε δίαυλο λαϊκής συμμετοχής και κοινωνικού ελέγχου.
Κυρίως, όμως, με τη διαδικασία αυτή, αποθαρρύνονται οι νέοι ταλαντούχοι επιστήμονες να στελεχώσουν το δημόσιο τομέα. Μετά τον ν.4093/2012 (τρίτο Μνημόνιο) που προετοίμασε το έδαφος, ολόκληρο το ΣΤ κεφ. του ν. 4152/2013 αποβλέπει στη σκληρή τιμωρία και αποθάρρυνσή τους από τη συνδρομή τους στην επαναθεμελίωση του μεταμνημονιακού κράτους.
Άρα, ο στόχος των μνημονιακών δεν είναι ούτε ο εξορθολογισμός, ούτε η καλή λειτουργία του Δημοσίου, αλλά η μετατροπή του σε υπηρέτη τής αποτυχημένης στη χώρα μας ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Η Αριστερά οφείλει άμεσα να παρέμβει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ τόλμησε στο Ναύπλιο, τη Δευτέρα 10/6/2013, να καταθέσει τη δική του υπερβατική πρόταση.
Ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε το εξειδικευμένο πλαίσιο άμεσων αλλά και μακροπρόθεσμων μέτρων για τη μεταμνημονιακή εξέλιξη του ελληνικού κράτους, η προστασία του οποίου μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο της νέας συνεννόησης της Ενωμένης Ελληνικής Αριστεράς, στο πλαίσιο ενός σχεδίου επανεκκίνησης.
* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και πρόεδρος της Ένωσης
για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ, www.enypekk.gr)
