Μιλώντας για τον σιωνισμό, πρέπει να αποφύγουμε τη σύγχυση με τον ιουδαϊσμό, μια αρχαία θρησκεία που σήμερα αριθμεί περίπου 15.000.000 πιστούς. Ο μεγαλύτερος αριθμός από αυτούς βρίσκονται στις ΗΠΑ, λιγότεροι στο Ισραήλ και οι υπόλοιποι σε ευρωπαϊκές χώρες και στον Καναδά. Ο σιωνισμός, από την άλλη, είναι ένα νεοαποικιακό σχέδιο. Εξαρχής δηλωμένος στόχος του ήταν να καταλάβει και να εκμεταλλευτεί ξένη γη, διώχνοντας τους κατοίκους της με επίκληση την αφετηρία της ιουδαϊκής θρησκείας. Οι αναλογίες με τις δικαιολογίες των σταυροφοριών είναι προφανείς. Γι’ αυτό ένας σοβαρός αριθμός Εβραίων εξακολουθεί να αντιτίθεται στο σιωνιστικό σχέδιο.
Ο σιωνισμός μετατράπηκε σε σοβαρή απειλή για τους λαούς της Μέσης Ανατολής όταν υιοθετήθηκε από τους Βρετανούς αποικιοκράτες (διακήρυξη Μπάλφουρ, 1917), οι οποίοι κατάλαβαν ότι η ίδρυση ενός σιωνιστικού κράτους στην Παλαιστίνη θα μπορούσε να οδηγήσει στη συνέχιση του ελέγχου τους: ένας ένοπλος πληθυσμός εποίκων από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, χωρίς καμία σχέση με τους ντόπιους κατοίκους, ήταν ένα εξαιρετικό εργαλείο που τους απάλλασσε από τη χρήση δικού τους στρατού. Έτσι το τέλος της βρετανικής κυριαρχίας στην Παλαιστίνη «συνέπεσε» με την ανακήρυξη του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ (Μάιος 1948).
Αργότερα οι ΗΠΑ, ως διάδοχος της Βρετανίας σαν παγκόσμιας δύναμης, έγιναν ο νέος προστάτης, ελεγκτής και τελικά πραγματικός ιδιοκτήτης της ισραηλινής οντότητας. Ο στρατός τους, τα χρήματά τους, η διπλωματία τους, οι σύμμαχοί τους, εργάζονται από το 1948 για να κρατήσουν ζωντανή αυτή τη δυτική φρουρά την οποία αποκαλούν «κράτος του Ισραήλ» ή «εβραϊκό κράτος».
Είναι κανονικό κράτος;
Σημειώνω τέσσερα χαρακτηριστικά θέματα που το θέτουν εκτός του πλαισίου του διεθνούς δικαίου:
- Η σιωνιστική οντότητα δεν αποδέχτηκε ποτέ τα σύνορα που της αναγνώρισε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Νοέμβριο του 1947. Από την πρώτη κιόλας μέρα της ύπαρξής της ως κράτος ξεκίνησε πόλεμο για την κατάκτηση της υπόλοιπης ιστορικής Παλαιστίνης. Μέχρι τώρα δεν έχει δηλώσει επίσημα σύνορα.
- Δεν υιοθέτησε ποτέ Σύνταγμα, γιατί δεν θέλει να εγγυηθεί ίσα δικαιώματα σε όλους τους κατοίκους υπό την κυριαρχία της.
- Δεν έχει μόνιμο πληθυσμό. Το Ισραήλ δίνει ισραηλινά διαβατήρια σε εβραίους στο θρήσκευμα που δεν πήγαν ποτέ στο Ισραήλ. Ένας αριθμός από αυτούς κατά καιρούς προσελκύεται στην Παλαιστίνη από την υπόσχεση υψηλού βιοτικού επιπέδου με αντάλλαγμα στρατιωτική υπηρεσία, και διαρκή διαθεσιμότητα ως εφεδρεία. Όταν δεν υπηρετούν στο στρατό, παραμένουν οπλισμένοι έποικοι. Δηλαδή το αντάλλαγμα είναι «απλά» να σκοτώνουν Παλαιστίνιους. Ένα μεγάλο μέρος τους μετά από μερικά χρόνια «δράσης» και συγκέντρωσης οικονομικών μέσων, γνώσεων κ.λπ. μεταναστεύει εκ νέου σε μια πιο ήρεμη δυτική χώρα. Πρόκειται για πληθυσμιακή ανακύκλωση. Όμως αναγκαίο στοιχείο για αναγνώριση κρατικής υπόστασης, κατά το διεθνές δίκαιο, είναι ο μόνιμος πληθυσμός.
- Το Ισραήλ είναι η μόνη εναπομείνασα επισήμως ρατσιστική χώρα. Μόνο οι λευκοί Εβραίοι γίνονται δεκτοί ως πολίτες πρώτης κατηγορίας. Οι μαύροι Εβραίοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Οι Παλαιστίνιοι των Κατεχόμενων του 1948 έχουν νομικά περιορισμένα δικαιώματα. Οι Παλαιστίνιοι των Κατεχόμενων του 1967 και οι εσωτερικοί και εξωτερικοί πρόσφυγες του 1948 δεν έχουν κανένα απολύτως ατομικό, πολιτικό ή κοινωνικό δικαίωμα.
Έγκλημα και τιμωρία
Υπάρχουν εγκληματικές ομοιότητες μεταξύ του σιωνισμού και άλλων νεοαποικιακών περιπετειών. Η πιο χαρακτηριστική είναι η άγρια σφαγή των κατεχόμενων λαών. Στο Ιράκ οι Αμερικανοί σκότωσαν περισσότερους από 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους. Στο Αφγανιστάν εκατοντάδες χιλιάδες. Στην Αλγερία οι Γάλλοι σκότωσαν ένα εκατομμύριο σε ένα χρόνο. Και ούτω καθεξής. Τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι τυπική κατάσταση σε όλες τις χώρες που καταλήφθηκαν από τις Δυτικές δυνάμεις. Η διαφορά της Παλαιστίνης είναι ότι εκεί γίνεται συστηματική, σκόπιμη καταστροφή μιας εθνικής ομάδας ως συνόλου, δηλαδή γενοκτονία. Γενοκτονία είναι η διάπραξη, με σκοπό την καταστροφή μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ως τέτοιας, φόνων ή σοβαρών σωματικών ή ψυχικών τραυματισμών ή η σκόπιμη πρόκληση συνθηκών ζωής υπολογισμένων να επιφέρουν μερική ή ολική καταστροφή ενός πληθυσμού. Και μόνο ο φόνος 25.000 Παλαιστινίων μέσα σε τρεις μήνες και ο σοβαρός τραυματισμός άλλων 60.000, σε συνδυασμό με την καταστροφή του 75% των κατοικιών και του συνόλου των υποδομών που μπορούν να κρατήσουν στη ζωή έναν ανθρώπινο πληθυσμό, είναι προφανές ότι συγκροτούν το έγκλημα της γενοκτονίας.
Οι δράστες αυτών των εγκλημάτων πρέπει να τιμωρηθούν. Η υπόθεση που κινήθηκε από τη Νότια Αφρική στο Διεθνές Δικαστήριο (ICJ) είναι ένα πολύ σοβαρό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Ανάλογες ενέργειες απαιτούνται σε όλα τα περιφερειακά και διεθνή δικαστήρια – εξαιρουμένου του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ICC), που έχει μετατραπεί σε δικαστικό όργανο των ΗΠΑ αν και οι ίδιες δεν είναι μέλος του! Επίσης, δεν πρέπει να υποτιμούμε τη δίωξη των ισραηλινών εγκλημάτων πολέμου σε εθνικό επίπεδο. Όλες οι χώρες αναγνωρίζουν ή μπορούν να αναγνωρίσουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να διώκουν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τη γενοκτονία, οπουδήποτε και από οποιονδήποτε διαπράττονται. Οι εθνικές διαδικασίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε διεθνή εντάλματα σύλληψης εναντίον Ισραηλινών δραστών. Επίσης μπορούν να διωχθούν από τα εθνικά δικαστήρια κάθε κράτους τα εγκλήματα των πολιτών τους που έχουν και ισραηλινή υπηκοότητα. Πρόκειται για χιλιάδες, ακριβώς λόγω του τρόπου που «μοιράζονται» τα ισραηλινά διαβατήρια.
Υπάρχει εναλλακτική
Το Ισραήλ, λόγω της φύσης του ως ρατσιστικής κρατικής οντότητας που λειτουργεί κυρίως ως προγεφύρωμα των ΗΠΑ στη Δυτική Ασία και τη Βόρεια Αφρική, θα συνεχίσει –όσο υπάρχει ως τέτοιο– να αποτελεί μηχανισμό γενοκτονίας των Παλαιστινίων και πηγή εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Είναι αδύνατο να εκδημοκρατιστεί ή να νομιμοποιηθεί, επειδή η θεμελιώδης βάση του είναι νεοαποικιακή και εχθρική για όλους τους λαούς της περιοχής. Ενσωματώνει τη χειρότερη πολιτική παράδοση της Δύσης: είναι ο ναζισμός της εποχής μας. Μόνο η διάλυσή του θα προσφέρει μια δημοκρατική και ειρηνική εναλλακτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για τους Εβραίους στη Μέση Ανατολή. Ακριβώς το αντίθετο: ακόμη και αυτοί που μετανάστευσαν πρόσφατα θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παραμείνουν σε ένα νέο δημοκρατικό παλαιστινιακό κράτος. Όχι όμως σαν εκπρόσωποι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, όχι σαν επικυρίαρχοι, αλλά ως ίσοι πολίτες.
Είναι σαφές ότι η συλλογική Δύση, πρώτα απ’ όλα οι ΗΠΑ, θα κάνουν τα πάντα για να κρατήσουν ζωντανή την ισραηλινή οντότητα. Ο παγκόσμιος Νότος, ειδικά οι ισχυρότερες χώρες, πρέπει να δείξουν την ενεργό αλληλεγγύη τους στην Παλαιστίνη και να κόψουν τους δεσμούς με το Ισραήλ. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι το Ισραήλ δεν βρίσκεται στη μέση της απόστασης μεταξύ Δύσης και Παγκόσμιου Νότου. Είναι μέρος της Δύσης, και θα συνεχίσει να εξοντώνει και να εκδιώκει τους Παλαιστινίους όσο του είναι δυνατό.
Αυτή η σκληρή πραγματικότητα δικαιολογεί πλήρως την εξέγερση της Γάζας στις 7 Οκτωβρίου πέρυσι. Η Παλαιστίνη πληρώνει τεράστιο κόστος σε ζωές, αλλά συνεχίζει να πολεμά. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την απελευθέρωση.
* Ο Γιάννης Ραχιώτης είναι δικηγόρος, μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Δημοκρατικών Νομικών. Το άρθρο αυτό αποτελεί συντετμημένη απόδοση ομιλίας που πραγματοποίησε στο Διεθνές Συνέδριο Υποστήριξης της Αντίστασης στη Γάζα (Κωνσταντινούπολη, 14-15/1/2024). Οι μεσότιτλοι είναι της Σύνταξης.
