Αναγκαίο ένα πραγματικό άνοιγμα στον κόσμο
Θυμάμαι πριν τις εκλογές του Ιούνη, σε μια φιλική συζήτηση είχα πει ότι ψηφίζω τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή με ακούει και μου δίνει σημασία. Ήταν το μοναδικό κόμμα που άνοιξε τα αυτιά του, υιοθέτησε και προώθησε τις ιδέες και τα αιτήματα του λαϊκού κινήματος. Μετά τις εκλογές έγινα μέλος στην τοπική επιτροπή κέντρου Θεσσαλονίκης με μεγάλες προσδοκίες για τις δράσεις του καινούριου, μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τώρα δεν είναι αυτή που περίμενα και θα ήθελα. Κεντρικά αναλώνει δυνάμεις στο να απαντάει στις επιθέσεις που δέχεται από τα άλλα κόμματα, πέφτοντας έτσι στις παγίδες τους, αλλά και τοπικά δεν έχουν οργανωθεί δράσεις που θα μπορούσαν να κινήσουν τον κόσμο και να δραστηριοποιήσουν τα νέα μέλη. Στις συνελεύσεις της τοπικής επιτροπής, πολλές φορές οι συζητήσεις είναι απρόσιτες στα νέα μέλη και οι συνεχείς εσωτερικές αντιπαραθέσεις δημιουργούν μια απογοητευτική εικόνα.
Αυτό που θα ήθελα από δω και πέρα είναι να γίνει ένα πραγματικό άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στον κόσμο που τον στήριξε και τον εμπιστεύθηκε και να δοθεί έμφαση στην οργάνωση του κινήματος από τα κάτω. Έτσι θα καταφέρουμε να ξαναβγούμε μπροστά και να φέρουμε την πολυπόθητη αλλαγή…
Βίβιαν Κουλούδη,
μέλος Τοπικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ
Κέντρου Θεσσαλονίκης
Τα βρήκα όπως τα είχα αφήσει…
Η αλήθεια είναι ότι, ώς τώρα, με κάλυπτε ή και με βόλευε η ιδιότητα του «ανένταχτου αριστερού». Θα προσπαθήσω να εξηγήσω στον εαυτό μου πρώτα, γιατί άλλαξε αυτό. Πολύ νωρίς, από τη μεταπολίτευση, αποφάσισα πως δεν γίνεται δουλειά με τα κόμματα, τα υπάρχοντα τουλάχιστον, αλλά και γενικά.
Όλα αυτά τα χρόνια, με αισθήματα μιζέριας και ματαιότητας, αγόραζα κάθε μέρα την Αυγή (μην πέσει η κυκλοφορία), απεργούσα με την ΟΛΜΕ και την ΑΔΕΔΥ (πολλές φορές μόνη μου σε όλο το σχολείο, γιατί δεν άντεχα να είμαι απεργοσπάστρια), πήγαινα στις μεγάλες διαδηλώσεις (εκτός του Πολυτεχνείου που με εξόργιζε), ψήφιζα την εκάστοτε ανανεωτική Αριστερά (συνήθως με μισή καρδιά).
Έστρεψα, λοιπόν, την αθεράπευτη έφεσή μου για προσφορά στο κοινό καλό, προς τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους συναδέλφους μου, τους μαθητές μου. «Όσο έφτανε το χέρι μου», δηλαδή, αλλά και καμιά φορά κι όσο δεν έφτανε. Δεν το μετάνιωσα, ίσα-ίσα πιστεύω πως έκανα καλή δουλειά.
Τα τελευταία δυο-τρία χρόνια, όμως, άλλαξαν τα πράγματα. Είπα, δεν γίνεται να έχει ξεσπάσει πυρκαγιά κι εγώ να ποτίζω με το ποτιστήρι. Θα πάω στο ΣΥΡΙΖΑ να βάλω κι εγώ ένα χέρι. Πήγα και τα βρήκα όλα σχεδόν όπως τα είχα αφήσει πριν -κοντά- σαράντα χρόνια. Τον ίδιο στεγνό κομματικό λόγο στις συνελεύσεις, λέξεις και εκφράσεις κλισέ ακόμα και στα νέα παιδιά, την απουσία ζωντανού διαλόγου, ανθρώπινης επαφής και επικοινωνίας. Στενοχωρήθηκα. Αλλά είπα, μη γκρινιάζεις, δεν αλλάζουν έτσι εύκολα αυτά τα πράγματα, εδώ ήρθαμε να κάνουμε δουλειά γιατί καιγόμαστε. Γράφτηκα σε δυο επιτροπές (Παιδείας και Πολιτιστικών, που νομίζω πως μπορώ να προσφέρω). Έχουν περάσει κάτι μήνες και δεν έχει γίνει ακόμα ούτε η πρώτη συνάντηση.
Το τι είδους κόμμα πρέπει να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρω, δεν είμαι καλή σ’ αυτά. Ακούω και γύρω-γύρω περί νέου ΠΑΣΟΚ κι ανατριχιάζω. Φοβάμαι την αδιαφάνεια, την έλλειψη δημοκρατίας, το δογματισμό, τη διαφθορά. Αυτά δε θέλω να έχει το κόμμα που ανήκω. Θέλω ένα κόμμα που να μπορώ να μιλάω και να δουλεύω. Όχι μόνο να το ψηφίζω. Αυτό το έκανα και χωρίς να είμαι μέλος του.
Θούλη Στάικου,
αρχιτέκτων, συνταξιούχος καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης,
μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Καλλιθέας
Υποχρέωσή μας να πετύχουμε
Το να αναλύσουμε τη σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση, σε εσωτερικό και εξωτερικό, για μια ακόμη φορά, δεν είναι απαραίτητο. Χιλιάδες αναλύσεις, άλλες περισσότερο τεκμηριωμένες και άλλες λιγότερο, έχουν διατυπωθεί. Το συμπέρασμα σε όλες είναι ότι επιβάλλεται η εφαρμογή μιας διαφορετικής πολιτικής για να αλλάξει η κατάσταση. Η ανάγκη για μια προοδευτική στροφή της χώρας είναι απαίτηση όλων των δημοκρατικών πολιτών της.
Εδώ υπεισέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτόν δίνεται η ευκαιρία να εκπροσωπήσει όλους αυτούς που επιθυμούν τη συγκεκριμένη στροφή. Σε αυτόν δίνεται ακόμη και η ευκαιρία να αναλάβει τη διακυβέρνηση, προς όφελος -επιτέλους- του κυρίαρχου λαού.
Οι πολίτες εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, αρκετές χιλιάδες εγγράφηκαν ως μέλη και ακόμη περισσότεροι συμπορεύονται μαζί στον αγώνα του για πραγματική πολιτική ανατροπή. Αυτή την εμπιστοσύνη δεν πρέπει να την προδώσει.
– Δεν απολογούμαστε για το τι κάνει και το τι δεν κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που πρέπει να απολογούνται είναι όσοι στηρίζουν τις καταστροφικές πολιτικές που βιώνουμε.
– Πρέπει να υπάρχει αυτοπειθαρχία και αυτοέλεγχος στις δηλώσεις στελεχών. Μη βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας.
– Πρέπει να καταλάβουν οι σύντροφοι ότι μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να γράψουμε ιστορία. Άρα πρέπει να αποβάλλουν τις συνήθειες που κουβαλούν από τα προηγούμενα χρόνια ενασχολούμενοι με την Αριστερά. Δεν πρέπει να απαρτιζόμαστε από πολλά μικρά «εγώ», αλλά οφείλουμε να είμαστε ένα μεγάλο «εμείς». Δεν είμαστε πολιτική λέσχη. Αποτελούμε -εν δυνάμει- κυβέρνηση.
– Η διακυβέρνηση θα έχει τις δυσκολίες της. Θα γίνουν συγκρούσεις, συμβιβασμοί και σίγουρα λάθη. Μη βαλθούμε με τη μετέπειτα στάση μας, να διαλύσουμε ό,τι δημιουργήσαμε.
– Μετά την ολοκλήρωση του Συνεδρίου και τον καθορισμό των Θέσεων και του Καταστατικού, πρέπει να λήξει αμέσως αυτή η εσωστρέφεια. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο λαός θα μας κρίνει όχι μόνο για τις προθέσεις, αλλά κυρίως για τις πράξεις μας.
Το Συνέδριο πρέπει να είναι ενωτικό και να αποτελέσει το εφαλτήριο για την πορεία της ανατροπής. Από αυτά που έχω βιώσει, όλο τον καιρό που συμμετέχω στον ΣΥΡΙΖΑ, ένα είναι το συμπέρασμα: Δεν μπορούμε να αποτύχουμε, παρά μόνο αν εμείς καταστρέψουμε ό,τι με κόπο δημιουργήσαμε.
Κων/νος Τηλιγάδας
μέλος Ν.Ε. Αχαΐας ΣΥΡΙΖΑ
