Πάνε τρία χρόνια που το φάντασμα της ολιγαρχίας των «αγορών» πλανάται πάνω από τα κεφάλια των λαών της Ευρώπης.
Το σοκ της ένταξης στο μηχανισμό στήριξης, με πρόσχημα το υπέρογκο δημόσιο χρέος, μας έφερε τα γνωστά αποτελέσματα της μείωσης των μισθών και συντάξεων, απορρύθμισης της αγοράς, ιδιωτικοποιήσης της δημόσιας περιουσίας, αλματώδους αύξησης της ανεργίας, υπέρογκης αύξησης της φορολογίας, μείωσης των κοινωνικών δαπανών και απώλεια εθνικής κυριαρχίας καθώς και μια σειρά «παράπλευρων απωλειών» όπως π.χ. δραματική αύξηση των αυτοκτονιών και παραβατικών συμπεριφορών από ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας.
Θα περίμενε κανείς ότι ο ελληνικός λαός θα είχε ξεσηκωθεί ενάντια στη μαζική του φτωχοποίηση, στην άνιση κατανομή των βαρών, αλλά και στη βίαιη υφαρπαγή της εθνικής του αξιοπρέπειας. Το δόγμα του σοκ, όμως, που έχει εφαρμοσθεί στην ελληνική κοινωνία φαίνεται να έχει ισχυρά αντισώματα και δείχνει να έχει επικρατήσει ολοκληρωτικά. Οι τακτικές που εφαρμόζει η ολιγαρχία των «αγορών» για να απονευρώσει τον ελληνικό λαό μέσω της απόλυτης πολιτικής, ταξικής, κοινωνικής, φυλετικής αλλά και ιδεολογικής διάσπασης του φαίνεται να έχουν πετύχει τον σκοπό τους. Ή μήπως δεν είναι έτσι; Η ψυχολόγος Elisabeth Ross μας λέει ότι μετά από ένα σοκ εκδηλώνεται μια αλληλουχία συναισθημάτων την οποία συνιστούν τα πέντε στάδια μέχρι την αποδοχή του γεγονότος. Στο πρώτο στάδιο αρνούμαστε την πραγματικότητα, αμφισβητώντας την αλήθεια που μας ανακοινώνεται (γεγονότα Μarfin). Στο δεύτερο στάδιο επαναστατούμε ενάντια στο «σοκ» (περίοδος Αγανακτισμένων). Στο τρίτο στάδιο διαπραγματευόμαστε με την κατάσταση (εκλογές). Στο τέταρτο στάδιο έρχεται η κατάθλιψη που μας παραλύει και μας καθηλώνει στον καναπέ (είναι η περίοδος μετά τις εκλογές που όλοι μας έχουμε μια πικρή γεύση μέσα μας για τη χαμένη ευκαιρία). Τέλος, στο πέμπτο στάδιο, αποδεχόμαστε και «συμφιλιωνόμαστε» με όλες τις πτυχές του σοκ και είμαστε πια έτοιμοι να δράσουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο για να ολοκληρωθεί το πέμπτο στάδιο, κατά την ταπεινή μου άποψη. Πρώτον, να προσφέρει μία νέα αφήγηση, ένα καινούργιο όραμα που θα ενώσει τον κόσμο και όχι απαραίτητα μόνο της Αριστεράς. Δεύτερον, να συγκεκριμενοποιήσει την πρόταση του και να καταφέρει να την επικοινωνήσει εκλαϊκεύοντας την. Τρίτον, να σταματήσει να αμύνεται και να βγει στην επίθεση προκαλώντας ο ίδιος σοκ στους αντιπάλους του, εγχώριους και μη, και τέλος να συνειδητοποιήσει τον ιστορικό του ρόλο ότι είναι «καταδικασμένος» να αλλάξει το δρόμο της υποταγής και της εξαθλίωσης φέρνοντας ξανά το χαμόγελο στα χείλη μας…
Βαγγέλης Θεοδωρουλάκης,
μέλος Γραμματείας Τ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ Ρεθύμνου
