Στις 13 Σεπτέμβρη, ο τότε υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας δεν ανακοίνωσε απλώς μία σειρά μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας αλλά την είσοδο της χώρας σε μία νέα καθεστωτική φάση. Δύο μήνες μετά αποδείχθηκε ότι η ψηφιακή επιτήρηση των πολιτών, η άρση του ιατρικού απορρήτου και ο αποκλεισμός τεράστιων μερίδων του πληθυσμού μέσω ενός ιδιότυπου υγειονομικού Απαρτχάιντ, μόνο με τη διαχείριση της πανδημίας δεν είχαν σχέση. Τα κρούσματα εκτοξεύτηκαν, το ΕΣΥ γονάτισε ενώ τα ποσοστά εμβολιασμού δεν αυξήθηκαν σημαντικά παρά το καθημερινό μπούλινγκ κυβέρνησης και ΜΜΕ.
ΥΠΟ ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ συνθήκες, θα περίμενε κανείς όλα τα παραπάνω να αποτελέσουν ιδανικό γήπεδο για την «προοδευτική» αντιπολίτευση. Κι όμως, η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα έπαιξε και παίζει μπάλα μόνη της. Ας αναλογιστούμε λιγάκι τι έχει συμβεί: 8.500 υγειονομικοί πετάχτηκαν στον δρόμο εν μέσω έξαρσης των κρουσμάτων, «ιδιωτικοποιήθηκε» τμήμα της πρόληψης και της πρωτοβάθμιας με την άμεση επιβάρυνση των ανεμβολίαστων για τα τεστ τους, εφαρμόστηκαν σκληρά μέτρα κοινωνικού διαχωρισμού που αφορούν εκατομμύρια πολίτες και περιορίστηκαν στο όνομα της «δημόσιας υγείας» δημοκρατικές ελευθερίες, συλλογικά και ατομικά δικαιώματα. Και τι κάνει η κεντροαριστερή αντιπολίτευση για όλα αυτά; Στην καλύτερη μία δήλωση συμπαράστασης. Στην χειρότερη υπερθεματίζει σε μέτρα και περιορισμούς.
Για να είμαστε ακριβείς, η πολύμορφη «προοδευτική» αντιπολίτευση (από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το μεγαλύτερο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αναρχίας) δεν έχει ουσιαστικό πρόβλημα με την εγκαθίδρυση αυτού του νέου καθεστώτος βιοπολιτικού ελέγχου και τρομοκρατίας. Το πρόβλημα της είναι γιατί αυτό το καθεστώς δεν γίνεται πιο αμείλικτο με τους ανεμβολίαστους και δεν διευρύνεται σε περισσότερες σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Υπερβολές;
Αντί να απαιτήσουν την επαναπρόσληψη των χιλιάδων απολυμένων υγειονομικών, ζητούν «μαζικό, καθολικό εμβολιασμό» μέσω επέκτασης της αντισυνταγματικής υποχρεωτικότητας και σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους (Γρηγόρης Γεροτζιάφας, left.gr). Δηλαδή, περισσότερη βιοτρομοκρατία, τραμπουκισμοί και απολύσεις. Δεν καταγγέλλουν το ψηφιακό πάσο που παραβιάζει στοιχειώδεις δημοκρατικές ελευθερίες αλλά ζητούν το πάσο να ανανεώνεται ανά εξάμηνο (Νίκος Φίλης). Αντί να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο καθεστώς των αλλεπάλληλων ελέγχων και των περιορισμών, ζητούν οι έλεγχοι να επεκταθούν και στις εκκλησίες και σε άλλους χώρους. Έφτασε ο Τσίπρας να προτείνει και σχετική τροπολογία για την είσοδο στις εκκλησίες. Και γιατί δεν πρότεινε ‒αν ήθελε να είναι συνεπής με την λογική του‒ να υπάρχουν έλεγχοι και για την είσοδο στους «ναούς της κατανάλωσης», τουτέστιν τα σούπερ μάρκετ και τα εμπορικά κέντρα; Είναι που τάσσονται με τον Διαφωτισμό και πολεμάνε την «θεοκρατία», τρομάρα τους… Πλέον, δεν μιλάμε για αντιπολίτευση αλλά για κανονικούς λαγούς της κυβέρνησης!
Το πράγμα, όμως, από ένα σημείο και έπειτα γίνεται τραγελαφικό. Ενώ θα κάνουν πολύ θόρυβο για το δικαίωμα στο φυλετικό αυτοπροσδιορισμό ή το δικαίωμα των γυναικών στο να ελέγχουν το σώμα τους (και πολύ σωστά κατά τη γνώμη μας), όταν η συζήτηση έρχεται στο δικαίωμα κάποιου να μην εμβολιαστεί και να έχει «λόγο πάνω στο σώμα του» σφυρίζουν κλέφτικα. Όχι μόνο αυτό αλλά τον καταγγέλλουν και σαν «ψεκασμένο» στην καλύτερη ή κοινωνικά ανεύθυνο στην χειρότερη περίπτωση.
ΕΝΩ ΘΑ ξεσηκωθούν εντελώς δικαιολογημένα ενάντια στον άδικο εκβιασμό των 3.000 courier της e-food, για τους 8.500 υγειονομικούς δεν λένε κουβέντα. Ή μάλλον λένε: «έκαναν την επιλογή τους, ας είχαν εμβολιαστεί. Τώρα πρέπει να επεκταθούν οι εκβιασμοί και οι αναστολές και στους αστυνομικούς και τους στρατιωτικούς.» Πώς αντέχουν τόσο αγώνα ενάντια στο αστυνομικό κράτος και τον αστικό στρατό…
Κλίνουν τον «αντιφασισμό» σε όλες τις πιθανές πτώσεις και κυνηγάνε τους «Κασιδιάρηδες» και τους «Πατέληδες» αλλά για τον τεχνο-φασισμό των QR codes και την βιοδικτατορία της Pfizer και της Moderna δεν λένε πολλά.
Απειλεί ο Μόσιαλος ότι οι ανεμβολίαστοι δεν θα έχουν προτεραιότητα στην θεραπεία με μονοκλωνικά αντισώματα καταπατώντας κάθε ιατρικό και ηθικό πρωτόκολλο και αντί να γίνει χαμός με τη δήλωσή του, η «προοδευτική» αντιπολίτευση μάλλον συμφωνεί σιωπηλά. «Αφού είχαν την επιλογή να εμβολιαστούν και δεν το έκαναν, γιατί να στερήσουν την θεραπεία από κάποιον που εμβολιάστηκε;». Σαν να λέμε να στερούνται χημειοθεραπείας οι καρκινοπαθείς που συνέχιζαν το κάπνισμα παρά τις συστάσεις του πνευμονολόγου. Μιλάμε για ανατριχιαστική κατάντια…
Η υπαρκτή αριστερά, καιρό τώρα, είναι προσκολλημένη στο άρμα της παγκοσμιοποίησης, διαδραματίζοντας τον ρόλο του φιλελεύθερου εξαπτέρυγου της. Για αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο που στην χώρα μας δεν καταγγέλλει το Ψηφιακό Πανοπτικό που έχει ξεκινήσει να απλώνεται στην κοινωνία
Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πώς δεν επιθυμούν να εναντιωθούν σε αυτήν την πολιτική γιατί, κατά βάθος, θα ήθελαν αυτοί να την εφαρμόζουν. Στενοχωριούνται που η παράταξη του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει εξαπολύσει κοινωνικό πογκρόμ ενάντια στους ανεμβολίαστους και τους «σκοταδιστές». Πώς θα καταμαρτυρήσουν στη δεξιά παράταξη ότι εκτρέφει τον σκοταδισμό όταν ο Πλεύρης κυνηγάει τους ανεμβολίαστους και ο Άδωνης σκυλοβρίζει τους «ψεκασμένους» νυχθημερόν στα κανάλια και τα κοινωνικά δίκτυα; Τους χαλάει το αφήγημα…
Ακόμα περισσότερο, εκνευρίζονται που η Ν.Δ. εκπροσωπεί σε αυτήν την συγκυρία τον «Διαφωτισμό», τον «Ορθολογισμό» και την «Επιστήμη». Και θα προτιμούσαν, σαφώς, να βρίσκονται αυτοί στη θέση που θα κατασυκοφαντούν τις διαδηλώσεις ενάντια στο ψηφιακό διαβατήριο ως φασιστο-μαζώξεις ή «συγκεντρώσεις παπαδαριών», όπως ακριβώς έκαναν και με τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό.
Το φαινόμενο δεν πρέπει να μας αιφνιδιάζει. Η υπαρκτή αριστερά, καιρό τώρα, είναι προσκολλημένη στο άρμα της παγκοσμιοποίησης, διαδραματίζοντας τον ρόλο του φιλελεύθερου εξαπτέρυγου της. Για αυτό και δεν είναι καθόλου τυχαίο που στην χώρα μας δεν καταγγέλλει το Ψηφιακό Πανοπτικό που έχει ξεκινήσει να απλώνεται στην κοινωνία. Μπόλικος νερόβραστος «δικαιωματισμός» επιπέδου Netflix, λίγος «εργατισμός» από εδώ και από εκεί και κατά τα άλλα αναφανδόν υποστήριξη στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ελίτ ενάντια στις μάζες των «καθυστερημένων», των «σκοταδιστών», των «ψεκασμένων».
Άλλωστε με τις ελίτ, μοιράζονται την ίδια αηδία προς τον εθνολαϊκισμό, τη φτωχολογιά και τους απλούς ανθρώπους που εξεγείρονται ενάντια στα βιοκαθεστώτα έκτακτης ανάγκης και την ίδια λατρεία προς την τεχνολογική πρόοδο και τα θαυμαστά «δώρα της επιστήμης» του ύστερου καπιταλισμού.
Δυστυχώς, είμαστε ακόμα στην αρχή και έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας…
