Από τη στιγμή που «ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» (στρατηγός Κλαούζεβιτς), άμεση συνέπεια είναι η εφαρμογή μιας άλλης Αρχής όπως τη διατυπώνει ο Κινέζος στρατηγός Σουν Τζου (600 π.Χ.): «Η πρώτη αρχή του πολέμου είναι η εξαπάτηση». Οι πολιτικοί διαπρέπουν στην υψηλή Τέχνη της εξαπάτησης, που συχνά καταλήγει σε ένα τρίτο ρητό, όπως το συμπύκνωσε (και το απλούστευσε) η λαϊκή σοφία: Οι πολιτικοί είναι απατεώνες. Διδακτικά, αλλά και προς διασκέδασή μας, αρχίσαμε με μια γενική Αρχή για το σοβαρό θέμα του πολέμου και στο άψε-σβήσε καταλήξαμε σε μια θλιβερή αλλά όχι άστοχη διαπίστωση οικουμενικής διάστασης, για τους εκάστοτε ιθύνοντες, παντός καιρού και πάσης εποχής.
Ο λόγος αυτής της μικροφιλοσοφικής διάθεσης είναι όσα είπε ο κ. Χουσεϊν Αμπουλαχιάν, προέδρος του θρησκευτικού «Συμβουλίου της Σούρας» (υπεραπλοποιώντας, είναι κάτι σαν συμβουλευτικό ισλαμικό Συμβούλιο Επικρατείας), ο οποίος αποκάλυψε ένα άκρως διδακτικό παρασκήνιο που ακολούθησε τη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Σουλεϊμανί. Οι Αμερικανοί αναλογίστηκαν, εκ των υστέρων, τις πιθανές συνέπειες και υπόδειξαν (κατά τον κ. Αμπουλαχιάν) στους Ιρανούς ποια σημεία (στο Ιράκ) θα μπορούσαν να χτυπήσουν σε αντίποινα για τη δολοφονία. Οι Ιρανοί απόρριψαν την πρόταση. Τότε οι ΗΠΑ πρότειναν ότι αν δεν υπάρξουν καθόλου αντίποινα να άρουν τις κυρώσεις εναντίον του Ιράν. Οι Ιρανοί απόρριψαν και αυτό.
Η πρόταση των Αμερικανών είναι καθαρά πολιτική (Κλαούζεβιτς) και εφαρμόζει τη συνταγή του Σουν Τζου περί εξαπάτησης. Το δώρο, η άρση των κυρώσεων, φαίνεται ελκυστικό αλλά είναι δηλητηριασμένο. Οι ΗΠΑ πρότειναν στους Ιρανούς να εγκαταλείψουν την άκαμπτη αντίστασή τους υπέρ πατρίδος, με δέλεαρ την επάνοδο στην καλοπέραση προ κυρώσεων. Με συνέπεια τη διάσπαση της εθνικής ενότητας αφού μερικοί θα είχαν οφέλη από την άρση των κυρώσεων και πολλοί άλλοι θα έμεναν στη φτώχεια. Επίσης αν γινόταν δεκτό να ορίσουν οι ΗΠΑ τους στόχους της ιρανικής αντίδρασης τότε το Επιτελείο της Τεχεράνης, εκτός από την απώλεια του κορυφαίου στρατηγού, θα έχανε και κάθε πρωτοβουλία στο πεδίο των μαχών με συνέπεια να χάσει και την εκτίμηση του στρατεύματος. Είναι αδιανόητο να ορίζει ο εχθρός τους στόχους σου.
Παραμένει πλειοψηφικό στην Ελλάδα το ανυπότακτο ρεύμα αντίστασης στην υποταγή και στην εθελοδουλία. Επειδή οι ιθύνοντες δείχνουν ενοχή και φόβο για τις λαϊκές αντιδράσεις σε όσα ετοιμάζονται να κάνουν, ο κόσμος το βλέπει και έτσι αποδυναμώνουν τη θέση τους και τα επιχειρήματά τους
Ο Ρήγας έλεγε «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή». Δεν θα αρχίσω τώρα τη λιτανεία για τη νοοτροπία που επικρατεί, χρονίως, στην Αθήνα, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Να πούμε, όμως, τα πράγματα με το όνομά τους: Αν ο κόσμος ήταν αποφασισμένος να κάνει θυσίες για την ακεραιότητα της χώρας και τη συλλογική και ατομική ελευθερία, τότε καμία κυβέρνηση δεν θα τολμούσε ούτε να διανοηθεί παραχωρήσεις, προσφυγές στη Χάγη, κ.λπ. Και αντίστροφα: Τριάντα χρόνια επίμονες προσπάθειες των «φίλων Ευρωπαίων», με πρώτους εννοείται τους Γερμανούς, σε στενή συνεργασία με εσωτερικές δυνάμεις, να διαβρωθεί το πνεύμα αντίστασης του κόσμου, είχε αποτελέσματα. Παρ’ όλα αυτά παραμένει πλειοψηφικό το ανυπότακτο ρεύμα αντίστασης στην υποταγή και στην εθελοδουλία. Όχι για λόγους «κενού» πατριωτισμού. Αλλά επειδή οι ιθύνοντες δείχνουν ενοχή και φόβο για τις λαϊκές αντιδράσεις σε όσα ετοιμάζονται να κάνουν, ο κόσμος το βλέπει και έτσι αποδυναμώνουν τη θέση τους και τα επιχειρήματά τους. Και δεύτερον οι κυοφορούμενες παραχωρήσεις στην Τουρκία θα έχουν άμεση επίπτωση στη ζωή, την ευημερία, την ίδια την υπόσταση μεγάλου μέρους του πληθυσμού, π.χ. στα νησιά και, όπως είναι φυσικό, οι κάτοικοι αγριεύουν. Ταυτόχρονα οι επιπτώσεις από τις εθνοκτόνες υποχωρήσεις θα πλήξουν καίρια το σύνολο των Ελλήνων, εξ ου και ο φόβος των ποικίλλων αλλά τόσο όμοιων ηγεσιών.
Ένα σχέδιο για την Τουρκία
Το πραξικόπημα (2016) όξυνε και επιτάχυνε τη διαχρονική και διακομματική προδιάθεση των Τούρκων ηγετών για αποκατάσταση του Οθωμανικού Μεγαλείου. Πολιτική των ΗΠΑ ήταν και είναι η αποδυνάμωση κάθε κράτους ικανού να εμποδίσει την πολιτική τους. Το πραξικόπημα του 2016 ήταν φαίνεται η πρώτη φάση στρατηγικής των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών (ή τμήματός τους) για τεμαχισμό της Τουρκίας. Απώτερος στόχος ήταν να δημιουργηθούν πέντε νέα κράτη, των Κούρδων, των Αλεβιτών, της Φρυγίας, στα παράλια κάτω από τη Σμύρνη, της Τουρκίας, κ.λπ. ενώ η Κωνσταντινούπολη θα είχε Διεθνή Διοίκηση. Τέτοια Σχέδια, στρατηγικής εμβέλειας, ανταποκρίνονται σε μακροπρόθεσμες ανάγκες του κράτους που τα σχεδιάζει, αναβάλλονται αλλά δεν ματαιώνονται, π.χ. η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ είχε σχεδιαστεί τουλάχιστον ένα αιώνα πριν από την ίδρυση κράτους στη σημερινή τοποθεσία του.
Η τελευταία εξέλιξη είναι ότι, σύμφωνα με δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο (κυρίως Ισραήλ και ΗΠΑ), εκτοξεύονται απειλές κατά του αρχηγού της ΜΙΤ (η τουρκική ΕΥΠ) Χ. Φιντάν που έσωσε τον Ερντογάν από το πραξικόπημα. Τον απειλούν ότι θα έχει την τύχη του Σουλεϊμανί. Επειδή ο Φιντάν παίζει, όπως ο Ιρανός στρατηγός, κρίσιμο πολιτικό ρόλο, έχει γίνει στόχος. Κατά τα δημοσιεύματα, ορισμένοι κύκλοι των ΗΠΑ έχουν καταλήξει ότι δεν υπάρχει ομαλός τρόπος απαλλαγής από τον Ερντογάν.
Επιμύθιο: 1) Αν ο Χαφτάρ πάρει την Τρίπολη τα όνειρα του Ερντογάν θα βουλιάξουν, ίσως και ο ίδιος. 2) Οι Ρώσοι πρέπει να απαντήσουν στις τουρκικές απειλές κατά του Άσαντ και στην Ιντλίμπ. 3) Έως να λυθούν το (1) και (2) η Αθήνα παίρνει αναβολή.
