Μεγάλη συζήτηση προκάλεσε το τσιγάρο που άναψε ο Π. Πολάκης μέσα στο υπουργείο Υγείας. Αρκετοί χαρακτηρίζουν τον Π. Πολάκη ως τον Κασιδιάρη του ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί φίλοι που εντάσσουν τον εαυτό τους στην Αριστερά διαφώνησαν κάθετα με αυτήν την εκτίμηση. Σωστά διαφωνούν. Ο Π. Πολάκης δεν είναι νοσταλγός των SS, δεν συντονίζει τάγματα εφόδου που μαχαιρώνουν πρόσφυγες στα σοκάκια της Αθήνας και δεν επιθυμεί να δει τους πολιτικούς του αντιπάλους να γίνονται σαπούνια. Ο Πολάκης δεν είναι ο Κασιδιάρης του ΣΥΡΙΖΑ. Καμία σχέση δεν έχουν.
Ο Π. ΠΟΛΑΚΗΣ είναι ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πολάκης είναι ο κουραδόμαγκας που θα πουλήσει νταηλίκι στους γιατρούς και στους νοσηλευτές ενώ στο Χίλτον χοροπήδαγε σαν σκυλάκι μπροστά στους «θεσμούς». Γαυγίσματα στον Άδωνι αλλά στην κα Βελκουλέσκου σούζα. Όπου τον παίρνει δηλαδή.
Ο Π. Πολάκης είναι ο –και καλά– λαϊκός υπουργός που καπνίζει σε κλειστούς χώρους, χορεύει ζεϊμπέκικα, δεν φοράει γραβάτες, μιλάει ανορθόγραφα στο facebook και τα χώνει σε απλά ελληνικά. Δηλαδή, μία θλιβερή καρικατούρα λαϊκότητας. Κάποτε λαϊκό για την Αριστερά ήταν το να είσαι ευθύς, να λες την αλήθεια, να υπηρετείς τις ιδέες σου χωρίς να υπολογίζεις προσωπικό κόστος. Το στυλ υπηρετούσε αυτές τις αξίες. Από τότε που η Αριστερά πήρε μετάλλιο στην κωλοτούμπα και προσχώρησε στο στρατόπεδο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης τής έμεινε να επικαλείται μόνο το ότι δεν φοράει γραβάτες. Λες και ο Μπελογιάννης ή ο Λένιν που φοράγανε, ήτανε τίποτα μαλάκες…
Οι φίλοι από την Αριστερά λένε ότι ο Π. Πολάκης «εφαρμόζει μία δεξιά πολιτική αλλά τουλάχιστον δεν είναι βόθρος σαν τους ακροδεξιούς που τον πολεμάνε». Δεν ισχύει ακριβώς αυτό. Ο Π. Πολάκης είναι πρωτο-μπράβος μιας κυβέρνησης που στο όνομα της Αριστεράς και των αξιών της Δημοκρατίας εφαρμόζει δολοφονικά ταξικά μέτρα που οι δεξιοί προκάτοχοι του δεν θα μπορούσαν να δουν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Ο Π. Πολάκης, όπως και οι υπόλοιποι συριζαίοι, κουρελιάζει το Σύνταγμα, στέλνει τα ΜΑΤ σε όσους διαφωνούν, ξεπουλάει λιμάνια, αεροδρόμια, νερό, υποδομές και Ιστορία στο όνομα της Αριστεράς και των αξιών της. Περίεργο που δεν το βλέπουν οι φίλοι, αλλά τύποι σαν τον Π. Πολάκη που ξεφτιλίζουν κάθε ιερό και όσιο στρώνουν το έδαφος για να φυτρώσουν φρούτα σαν τον Κασιδιάρη και την παρέα του.
Ο Πολάκης μαζί με την Μεγαλοοικονόμου, τον Ζουράρι, τον Παπαχριστόπουλο, τον Καμμένο, τον Κούλη και τον Άδωνι ενσαρκώνουν την απόλυτη θλίψη της μοίρας μας: στην πιο κρίσιμη στιγμή για τις τύχες της χώρας έχουμε στο τιμόνι της το πιο άθλιο πολιτικό προσωπικό που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο
Ο Π. ΠΟΛΑΚΗΣ μάλλον δεν είναι ούτε ο Ε. Γιαννόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για ένα από τα θλιβερά παρακμιακά παραπροϊόντα του τέλους της μεταπολίτευσης. Ο Πολάκης μαζί με την Μεγαλοοικονόμου, τον Ζουράρι, τον Παπαχριστόπουλο, τον Καμμένο, τον Κούλη και τον Άδωνι ενσαρκώνουν την απόλυτη θλίψη της μοίρας μας: στην πιο κρίσιμη στιγμή για τις τύχες της χώρας έχουμε στο τιμόνι της το πιο άθλιο πολιτικό προσωπικό που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο.
Οι φίλοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για να αποδείξουν ότι ο Πολάκης δεν είναι ο Κασιδιάρης του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έτσι, λέει, είναι σαν να ξεπλένεις την Χρυσή Αυγή δεν έχουν καταλάβει το εξής απλό. Δεν υπάρχει μόνο ο φασισμός των ακροδεξιών γκρουπούσκουλων και των φαλακρών νοσταλγών των Ναζί. Υπάρχει και ο Φασισμός του μεγάλου μονοπωλιακού κεφαλαίου και ο Ολοκληρωτισμός όλων αυτών των γραβατωμένων ή μη που τσαλαπατώντας τα τελευταία απομεινάρια της αστικής δημοκρατίας ρίχνουν τους λαούς στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Ο Φασισμός του μεταμοντέρνου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που στο όνομα των «ατομικών δικαιωμάτων» και της «ελευθερίας του ατόμου» καταργεί συλλογικές ταυτότητες, εξοντώνει έθνη, διαλύει πατρίδες, τεμαχίζει κράτη. Ο Φασισμός ενός συστήματος που στο όνομα της «προόδου» διαμορφώνει μονάδες και ανθρώπους-πελάτες (δίποδα καταναλωτών, θα έλεγε ο Μπιτσάκης) εμπορευματοποιώντας τα πάντα: από τον αέρα που αναπνέουμε μέχρι τα κύτταρα του σώματος μας.
ΣΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΩ από τώρα τους φίλους που ορίζονται στην Αριστερά: «Εντάξει ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει δεξιές πολιτικές αλλά δεν είναι Χρυσή Αυγή, ούτε και Ν.Δ. που έχει την δεξιά στο DNA της. Και τελοσπάντων ανάμεσα σε έναν πουλημένο αριστερό και έναν κραγμένο φασίστα επιλέγω τον πρώτο. Διαφορετικά ξεπλένω τον φασίστα αν πω ότι είναι τα ίδια. Και ξέρετε πόσο βαρβάτος αντιφασίστας είμαι εγώ. Είμαι τόσο πολύ, που θα ψηφίσω μέχρι και τα “ρεμαλια” του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να μην βγουν στα πράγματα οι ακροδεξιοί».
Κάπως έτσι, κάτι ξελιγωμένοι «αντικαπιταλιστές» και αντιφασίστες της συμφοράς έκαναν ουρές για να ψηφίσουν την Χίλαρι των βομβαρδιστικών drones ώστε να μην βγει ο Τραμπ ή ψήφισαν Μακρόν που κατέβασε τα τανκς εναντίον των Κίτρινων Γιλέκων για να μην βγει η Λεπέν ή ψήφισαν Bremain για να μην βγει το Brexit που το θέλουν οι φασίστες.
Υ.Γ.: Το τσιγάρο σε κλειστούς χώρους δεν συνιστά μαγκιά. Το να επιβάλεις στους άλλους την καρκινογόνα εξάρτηση σου δεν μπορεί να γίνει στοιχείο «επαναστατικότητας». Ούτε φυσικά η εξάρτηση από μία ουσία μπορεί να βαφτίζεται «ελεύθερη επιλογή μου». Εκτός κι αν κάποιοι νομίζουν ότι με τις εξαρτήσεις διαμορφώνονται χειραφετημένοι άνθρωποι ή ότι άμα πάθεις καρκίνο του πνεύμονα έχεις βάλει κάποιο εμπόδιο στον καπιταλισμό, την Ε.Ε., την «σύγχρονη βιοπολιτική» και όλους όσους θέλουν να ελέγξουν τις ζωές μας.
Κάποτε η Αριστερά αγωνιζόταν για να υπερασπιστεί την ζωή. Τώρα η μεταμοντέρνα εκδοχή της αντί να παλέψει για ένα κίνημα χειραφέτησης που θα νικήσει τον θάνατο, θεωρεί μεγάλη υπόθεση το να επιλέξεις τον καρκίνο με τον οποίο θα πεθάνεις. Τι κατάντια…
