Τα Βαλκάνια αποτελούν ένα από τα βασικά σημεία εμφάνισης της μεγάλης γεωπολιτικής σύγκρουσης που εξελίσσεται αυτή την περίοδο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η ΠΓΔΜ και το Κοσσυφοπέδιο αποτελούν τους δύο πιο αδύνατους κρίκους στην περιοχή αυτή μέσω των οποίων η φλόγα μπορεί εύκολα να εξαπλωθεί. Η σχέση τους με τον αλβανικό εθνικισμό και το όραμα της Μεγάλης Αλβανίας, η αδύναμη φύση της κρατικής τους οντότητας και η πλήρης στοίχιση των πολιτικών τους δυνάμεων πίσω από τις βασικές ιμπεριαλιστικές ή περιφερειακές δυνάμεις που συγκρούονται φέρνει τις δύο χώρες σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Είναι δύσκολο να μπορέσει κανείς να προεξοφλήσει ακόμα και την ύπαρξη τους στο άμεσο μέλλον.
Στην περίπτωση της ΠΓΔΜ η υπέρβαση της αστάθειας έχει επικεντρωθεί προσωρινά στην προοπτική επίλυσης της ονομασίας του κράτους με την Ελλάδα ώστε να επιτευχθεί η γρήγορη είσοδο της στο ΝΑΤΟ. Στο Κοσσυφοπέδιο η κατάσταση είναι πιο τεταμένη, τα επεισόδια πιο πυκνά και επικίνδυνα. Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Ε. Ράμα δεν σταματά να εκφράζει το όνειρό του να γίνει ηγέτης ενός ενιαίου κράτους Αλβανίας-Κοσσυφοπεδίου. Μέσα σε λίγες εβδομάδες η κατάσταση έχει οξυνθεί ιδιαίτερα μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινας, με τη δολοφονία Σέρβου πολιτικού της μειονότητας στο Κόσοβο, τη σύλληψη του υπεύθυνου της Σερβικής κυβέρνησης στην περιοχή αυτή και την αποχώρηση της Σερβικής Λίστας (κόμμα της Σερβικής μειονότητας ) από την κυβέρνηση Χαραντινάι. Στόχος της κίνησης αυτής είναι η συγκρότηση της Ένωσης των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου, ένα υβριδικό αυτοδιοικητικό μόρφωμα στους δέκα δήμους όπου υπάρχει σερβική πλειοψηφία. Η κίνηση αυτή έχει την πλήρη υποστήριξη του Σέρβου πρωθυπουργού Βούτσιτς και αφήνει να εννοηθεί μια πιθανή μονομερής προσάρτησή τους στην μητέρα πατρίδα.
Η σφήνα της Τουρκίας στην αντιπαράθεση ΗΠΑ, Ρωσίας, Γερμανίας για τον έλεγχο της περιοχής εμπεριέχει και αυτόνομη στρατηγική και μπορεί να ενεργοποιήσει πολύ επικίνδυνα το ρήγμα των Βαλκανίων που έτσι κι αλλιώς παραμένει πάντα ενεργό
Επιθετική εμπλοκή της Τουρκίας
Το παραπάνω σκηνικό ίσως να μπορούσε να θεωρηθεί και προβλέψιμο για τα Βαλκάνια. Γίνεται όμως πιο σύνθετο με τη δυναμική παρέμβαση της Τουρκίας. Η απαγωγή από την ΜΙΤ, έξι Τούρκων υπηκόων, οπαδών του Γκιουλέν κατά τον Ερντογάν, με την ανοχή του Υπουργείου Εσωτερικών και την συνεργασία της μυστικής υπηρεσίας του Κοσόβου, προκάλεσε πολιτική κρίση στην κυβέρνηση. Ο Ερντογάν ευχαρίστησε τον πρόεδρο της χώρας Χ. Θάτσι για την κατανόηση και τη συνεργασία του στην «καταπολέμηση της τρομοκρατίας» ενώ χαρακτήρισε τιποτένιο τον πρωθυπουργό Ρ. Χαραντινάι που καθαίρεσε τον Υπουργό Εσωτερικών και τόλμησε να διατάξει έρευνα για ευθύνες μέσα στην ίδια του την χώρα.
Είναι γνωστό ότι ο Χαραντινάι επιβλήθηκε από τη Δύση, με την παρέμβαση της Γαλλία (δεύτερο επεισόδιο με Μακρόν μετά το Κουρδικό) και τις ΗΠΑ με στόχο να παίξει ρόλο στις εξελίξεις στην περιοχή των Δ. Βαλκανίων. Έτσι η σφοδρή επίθεση του Ερντογάν στο πρόσωπό του έχει υπόβαθρο. Ο Σουλτάνος παρεμβαίνει στην υποβόσκουσα σύγκρουση των πρώην οπλαρχηγών του UCK και ζητά από τον καθένα να διαλέξει στρατόπεδο. Η παρουσία της Τουρκίας στα Βαλκάνια μέσω της πολιτικής που ασκεί στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς και η διαβεβαίωση της εκπροσώπησής τους σε περίπτωση συγκρούσεων δεν αμφισβητείται. Η ιδιαίτερη σχέση της Τουρκίας με κράτη, κυβερνήσεις, μειονοτικά κόμματα που έφτιαξε, επιχορηγούμενα θρησκευτικά ιδρύματα, στρατιωτικές βάσεις αλλά και ενεργειακή πολιτική την καθιστούν αδιαμφισβήτητο παίκτη μελλοντικών ανακατατάξεων.
Με την υπόθεση της απαγωγής των έξι Τούρκων και με δεδομένη τη δήλωσή της ότι υπάρχουν ακόμη 200 Τούρκοι καταζητούμενοι στο Κόσοβο, η Τουρκία στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις. Η κίνησή της είναι ενταγμένη στη νεο-οθωμανική πολιτική του Ερντογάν, συνδέεται με την αμφισβήτηση των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και της Ν. Α. Μεσογείου. Η σφήνα της Τουρκίας στην αντιπαράθεση ΗΠΑ, Ρωσίας, Γερμανίας για τον έλεγχο της περιοχής εμπεριέχει και αυτόνομη στρατηγική και μπορεί να ενεργοποιήσει πολύ επικίνδυνα το ρήγμα των Βαλκανίων που έτσι κι αλλιώς παραμένει πάντα ενεργό.
Πυρετώδεις πρωτοβουλίες Ν. Κοτζιά
Μέσα σε αυτό το κλίμα η ελληνική κυβέρνηση και ο ΥΠΕΞ Ν. Κοτζιάς σπεύδουν να κλείσουν άρον-άρον το «πρόβλημα» του ονόματος της ΠΓΔΜ με μια κοινά αποδεκτή ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό αφήνοντας ανοιχτά, με μια συνυποσχετική, όλα τα υπόλοιπα κρίσιμα θέματα που αφορούν τις αλυτρωτικές βλέψεις του Συντάγματος, την υπηκοότητα και τη γλώσσα της χώρας. Διεκπεραιώνουν έτσι, με ταχύτατες διαδικασίες, την «παραγγελιά» των ΗΠΑ για γρήγορο κλείσιμο των εκκρεμοτήτων προκειμένου η χώρα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ το ερχόμενο καλοκαίρι. Σε κάθε περίπτωση ο ίδιος ο Ν. Κοτζιάς έχει πάρει το παιχνίδι επάνω του κάνοντας απανωτές παραχωρήσεις για να ανταποκριθεί στις πιεστικές ημερομηνίες. Σε κάθε περίπτωση, αν κάτι δεν πάει καλά, θα ήθελε τόσο ο ίδιος όσο και η κυβέρνηση να μην χρεωθεί, από τις ΗΠΑ και τους Νατοϊκούς παράγοντες, ο ίδιος την ευθύνη για την αδυναμία εξεύρεσης λύσης. Ο Τσίπρας δείχνει αποφασισμένος να αναλάβει το πολιτικό κόστος μια τέτοιας συμφωνίας προβάλλοντας τον κίνδυνο της Τουρκίας ως πιο σημαντικό. Φιλοδοξεί μάλιστα και οι υπόλοιπες δυνάμεις να συναινέσουν σε μια τέτοια λύση καθώς οι πιέσεις των ΗΠΑ αυξάνουν προς ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και οι εντυπώσεις από τα συλλαλητήρια, νομίζουν ότι, έχουν ξεθωριάσει.
