Η κυβέρνηση μπήκε στην «τελική ευθεία» για την ψήφιση του νέου εργασιακού νομοσχεδίου που επισημοποιεί τον μεσαίωνα στο χώρο της εργασίας για τους εργαζόμενους και νέα κέρδη στο κεφάλαιο. Το συνδικαλιστικό κίνημα, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές των επικεφαλής, αποφάσισε να κάνει μία απεργία όπως πάντα «για την τιμή των όπλων». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης φροντίζουν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία με κορώνες για να μαζέψουν κάποια ψηφαλάκια και το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ όπως πάντοτε κάνει την επαναστατική γυμναστική του. Όμορφος ο κόσμος μας στην Ελλάδα. Όλα στην κανονικότητα που βολεύει το σύστημα και τους άμεσους και έμμεσους υπηρέτες του. Οι μόνοι που δεν έχουν φωνή είναι αυτοί που θα υποστούν τις συνέπειες από τα νέα μέτρα που προστίθενται στον συνεχιζόμενο αντεργατικό τυφώνα της κυβέρνησης Μητσοτάκη-Ν.Δ.
Μύθοι και πραγματικότητα
Στο νομοσχέδιο προβλέπονται πολλά θέματα που θίγουν τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους ενώ ταυτόχρονα διευκολύνουν τον επιχειρηματικό τομέα αυξάνοντας άμεσα και έμμεσα τα κέρδη του. Κεντρικός κανόνας του νομοσχεδίου είναι η πλήρης ελαστικοποίηση του εργαζόμενου και της ζωής του σύμφωνα με τις ανάγκες και τα συμφέροντα του εργοδότη. Τα βασικά του στοιχεία είναι η 13ωρη εργασία, η σπαστή άδεια, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας σύμφωνα με τις ανάγκες του εργοδότη, η αυτοματοποίηση απολύσεων και η πρόσληψη εποχιακών με SMS, οι υπερωρίες στην εκ περιτροπής (μη μόνιμη) εργασία, η ολοκλήρωση της κατάργηση των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης πέραν της βασικής αμοιβής. Όσον αφορά τους συνταξιούχους ενισχύει την κατεύθυνση της απασχόλησής τους για να μπορούν να επιβιώσουν με τις χαμηλές συντάξεις και τα χαράτσια που έχουν επιβληθεί επ’ αυτών. Επίσης δεν έχει συμπεριλάβει στο νομοσχέδιο καμία από τις προτάσεις των συνταξιουχικών οργανώσεων, ούτε ακόμα και δικές της προτάσεις που φυσικά γινόταν μόνο για τα ψηφαλάκια, γιατί μετά ανακάλυψε ότι υπάρχουν οι δημοσιονομικοί περιορισμοί για εργαζόμενους και συνταξιούχους, αλλά ποτέ για την ολιγαρχία και τα μεγάλα συμφέροντα.
Στο πλαίσιο του επικοινωνιακού παιγνιδιού, όπως κάνει για όλα η κυβέρνηση, προσπαθεί να σερβίρει το νομοσχέδιο ως μία διαδικασία πολλά υποσχόμενη προς τους εργαζόμενους. Έτσι ξεκινά με ένα ψευδεπίγραφο τίτλο «Δίκαιη Εργασία για Όλους: Απλοποίηση της Νομοθεσίας – Στήριξη στον Εργαζόμενο – Προστασία στην Πράξη». Το περιεχόμενό του από αυτά που ήδη αναφέραμε αποδεικνύει ότι ο τίτλος είναι ψεύτικος και αυτά που περιέχει είναι στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Όμως η γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα της κυβέρνησης δεν σταματά εδώ. Συνεχίζεται με επίσημες ανακοινώσεις – κείμενα προς τα Μέσα Ενημέρωσης, από την κυβέρνηση αλλά και το κόμμα της ΝΔ, που «επιχειρηματολογούν» ότι όλα όσα περιέχονται στο νομοσχέδιο είναι για το καλό των εργαζόμενων και υπηρετούν τις ανάγκες τους. Φυσικά αυτά γράφονται αφού έχουν αποσιωπηθεί – «διαγραφεί» τα όσα συμβαίνουν στην αγορά εργασίας και κυρίως στο θέμα των εργασιών σχέσεων «τύπου γαλέρας».
Ας δούμε κάποια παραδείγματα αυτής της μαύρης προπαγάνδας.
α) Ισχυρίζονται ότι δεν θεσμοθετείται για πρώτη φορά η 13ωρη εργασία καθώς ήδη υπάρχει νόμος για δυνατότητα 13ωρης εργασίας σε περισσότερους από ένα εργοδότες. Βεβαίως αυτό είναι σωστό. Όμως δεν λένε ότι αυτό ήταν δικός τους νόμος, επί υπουργίας Γεωργιάδη και στην πράξη είχε σχεδόν μηδενικά αποτελέσματα, όσον αφορά το 13ωρο σε δύο εργοδότες. Σήμερα λοιπόν κάνουν πράξη αυτό που ετοίμασαν πριν δύο χρόνια, καθώς εάν το είχαν κάνει από τότε οι κοινωνικές αντιδράσεις θα ήταν πολύ μεγαλύτερες.
β) Ισχυρίζονται ότι αν ο εργαζόμενος δεν αποδεχθεί το 13ωρο ο εργοδότης δεν μπορεί να τον αναγκάσει και φυσικά δεν μπορεί να τον απολύσει. Απόλυτα ψευδείς και οι δύο ισχυρισμοί. Ο εργοδότης έχει όλους εκείνους τους μηχανισμούς να πιέσει τον εργαζόμενο να «συμφωνήσει» στην 13ωρη εργασία και αν δεν συμφωνήσει να τον απολύσει. Στην απόλυση φυσικά δεν θα ισχυριστεί ότι αρνήθηκε την 13ωρη εργασία αλλά μια σειρά άλλα «επιχειρήματα». Ακόμα και αν προσφύγει ο εργαζόμενος στη δικαιοσύνη και δικαιωθεί, ο εργοδότης, με βάση νόμο της παρούσας κυβέρνησης, δεν έχει υποχρέωση να τον προσλάβει πίσω.
γ) Ισχυρίζονται ότι η σπαστή / τμηματική άδεια διευκολύνει τους εργαζόμενους. Κρύβουν ότι αυτό είναι παλαιό αίτημα της εργοδοσίας που ζητούσε και στο θέμα της άδειας να έχει ουσιαστικά τον απόλυτο έλεγχο προγραμματισμού. Τα δικαιώματα των εργαζόμενων δεν υπάρχουν, ακόμα και όταν προβλέπονται νομοθετικά, όταν με βάση άλλη νομοθεσία ο εργοδότης μπορεί να πιέσει, κοινώς να εκβιάσει τον εργαζόμενο να δεχθεί την απόφασή του.
δ) Ισχυρίζονται ότι διευκολύνει τους εργαζόμενους το 13ωρο καθώς αυξάνονται οι μέρες ξεκούρασης. Αποσιωπούν ότι με βάση πάλι δικό τους νόμο οι 48 ώρες εβδομαδιαία «διευθετούνται» με περίοδο αναφοράς τετραμήνου και όχι εβδομάδας. Συνεπώς σε περιόδους που ο εργοδότης επιθυμεί μπορεί να επιβάλει εξοντωτικά ωράρια εντός του τετραμήνου και στο τέλος ο εργαζόμενος να λάβει κάποιες μέρες άδειας. Σκεφτείτε τι μπορεί να συμβαίνει σε αυτό το πλαίσιο στον τουριστικό και επισιτιστικό τομέα την περίοδο του καλοκαιριού, σε κάποιες βιομηχανικές επιχειρήσεις που έχουν π.χ. συγκεκριμένες παραγγελίες μία ορισμένη περίοδο κλπ. Συνεπώς ο εργαζόμενος δεν έχει προσωπική ζωή.
ε) Η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα στην Ε.Ε. που θεσμοθετεί το 13ωρο. Ναι, μπορεί να υπάρχουν και άλλες χώρες που έχουν θεσμοθετήσει το 13ωρο όμως πρέπει να δούμε πως εφαρμόζεται και ποια είναι τα αποτελέσματά του. Κάποιες χώρες το θεσμοθέτησαν για να διευκολύνουν την 4μερη εβδομάδα. Η διαφορά τους με τη Ελλάδα ότι εκεί μειώνουν τις ώρες εβδομαδιαίας εργασίας. Στην Ελλάδα παραμένουμε στις 40 ώρες και μετά προστίθενται οι υπερεργασίες και οι υπερωρίες. Τα στοιχεία της Eurostat δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Ε.Ε. σε ποσοστό ατόμων που εργάζονται πολλές ώρες (49 ή περισσότερες την εβδομάδα) με 12,4%, ποσοστό που είναι σχεδόν διπλάσιο από το μέσο όρο της Ε.Ε., 6,6%.
Οι «απαντήσεις» του συνδικαλιστικού κινήματος
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ανεξαρτήτως χρώματος, για μία ακόμα φορά επέλεξε την «γενική απεργία» που αποτελεί «ντουφεκιά για τη τιμή των όπλων». Αυτή πραγματοποιείται την προσεχή Τετάρτη 1 Οκτώβρη. Οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ με επικεφαλής τον Γιάννη Παναγόπουλο αποφάσισαν την απεργία μετά από «πολλή σκέψη». Αναμένεται η συμμετοχή στην απεργία στον ιδιωτικό τομέα να είναι πολύ χαμηλή. Αλλά πώς να απεργήσεις όταν δεν εμπιστεύεσαι αυτή την «ηγεσία». Την «ηγεσία» που αντί να σημάνει συναγερμό εδώ και χρόνια για τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων φροντίζει μόνο τους συσχετισμούς για να παραμένουν στη θέση τους. Ενδεικτικά ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Παναγόπουλος, εργαζόμενος από το 1974 στην Εθνική Τράπεζα. Μετά από 51 χρόνια εργασίας γιατί να πάρει σύνταξη όταν έχει εξασφαλισμένο ετήσιο εισόδημα 130.000 ευρώ; Από το 1998 είναι στη διοίκηση της ΓΣΕΕ και από το 2006 πρόεδρος του ΔΣ. Είναι ο «συνδικαλιστής» που επί της εποχής του εφαρμόστηκαν τα μνημόνια αλλά δεν έγινε καμία διαρκείας γενική απεργία, όταν ακόμα υπήρχε εργατικό κίνημα και διαθέσεις. Είναι ο ίδιος που καθοδηγεί τη ΓΣΕΕ στους «αγώνες» ουσιαστικά αποδοχής της πολιτικής Μητσοτάκη-Ν.Δ. στα εργασιακά και την εφαρμογή συνθηκών εργασιακού «μεσαίωνα».
Από την άλλη ο «αντίλογος». Το ΠΑΜΕ, ο εργατικός βραχίονας του ΚΚΕ αξιοποιεί την γενική απεργία για να κάνει μία ακόμα επίδειξη δύναμης και πειθαρχίας. Όλοι οι δικοί τους άνθρωποι και μόνο αυτοί, για να μην υπάρχουν κακά παραδείγματα και χαθεί ο έλεγχος, με υποδειγματική τάξη θα συγκεντρωθούν και θα κάνουν την πορεία τους. Το επαναστατικό καθήκον για την περίπτωση εξαντλείται σε αυτά. Κανένα κάλεσμα σε άλλα σωματεία που ξεχωρίζουν για κοινή δράση. Κανένα άνοιγμα συνολικά στην εργατική τάξη με προοπτικές. Μόνιμη επωδός εμείς… εμείς… εμείς….
Οι ζητούμενες λύσεις για το λαό τόσο στα εργασιακά θέματα όσο και σε όλα τα άλλα μπορούν να αρχίσουν να αναζητούνται με τον απεγκλωβισμό της κοινωνίας από το υπάρχον πολιτικό και συνδικαλιστικό κίνημα και την αναζήτηση, με τις αναγκαίες δυσκολίες και προβλήματα, ενός δικού του δρόμου.
