Από τον «έρωτα» για τον ΣΥΡΙΖΑ στα σχέδια για τη νέα πολιτική τάξη πραγμάτων. Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Μπορεί μεν οι τριτοβάθμιες οργανώσεις των συνδικάτων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ) να μην ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ για να πουν μια γνώμη και να συζητήσουν ένα σχέδιο εφαρμογής μιας πολιτικής υπέρ των εργαζομένων της χώρας, όμως οι αντίστοιχες οργανώσεις των εργοδοτών δεν παρέλειψαν να πάρουν θέση. Δημιουργώντας μάλιστα μία εξ αυτών, ο ΣΕΒ, αίσθηση όταν σε δήλωση ο πρόεδρός του θεώρησε απαραίτητο να συμμετάσχει ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ώστε να δημιουργηθεί έτσι «ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο εξόδου από την κρίση». Χρησιμοποίησε μάλιστα την έκφραση «γόνιμο αδιέξοδο» για να χαρακτηρίσει το αποτέλεσμα των εκλογών, υπονοώντας τη δυνατότητα που ανοίγεται πλέον μέσα από την αποσύνθεση των πολιτικών δυνάμεων της μεταπολίτευσης να αναδειχτεί μια καινούργια πολιτική τάξη πραγμάτων.
Θα ήταν βέβαια υπερβολή να κρατήσει πολύ αυτός ο μονόπλευρος έρωτας από τους Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες προς τον ΣΥΡΙΖΑ, μια και ο Δημ. Δασκαλόπουλος ξεκαθάρισε πολύ γρήγορα ότι μιλώντας για κυβέρνηση εθνικής ενότητας εννοεί κυβέρνηση με πρόγραμμα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-Παπαδήμου. Που θα εφαρμόσει δηλαδή «ένα τολμηρό πρόγραμμα οικονομικής απελευθέρωσης», όπως διευκρίνισε αμέσως μετά σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, σημειώνοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την υποχρέωση να αποδείξει «ότι οι θέσεις του μπορούν να έχουν ρεαλιστική εφαρμογή». Ας σημειωθεί ότι αυτή ακριβώς η γκάμα των επιχειρημάτων χρησιμοποιήθηκε όλη την εβδομάδα από τους εκπροσώπους των κομμάτων του Mνημονίου, που σε μια ομοβροντία επιθέσεων ρωτούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ με κάθε δυνατό τρόπο: πώς θα έρθουν τα λεφτά των πιστωτών μας, πώς θα πληρωθούν συντάξεις και μισθοί κ.τ.ό. Παραβλέποντας επιδεικτικά ότι ακόμη και η πρόσφατη δόση που εκταμίευσαν οι… ευεργέτες της ΕΚΤ, θα επιστρέψει ολόκληρη στους δανειστές μας για αποπληρωμή δανείων και φυσικά δεν θα πάει στους… συνταξιούχους.
Μια κυβέρνηση με πρόγραμμα σαν κι αυτό που κυοφορείται τις δύο τελευταίες μέρες με τη συμμετοχή των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων και της ΔΗΜΑΡ, φάνηκε καθαρά ότι υποστηρίζουν και άλλες οργανώσεις επιχειρηματιών (μεγαλέμποροι, βιομήχανοι, βιοτέχνες, εξαγωγείς) που σε κοινή ανακοίνωσή τους την Πέμπτη αποκηρύσσουν κάθε πιθανότητα για εκ νέου εκλογές και ζητούν «να σχηματιστεί άμεσα κυβέρνηση συνεργασίας, με αποστολή να διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και να διαπραγματευθεί τη βελτίωση των όρων του Μνημονίου».
Οι οργανώσεις του επιχειρηματικού κόσμου προσπάθησαν, λοιπόν, από την πρώτη στιγμή να πάρουν μέρος στη συζήτηση και στις εξελίξεις, και να γείρουν την πλάστιγγα προς τη μία πλευρά: την πλευρά του Μνημονίου. Κι αν αυτό είναι φυσιολογικό για τον ΣΕΒ και για τους μεγαλεμπόρους, δεν είναι και πολύ φυσιολογικό για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και τους επαγγελματίες, που πνίγονται από τα δάνεια, την ανύπαρκτη ρευστότητα στην αγορά και την εξαφανισμένη κατανάλωση που προκαλούν οι πολιτικές του Μνημονίου. Τις αυταπάτες, πάντως, για ένα διαφορετικό μνημόνιο έχουν αναλάβει να διαλύσουν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και τα στελέχη του ΔΝΤ, ενεργώντας ως εκπρόσωποι των πιστωτών, που με κάθε τρόπο διαμηνύουν ότι οι δεσμεύσεις της Ελλάδας πρέπει να τηρηθούν, ειδάλλως υπόσχονται μεγάλα δεινά για τη χώρα και το λαό της.
Θα ήταν βέβαια υπερβολή να κρατήσει πολύ αυτός ο μονόπλευρος έρωτας από τους Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες προς τον ΣΥΡΙΖΑ, μια και ο Δημ. Δασκαλόπουλος ξεκαθάρισε πολύ γρήγορα ότι μιλώντας για κυβέρνηση εθνικής ενότητας εννοεί κυβέρνηση με πρόγραμμα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-Παπαδήμου. Που θα εφαρμόσει δηλαδή «ένα τολμηρό πρόγραμμα οικονομικής απελευθέρωσης», όπως διευκρίνισε αμέσως μετά σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, σημειώνοντας πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την υποχρέωση να αποδείξει «ότι οι θέσεις του μπορούν να έχουν ρεαλιστική εφαρμογή». Ας σημειωθεί ότι αυτή ακριβώς η γκάμα των επιχειρημάτων χρησιμοποιήθηκε όλη την εβδομάδα από τους εκπροσώπους των κομμάτων του Mνημονίου, που σε μια ομοβροντία επιθέσεων ρωτούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ με κάθε δυνατό τρόπο: πώς θα έρθουν τα λεφτά των πιστωτών μας, πώς θα πληρωθούν συντάξεις και μισθοί κ.τ.ό. Παραβλέποντας επιδεικτικά ότι ακόμη και η πρόσφατη δόση που εκταμίευσαν οι… ευεργέτες της ΕΚΤ, θα επιστρέψει ολόκληρη στους δανειστές μας για αποπληρωμή δανείων και φυσικά δεν θα πάει στους… συνταξιούχους.
Μια κυβέρνηση με πρόγραμμα σαν κι αυτό που κυοφορείται τις δύο τελευταίες μέρες με τη συμμετοχή των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων και της ΔΗΜΑΡ, φάνηκε καθαρά ότι υποστηρίζουν και άλλες οργανώσεις επιχειρηματιών (μεγαλέμποροι, βιομήχανοι, βιοτέχνες, εξαγωγείς) που σε κοινή ανακοίνωσή τους την Πέμπτη αποκηρύσσουν κάθε πιθανότητα για εκ νέου εκλογές και ζητούν «να σχηματιστεί άμεσα κυβέρνηση συνεργασίας, με αποστολή να διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και να διαπραγματευθεί τη βελτίωση των όρων του Μνημονίου».
Οι οργανώσεις του επιχειρηματικού κόσμου προσπάθησαν, λοιπόν, από την πρώτη στιγμή να πάρουν μέρος στη συζήτηση και στις εξελίξεις, και να γείρουν την πλάστιγγα προς τη μία πλευρά: την πλευρά του Μνημονίου. Κι αν αυτό είναι φυσιολογικό για τον ΣΕΒ και για τους μεγαλεμπόρους, δεν είναι και πολύ φυσιολογικό για τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και τους επαγγελματίες, που πνίγονται από τα δάνεια, την ανύπαρκτη ρευστότητα στην αγορά και την εξαφανισμένη κατανάλωση που προκαλούν οι πολιτικές του Μνημονίου. Τις αυταπάτες, πάντως, για ένα διαφορετικό μνημόνιο έχουν αναλάβει να διαλύσουν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και τα στελέχη του ΔΝΤ, ενεργώντας ως εκπρόσωποι των πιστωτών, που με κάθε τρόπο διαμηνύουν ότι οι δεσμεύσεις της Ελλάδας πρέπει να τηρηθούν, ειδάλλως υπόσχονται μεγάλα δεινά για τη χώρα και το λαό της.
Σχόλια
