Περισσότερο ανησυχία παρά σιγουριά αποπνέει η διαβεβαίωση δημοσιογράφων και διάφορων αναλυτών του δημόσιου βίου ότι ο δικομματισμός είναι στέρεος και ο ΣΥΡΙΖΑ εδραιώθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πρόκειται μάλλον για προπέτασμα φόβου ότι το οικοδόμημα είναι μετέωρο και έωλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 3% έγινε κυβέρνηση επειδή όλες οι άλλες κυβερνητικές εκδοχές είχαν αποτύχει οικτρά και ο Αλ. Τσίπρας έπεισε τους εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες που κυβερνούν τη χώρα (η πραγματική εξουσία, το βαθύ κράτος) ότι θα είναι πειθήνιος στις εντολές τους. Ο Τσίπρας απόδειξε ότι ήταν ειλικρινής, σ’ αυτούς.
ΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ που γνωρίζουν το παρασκήνιο της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ θελήσουν να τον διαλύσουν μπορούν να το κάνουν πανεύκολα με διαρροές μερικών από όσα ξέρουν. Προ ημερών οι αντιθέσεις βγήκαν στην επιφάνεια αλλά το ανέλπιστο εκλογικό ποσοστό ανέστειλε τις εχθροπραξίες και το παλατιανό πραξικόπημα ανατροπής του αρχηγού, ως δακτυλοδεικτούμενου υπεύθυνου της εκλογικής ήττας, αναβλήθηκε. Αντίστροφα, ο αρχηγός που αποδεδειγμένα ξέρει τις αρετές της αναγκαίας, ή αναγκαστικής, υπομονής, μετέθεσε την αναμέτρηση με τους επίδοξους διαδόχους έως το συνέδριο του κόμματος. Οι συγκρούσεις γίνονται υποτίθεται για την φυσιογνωμία του κόμματος. Στην πραγματικότητα είναι «ο καυγάς για το πάπλωμα», για τα κλειδιά της κομματικής εξουσίας. Η γραμμή και η φυσιογνωμία του κόμματος ήταν κάποτε θέμα ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Τώρα είναι εργαλείο παραπλάνησης των ψηφοφόρων.
Είναι βέβαιο π.χ. ότι ο Τσακαλώτος, γνώστης της «πάλης των διαδρόμων» στην αρένα των βρετανικών πανεπιστημίων ή ο Φίλης, ο φέρων τον τίτλο του ανθρώπου που διάλυσε τον Ρήγα Φεραίο, κατ’ εντολή Λεωνίδα Κύρκου αλλά και ο Σκουρλέτης, ως γραμματέας, ίσως αποδειχθούν «πολύ σκληροί για να πεθάνουν». Αντίθετα από τον διστακτικό και αφελή Λαφαζάνη.
Συνολικά, κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους αντιμαχόμενους ότι διατηρούν το παραμικρό ίχνος σχέσης με την ιστορική Αριστερά. Έχουν, όμως, κρατήσει στοιχεία, μεθοδολογικού χαρακτήρα, όπως π.χ. η επίδειξη μετριοφροσύνης (Τσίπρας: δεν είμαι μόνο εγώ ο ΣΥΡΙΖΑ) ως ένα από τα εργαλεία για την εξόντωση κάθε αντιφρονούντα. Στοιχεία πολιτικής που δίδαξαν πρώτοι οι εξεγερμένοι αστοί στη Γαλλική Επανάσταση, συζητώντας δημοκρατικότατα στην Εθνοσυνέλευση και καρατομώντας συστηματικά στο τέλος, τους εξίσου αστούς διαφωνούντες. Ακολούθησαν πλήθος άλλοι με καλύτερους μαθητές τους μπολσεβίκους, πρώτα με τον Λένιν, και μετά επί Στάλιν. Σχετική εξαίρεση ο Μάο που συνέστησε στους συντρόφους να μην κόβουν με το παραμικρό τα κεφάλια των διαφωνούντων γιατί, έλεγε, δεν είναι ραπανάκια να ξαναφυτρώσουν.
Το πρόβλημα τώρα στην Ελλάδα δεν είναι μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού, αριστεράς και δεξιάς αλλά ανεξαρτησία ή δουλοφροσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε σαφή θέση με τις Πρέσπες. Στη Ν.Δ. έπεσε ο λαχνός των ελληνοτουρκικών
ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ είναι τα ελληνοτουρκικά και οι εκκρεμότητες στην οικονομία, ειδικότερα στις επενδύσεις για τις οποίες πολλά ακούμε, λίγα βλέπουμε και περισσότερα ελπίζουμε προσπαθώντας να μην απογοητευτούμε όπως τόσες και τόσες φορές. Τέτοια κρίσιμα θέματα, όμως, δεν λύνονται σε συνέδρια. Ούτε καν σε υπουργικά συμβούλια. Τα επιλύει ο, κοινής αποδοχής, «μόνιμος» διπλωματικός εκπρόσωπος των ΗΠΑ κ. Πάιατ, απαλλάσσοντας από πονοκεφάλους κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις. Όπως έπραξε με την επιβλητική παρουσία του στην Αλεξανδρούπολη συζητώντας για τις βάσεις στο λιμάνι.
Υπάρχει, όμως, το εξής πρόβλημα που εμφανίζεται μάλιστα για πρώτη φορά με τόση διαύγεια και ένταση στη χώρα: Ο δικομματισμός, σύστημα ισορροπίας αλλού, στην Ελλάδα έχει πάρει ασταθή και δύσμορφη όψη με τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, θυμίζει παλιάτσο. Οι επικυρίαρχοι, εσωτερικοί και εξωτερικοί παράγοντες, νομίζοντας ότι έτσι θα έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, διαμόρφωσαν σκηνικό όπου τα δυο σκέλη του δικομματισμού μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό τουλάχιστον στα καίρια και σημαντικά ζητήματα, δηλαδή στο εξής ένα: στο ότι δεν αντιμετωπίζουν, ούτε καν τους απασχολεί, το ζήτημα της ανεξαρτησίας της χώρας.
Σ’ αυτές τις συνθήκες είναι απολύτως «λογικό» να μην υπάρχει π.χ. κανένα σχέδιο από κανέναν για το είδος των επενδύσεων που θα προωθούσαν την οικονομία. Η ενθουσιώδης φλυαρία π.χ. περί το Ελληνικό οφείλεται μάλλον στην επιθυμία ικανοποίησης του ισχυρού επιχειρηματία αλλά και στο ότι η εν λόγω «μπίζνα» προσελκύει μια ειδική κατηγορία «λεφτάδων» από τις ΗΠΑ, τους «καζινάρχες. Γενικώς γίνονται ασμένως αποδεκτές αιτήσεις ή απαιτήσεις ξένων είτε πρόκειται για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, όπου, είπαμε, ενδιαφέρονται οι ΗΠΑ είτε αφορά στο σιωπητήριο περί τους S-300 ως αντίβαρο στους S-400 της Τουρκίας. Δεν υπάρχει διαφορά στην αντιμετώπιση της Τουρκίας ενώ για τις Πρέσπες υπάρχει ταύτιση πασπαλισμένη με άχνη δικαιολογιών.
ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ και στην Ε.Ε. η σύγκλιση/ταύτιση δεξιών, συντηρητικών και σοσιαλιστικών κομμάτων έχει οδηγήσει, ως αναζήτηση διεξόδου, στην άνοδο των λεγόμενων αντισυστημικών σχηματισμών. Ο Τσίπρας νομίζει ότι θα απαλλαγεί, αυτός και το κόμμα, από την κατηγορία του «αριστερού» αν ντυθεί αλλιώς, όπως ο Μανωλιός, και μεταβαπτισθεί σε σοσιαλιστή σε μια χώρα που δεν άνθισε ποτέ σοσιαλιστικό κόμμα. Θέλει, λέει, ένα νέο ΣΥΡΙΖΑ αλλά στην αγορά υπάρχουν είτε φθαρμένα παλαιά υλικά είτε νεοσσοί που παλιότερα τους είχαν στα κομματικά γραφεία για να ξεσκονίζουν τις πολυθρόνες.
Το πρόβλημα τώρα στην Ελλάδα δεν είναι μεταξύ σοσιαλισμού και καπιταλισμού, αριστεράς και δεξιάς αλλά ανεξαρτησία ή δουλοφροσύνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε σαφή θέση με τις Πρέσπες. Στη Ν.Δ. έπεσε ο λαχνός των ελληνοτουρκικών. Ο Τραμπ συνόψισε λέγοντας με σπάνια διαύγεια: αν θέλεις να είσαι ελεύθερος πρέπει να είσαι περήφανος για την πατρίδα σου.
