Συνεχίζουμε τα μικρά αφιερώματα στις σελίδες της εφημερίδας μας για τα 15 χρόνια από την έκδοσή της. Σε αυτό το φύλλο θα δημοσιεύσουμε την ομιλία που έγινε στα πλαίσια της γιορτής του Δρόμου που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 5 Απριλίου, στη Νομική Σχολή Αθηνών: του δημοσιογράφου, μέλους της συντακτικής επιτροπής και διευθυντή σύνταξης του Δρόμου τα πρώτα χρόνια έκδοσής του, Μιχάλη Σιάχου.
του Μιχάλη Σιάχου
Μπορεί να πω κάποια πράγματα που φαίνονται ατάκτως ειρημένα. Κάθε φορά που ανοίγεις τον Δρόμο ως εφημερίδα ή μπαίνεις στον Δρόμο, η σκέψη πάντα τακτοποιείται μ’ έναν τρόπο, μαγικό θα έλεγα.
ΦΛΕΒΑΡΗΣ ήταν, πριν 15 χρόνια, ποιος να το ’λεγε ότι πέρασαν 15 χρόνια. Το παιδάκι μπουσούλησε σε δύσκολες εποχές. Θυμίζω ότι βγήκαμε Φλεβάρη και τον Απρίλη είχαμε το Καστελόριζο. Βγήκαμε στην έναρξη της πιο ταραγμένης περιόδου απ’ όλες τις απόψεις. Βγήκαμε τον Φλεβάρη και σε φάση που η αριστερά επιχειρούσε πάλι να κάνει νέες ενωτικές διεργασίες, με λίγο καλύτερους όρους εκείνη τη φορά. Έχει προηγηθεί το φόρουμ το ελληνικό, το παγκόσμιο, που δίνουν έναν αέρα και μια νότα αισιοδοξίας, και αρχίζουμε πάλι να χαμογελάμε όλοι γιατί είμαστε σε κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις, όπου δεν γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Βγαίνει λοιπόν η εφημερίδα μέσα από μια γέννα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Δεν είναι καισαρική ακριβώς, έχει έναν υβριδικό χαρακτήρα.
ΥΠΑΡΧΕΙ χώρος για μία ακόμα εφημερίδα; Και σε μια εποχή, το 2010, που ο Τύπος είχε ήδη αρχίσει να κάνει μεγάλη βουτιά σε επίπεδο πωλήσεων. Τα σάιτ του εύκολου, γρήγορου και αμάσητου τρόπου ενημέρωσης να ανθίζουν και οι εφημερίδες να κάνουν τη βουτιά. Δεν είχε εξελιχθεί στην κατρακύλα που βιώνουμε σήμερα, αλλά ήδη είχε ξεκινήσει. Και η κουβέντα για το αν αξίζει τον κόπο μια ακόμα εφημερίδα και με τα χαρακτηριστικά που φέρει ο Δρόμος ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Θυμίζω ότι από τους ανθρώπους που ξεκινήσαμε αυτές τις δύσκολες κουβέντες κάποιους τους βλέπω και τώρα μπροστά μου. Τον Δημήτρη Αρβανίτη. Τον Στέλιο Ελληνιάδη. Να θυμίσω τον Γιάννη Θεωνά (τότε συμμετείχε η ΚΕΔΑ). Τον Σωκράτη Μαντζουράνη, ο οποίος έγραφε ανελλιπώς στον Δρόμο. Να θυμίσω τον Γιώργο Κατερίνη, τον Γιάννη Κιμπουρόπουλο, που είναι τώρα διευθυντής σύνταξης στην ΕφΣυν, την Αριάδνη Αλαβάνου, την Αλίκη Βεγίρη, τον Λουκά Αξελό, τον Σπύρο Παναγιώτου. Πολλοί άνθρωποι οι οποίοι βάλανε κόπο, σκέψη, πείσμα, διάθεση και γεννήθηκε μια εφημερίδα τότε η οποία, να θυμίσω, είχε πουλήσει περίπου 11.000 φύλλα (πολλοί είχανε γράψει στον αστικό Τύπο: «η εφημερίδα του Αλαβάνου ξεκινάει με πολύ καλούς όρους»!).
ΜΕΤΑ ΑΠΟ 15 χρόνια το παιδί είναι τυπικά τώρα στην εφηβεία του, στα ντουζένια του. Θεωρώ ότι στις μέρες μας και με τους κοινωνικούς, πολιτικούς όρους που διαμορφώθηκαν αυτά τα 15 χρόνια παγκοσμίως, σαν να είμαστε σε μια κινούμενη άμμο επί 15 χρόνια που καθημερινά τα δεδομένα αλλάζουν, το παιδί, στην εφηβεία σήμερα, έχει ένα πολύ καλό πάτημα. Μια πολύ καλή δρασκελιά (διασκελισμό το λέγανε κάποτε). Η εφημερίδα αυτή έχει καταφέρει να έχει έναν πολύ καλό βηματισμό ο οποίος είναι γειωμένος στην πραγματικότητα και επιχειρεί χωρίς ευκολίες και εύκολες απαντήσεις (ο κόσμος έχει βαρεθεί τις εύκολες απαντήσεις). Ο Δρόμος με μια πλατύτητα, μια ανοιχτότητα, μια διάθεση ουσιαστικού διαλόγου, η οποία πλέον δεν είναι μια θεωρητική προσέγγιση αλλά επί 15 χρόνια αποδεικνύεται κάθε Σάββατο στην πράξη, έχει βρει και έχει οικοδομήσει (όλοι οι άνθρωποι που με πείσμα και αυτοθυσία πολλές φορές υπηρετούν αυτό το εγχείρημα), έχει φτιάξει τον ζωτικό του χώρο, ο οποίος δεν είναι ζωτικός μόνο για τον Δρόμο ώστε να συνεχίσει να υπάρχει, αλλά είναι και μια νησίδα για πάρα πολύ κόσμο. Είναι πραγματικά μια νησίδα.
ΤΟ ΝΑ είσαι περήφανος για το μέσο που δουλεύεις είναι εξαιρετικά κρίσιμο και σημαντικό, και στις μέρες μας νομίζω ότι ελάχιστοι συνάδελφοι μπορούν να πουν κάτι τέτοιο χωρίς να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους. Ο Δρόμος λοιπόν είναι μια τέτοια εφημερίδα για την οποία νομίζω ότι όλοι μας είμαστε περήφανοι και ο Δρόμος ο ίδιος είναι περήφανος για τους αναγνώστες του και τους ανθρώπους που τον υπηρετούν. Τον έχουμε ανάγκη τον Δρόμο. Και να ’μαστε καλά στα επόμενα 15 χρόνια, όταν θα φτάσει στα 30 με κάποιο τρόπο, να μιλάμε έτσι πάλι, με αυτή τη διάθεση, και χαίρομαι που χαμογελάμε όλοι. Όλοι χαμογελάτε και χαμογελάω κι εγώ. Κι αυτό με κάνει να πιστεύω ότι στα 30 του, όταν πλέον θα έχει τελειώσει και το διδακτορικό του ο Δρόμος, να το πω έτσι, θα ξαναείμαστε εδώ και θα συζητάμε για τα προηγούμενα 15 χρόνια.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ πολύ και ο Δρόμος είναι ανοιχτός να τον περπατήσουμε. Κι έχει ενδιαφέρον να τον περπατήσουμε όλοι μαζί, παρέα. Δύσκολος μεν αλλά εξαιρετικά χρήσιμος και αναγκαίος. Να είστε καλά!
