Του Μάρκου Δεληγιάννη. Κατηφόρισαν με σκισμένη την ελπίδα, με άδεια ντουφέκια και ύστερα από σκέψη ενδελεχή, βούτηξαν μέσα στο σίγουρο ποτάμι του Αχέροντα, άλλοι τρεις, συνοδοιπόροι μας ήταν κι αυτοί.
Ο θλιβερός κατάλογος των αυτόχειρων μεγαλώνει. Και το ποτάμι αδιάφορο κατεβαίνει μες στη νύχτα. Η κοίτη του, γεμάτη όνειρα, ξεχασμένες σημαίες, σπασμένα οστά προγόνων, διασχίζει ερημωμένα χωριά, χώματα καψαλισμένα από το άνυδρο καλοκαίρι, κι η βροχή να ’χει λοξοδρομήσει, άλλα στόματα προτίμησε να ξεδιψάσει. Κατεβαίνει του θανάτου το ποτάμι, οι πόρτες σφιχτομανταλωμένες, τα παράθυρα κλειστά- μάτια που τα κούρασε η αγρύπνια.
Αυτά ο Αχέροντας. Και οι πραίτορες; Αυτοί, μακάριοι μεσ’ στην ασυδοσία της υπατίας, οχυρωμένοι πίσω απ’ της Ρώμης τις λεγεώνες αναλώνουν τον χρόνο τους, διασύροντας τις λέξεις.
Όμως ο ποταμός ήρεμος προχωρεί κι οι άρχοντες κωφεύουν -συνήθεια παλιά είναι αυτή- κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο, στην στρουθοκάμηλο θέλουν να μοιάσουν, μα ο Αχέροντας δεν χωρατεύει. Αλλά τι να κάνουνε κι αυτοί; Πρέπει κάθε στιγμή έμπρακτα ν’ αποδεικνύουν πως δίκαια η Ρώμη τους επέλεξε ν’ άρχουν. Πρώτοι και καλύτεροι, οι συνετοί αριστεροί της κατάφασης. Με ευθύνη και φερεγγυότητα ενστερνίσθηκαν των μνημονίων τα ιερά και όσια. Κύριο μέλημά τους η εφαρμογή του νόμου. Βέβαια, μη φαντασθείτε πως δεν σκέπτονται του έρμου λαού το χάλι. Μην ξεχνάτε πως αυτοί είναι της νεοδημοκρατικής Aριστεράς οι αρχιτέκτονες, γι’ αυτό άλλωστε, βάφτισαν τα χαράτσια, δοσίματα. Συμφώνησαν σε πέντε δόσεις να καταβάλλονται!
Η εθνική γραμμή πλεύσης απαιτεί θυσίες! Η περίφημη απαγκίστρωση από το Μνημόνιο θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν κλείσουν επιτέλους των δημόσιων νοσοκομείων οι θύρες, των σχολείων οι πολύβουες αυλές ερημώσουν και της ΕΥΔΑΠ οι στρόφιγγες σφραγίσουν. Αρκετά! Ας πρυτανεύσει, επιτέλους, η υπευθυνότητα, η φερεγγυότητα, η σύνεση, εκείνο που προέχει είναι τα πλάνα των τοκογλύφων να επιτευχθούν. Όσο για τις επιμηκύνσεις, επαναδιαπραγματεύσεις και λοιπές παπαρδέλες; Ο φιλήσυχος πολίτης χρειάζεται που και που να παίρνει τα ηρεμιστικά του!
Όμως το ποτάμι προχωράει. Η ανυποληψία της πολιτικής, αλάθητο εργαλείο είναι στα χέρια του φαιού ολοκληρωτισμού. Κι η παραχάραξη της γλώσσας τέλεια. Ας μην ξεχνάμε, φίλοι μου, πως στην κοινωνία μας δεν κυριαρχούν οι αστοί, αλλά οι μικροί, οι μεσαίοι, αυτοί που αρέσκονται στις παρελάσεις, στις στολές, στις αρένες, στα κολοσσιαία θεάματα, τα συνθήματα, το προγονικό μεγαλείο. Έχουν ανάγκη, δύναμη ν’ αντλήσουν από όλα αυτά για να υποφέρουν την ασημαντότητά τους. Έχουν ανάγκη από έναν πατέρα -προστάτη απέναντι στην απειλή του κομμουνιστή που θέλει να θανατώσει τ’ όνειρο του μικρού να σκαρφαλώσει κι αυτός στα κάστρα της πλουτοκρατίας ή απέναντι στο φόβο, πως οι ξένοι είναι οι φταίχτες για τη σημερινή κατάντια. Δεν έχει σημασία π ου η φτώχεια χτυπάει αλύπητα. Σημασία έχει να υπάρχει ασφάλεια, ησυχία, για να μπορούν ανενόχλητοι να ονειρεύονται, ότι κι αυτοί κάποτε θ’ αποκτήσουν τον δικό τους πλούτο. Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται ένα σούπερ μάρκετ, μια αλυσίδα καταστημάτων.
Κι όμως, σύντροφοι, έπρεπε τις λέξεις μας, τα τραγούδια μας και τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους να διαφυλάττουμε, μήπως οι εχθροί μας κάποια στιγμή τις ανασύρουν απ’ τις κρυψώνες και τις πάρουν μαζί τους και τις συλήσουν. Και, τότε, χωρίς της ποίησης και των τραγουδιών την προστασία ο κίνδυνος μεγάλος θα ’ναι. Πως η ζωή θα πορευτεί χωρίς τις θύμησες από τόσες μάχες, τόσες επελάσεις, τόσα δάκρυα, τόσες ήττες; Θα πρέπει μόνο εμείς των λέξεων τις κρυψώνες να γνωρίζουμε, οι εχθροί μας να μην ξέρουνε ποτέ που τις έχουμε καταχωνιάσει. Αλήθεια, όμως, καταγράψαμε ποτέ ποιοι να ’ναι άραγε οι εχθροί μας; Πότε και με ποια μορφή θα εμφανιστούν; Όχι στολίδια φανταχτερά που προκαλούν το φθόνο, όχι μεγαλόπρεπα συμπόσια. Όχι, κανείς δεν τα χρειάζεται αυτά. Ο άμεσος ο λόγος, λαμπερός σαν τη νιότη, σαν χάδι ερωτικό, σίγουρος σαν του έμπειρου τιμονιέρη το ταξίδεμα. Να τι χρειαζόμαστε.
Σήμερα που για πρώτη φορά διαγράφεται η δυνατότητα μιας καινούργιας πορείας, σύντροφοι, ας βγούμε από τις καπνισμένες αίθουσες των συνεδριάσεων, ας πλησιάσουμε τον άνθρωπο τον καθημερινό κι ας του μιλήσουμε τη γλώσσα την απλή, χωρίς ψιμύθια περιττά. Να του πούμε πως ζωή υπάρχει και πέρα από τα ψέματα των δικολάβων της μικροπολιτικής, πέρα από τα τερτίπια των επαγγελματιών της εθελοδουλίας. Οι συσκέψεις, οι πανελλαδικές καλές είναι όταν οι αποφάσεις που παίρνονται, εκτελούνται.Το ποτάμι, σύντροφοι, προχωρεί ακάθεκτο. Το αύριο αδημονεί.
Αυτά ο Αχέροντας. Και οι πραίτορες; Αυτοί, μακάριοι μεσ’ στην ασυδοσία της υπατίας, οχυρωμένοι πίσω απ’ της Ρώμης τις λεγεώνες αναλώνουν τον χρόνο τους, διασύροντας τις λέξεις.
Όμως ο ποταμός ήρεμος προχωρεί κι οι άρχοντες κωφεύουν -συνήθεια παλιά είναι αυτή- κρύβουν το κεφάλι τους στην άμμο, στην στρουθοκάμηλο θέλουν να μοιάσουν, μα ο Αχέροντας δεν χωρατεύει. Αλλά τι να κάνουνε κι αυτοί; Πρέπει κάθε στιγμή έμπρακτα ν’ αποδεικνύουν πως δίκαια η Ρώμη τους επέλεξε ν’ άρχουν. Πρώτοι και καλύτεροι, οι συνετοί αριστεροί της κατάφασης. Με ευθύνη και φερεγγυότητα ενστερνίσθηκαν των μνημονίων τα ιερά και όσια. Κύριο μέλημά τους η εφαρμογή του νόμου. Βέβαια, μη φαντασθείτε πως δεν σκέπτονται του έρμου λαού το χάλι. Μην ξεχνάτε πως αυτοί είναι της νεοδημοκρατικής Aριστεράς οι αρχιτέκτονες, γι’ αυτό άλλωστε, βάφτισαν τα χαράτσια, δοσίματα. Συμφώνησαν σε πέντε δόσεις να καταβάλλονται!
Η εθνική γραμμή πλεύσης απαιτεί θυσίες! Η περίφημη απαγκίστρωση από το Μνημόνιο θα πραγματοποιηθεί μόνο όταν κλείσουν επιτέλους των δημόσιων νοσοκομείων οι θύρες, των σχολείων οι πολύβουες αυλές ερημώσουν και της ΕΥΔΑΠ οι στρόφιγγες σφραγίσουν. Αρκετά! Ας πρυτανεύσει, επιτέλους, η υπευθυνότητα, η φερεγγυότητα, η σύνεση, εκείνο που προέχει είναι τα πλάνα των τοκογλύφων να επιτευχθούν. Όσο για τις επιμηκύνσεις, επαναδιαπραγματεύσεις και λοιπές παπαρδέλες; Ο φιλήσυχος πολίτης χρειάζεται που και που να παίρνει τα ηρεμιστικά του!
Όμως το ποτάμι προχωράει. Η ανυποληψία της πολιτικής, αλάθητο εργαλείο είναι στα χέρια του φαιού ολοκληρωτισμού. Κι η παραχάραξη της γλώσσας τέλεια. Ας μην ξεχνάμε, φίλοι μου, πως στην κοινωνία μας δεν κυριαρχούν οι αστοί, αλλά οι μικροί, οι μεσαίοι, αυτοί που αρέσκονται στις παρελάσεις, στις στολές, στις αρένες, στα κολοσσιαία θεάματα, τα συνθήματα, το προγονικό μεγαλείο. Έχουν ανάγκη, δύναμη ν’ αντλήσουν από όλα αυτά για να υποφέρουν την ασημαντότητά τους. Έχουν ανάγκη από έναν πατέρα -προστάτη απέναντι στην απειλή του κομμουνιστή που θέλει να θανατώσει τ’ όνειρο του μικρού να σκαρφαλώσει κι αυτός στα κάστρα της πλουτοκρατίας ή απέναντι στο φόβο, πως οι ξένοι είναι οι φταίχτες για τη σημερινή κατάντια. Δεν έχει σημασία π ου η φτώχεια χτυπάει αλύπητα. Σημασία έχει να υπάρχει ασφάλεια, ησυχία, για να μπορούν ανενόχλητοι να ονειρεύονται, ότι κι αυτοί κάποτε θ’ αποκτήσουν τον δικό τους πλούτο. Κάθε ψιλικατζής ονειρεύεται ένα σούπερ μάρκετ, μια αλυσίδα καταστημάτων.
Κι όμως, σύντροφοι, έπρεπε τις λέξεις μας, τα τραγούδια μας και τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους να διαφυλάττουμε, μήπως οι εχθροί μας κάποια στιγμή τις ανασύρουν απ’ τις κρυψώνες και τις πάρουν μαζί τους και τις συλήσουν. Και, τότε, χωρίς της ποίησης και των τραγουδιών την προστασία ο κίνδυνος μεγάλος θα ’ναι. Πως η ζωή θα πορευτεί χωρίς τις θύμησες από τόσες μάχες, τόσες επελάσεις, τόσα δάκρυα, τόσες ήττες; Θα πρέπει μόνο εμείς των λέξεων τις κρυψώνες να γνωρίζουμε, οι εχθροί μας να μην ξέρουνε ποτέ που τις έχουμε καταχωνιάσει. Αλήθεια, όμως, καταγράψαμε ποτέ ποιοι να ’ναι άραγε οι εχθροί μας; Πότε και με ποια μορφή θα εμφανιστούν; Όχι στολίδια φανταχτερά που προκαλούν το φθόνο, όχι μεγαλόπρεπα συμπόσια. Όχι, κανείς δεν τα χρειάζεται αυτά. Ο άμεσος ο λόγος, λαμπερός σαν τη νιότη, σαν χάδι ερωτικό, σίγουρος σαν του έμπειρου τιμονιέρη το ταξίδεμα. Να τι χρειαζόμαστε.
Σήμερα που για πρώτη φορά διαγράφεται η δυνατότητα μιας καινούργιας πορείας, σύντροφοι, ας βγούμε από τις καπνισμένες αίθουσες των συνεδριάσεων, ας πλησιάσουμε τον άνθρωπο τον καθημερινό κι ας του μιλήσουμε τη γλώσσα την απλή, χωρίς ψιμύθια περιττά. Να του πούμε πως ζωή υπάρχει και πέρα από τα ψέματα των δικολάβων της μικροπολιτικής, πέρα από τα τερτίπια των επαγγελματιών της εθελοδουλίας. Οι συσκέψεις, οι πανελλαδικές καλές είναι όταν οι αποφάσεις που παίρνονται, εκτελούνται.Το ποτάμι, σύντροφοι, προχωρεί ακάθεκτο. Το αύριο αδημονεί.
Σχόλια
