Η συζήτηση περιστράφηκε ακόμη στην επιμονή και στο ενδιαφέρον της «Ελεύθερης Αττικής» για τη νεολαία, στην προσπάθειά της να συμμετάσχουν οι νέοι και οι νέες με τη δικιά τους γλώσσα και τις δικές τους έννοιες στο κοινωνικό μέτωπο, στο πώς θα ξεπεραστεί η δυσπιστία τους απέναντι στην πολιτική. Στην αναμέτρηση που γίνεται με το σύστημα, που επίσης αντιλαμβάνεται τι ρόλο μπορούν να παίξουν οι νέοι στις κοινωνικές διεργασίες. Στη συνάντηση μίλησαν επίσης οι Χρήστος Κατσούλας και Στέφανος Μυτιληναίος. Στη συνέχεια δημοσιεύουμε ορισμένα αποσπάσματα από τη «συνέντευξη» που πήραν οι νέοι από τον Αλέκο Αλαβάνο.
Αλέκος Αλαβάνος: Δεν είναι εύκολο να επικοινωνήσεις με τη νέα γενιά. Έχει περάσει πολύς καιρός που περνούσαν την εφηβεία τα παιδιά μου, όταν ξαφνικά αρχίσαμε να μιλάμε μια διαφορετική γλώσσα. Και μπορεί να έχεις διάφορους Μπαμπινιώτες για να μιλήσεις τη γλώσσα της νεολαίας και τις έννοιες της νεολαίας. Δεν είναι εύκολο, όμως. Άρα, σε κάτι που είναι όπως το Μέτωπο, που πάει να συνενώσει όχι απλώς ανθρώπους, ομάδες από διάφορους πολιτικούς χώρους αλλά πάει να ενοποιήσει και διάφορες κοινωνικές κατηγορίες οι οποίες μπορούν να παίξουν ρόλο σε μια μεγάλη ανατροπή στη χώρα μας, χρειάζεται να είναι μέσα η νεολαία με τη δικιά της γλώσσα και τις δικές της έννοιες. Εμείς όσο μπορούμε προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό.
Δεν είναι τυχαίο, δεν ξέρω αν ξέρει κανείς το έμβλημα του ψηφοδελτίου μας. Το σήμα. Είναι μια πάρα πολύ ωραία φωτογραφία, η οποία δείχνει ένα παιδάκι το οποίο πετάει μια πέτρα στη θάλασσα. Λοιπόν, στο ψηφοδέλτιό μας, φυσικά, δεν μπορείς να βάλεις όλη αυτή τη φωτογραφία και επομένως έχει μια λεπτομέρεια κι έχει ένα παιδί που πετάει πέτρα. Και βγήκε κι ένα από τα έντυπα τα οποία μοιράζουμε, το οποίο έχει έναν διάλογο νέων ανθρώπων, οι οποίοι δεν είναι πολιτικοποιημένοι οι περισσότεροι και καταλήγει με δύο παιδιά, νέους ανθρώπους, ο ένας ή η μία, δεν θυμάμαι τώρα, λέει ότι «εγώ ξέρετε ποιους θα ψήφιζα; Θα ψήφιζα τους Ντάλτον, για να κλέβανε καμιά τράπεζα, να ανοίγανε σαλούν, να ζητούσαν σερβιτόρες και να ‘βρισκα δουλειά». Και ο άλλος που καταλήγει και είναι ίσως το κεντρικό μοτίβο λέει ότι «εγώ θα ‘θελα να είχα μια πέτρα να την πετάξω, γενικώς». Προσπαθούμε μ’ αυτόν τον τρόπο να ενσωματώσουμε αυτόν τον προβληματισμό που έχει κάθε νέος άνθρωπος που είναι ένας, πώς να το πω; Τι όρο να χρησιμοποιήσω; Δεν είναι κοινός για όλους. Είναι ένα είδος αντι-Δεκέμβρη τώρα, δηλαδή ο καθένας, και δεν μιλάω για τα πανεπιστήμια, για τις σχολές, είναι κλεισμένος σ’ έναν δικό του κόσμο, ο οποίος δύσκολα επικοινωνεί μέσα στα πλαίσια μιας συλλογικότητας. Για να βγει αυτό το φυλλάδιο ζητήσαμε από κάποιους ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές να κάνουν συζητήσεις με νέους ανθρώπους και να δούμε πώς σκέφτονται. Και ήταν εντυπωσιακά τα στοιχεία που μας έδωσαν.
Να μερικά. Ότι υπάρχουν άνεργοι, οι οποίοι ήταν και πριν άνεργοι και σήμερα αισθάνονται καλύτερα, γιατί είναι πολλοί οι άνεργοι, σε παρέες ας πούμε. Ή ότι ένα μεγάλο μέρος όσων δεν έχουν δουλειά ή έχουν μία δουλειά της πλάκας κ.λπ. το θεωρούν αυτό αποτέλεσμα της προσωπικής τους ανικανότητας, ένα είδος κόμπλεξ, ότι δεν τα καταφέραμε. Ή ότι πολλοί, πέρα από το οικονομικό πρόβλημα, έχουν το πρόβλημα του κενού, ότι βαριούνται. Και της έλλειψης αυτοεκτίμησης, διότι ψάχνουν από ‘δω δουλειά, ψάχνουν από ‘κει. Πάνε το βιογραφικό τους από ‘δω, πάνε το ένα, παν’ το άλλο. Επομένως, έχουμε κάποια κομμάτια της νεολαίας τα οποία είναι πολύ μικρά αν τα δείτε, και μιλάω για όλες τις οργανωμένες νεολαίες, ακόμα κι αυτές που είναι σε κατευθύνσεις διαφορετικές από την Αριστερά, κι έχουμε μία θάλασσα ολόκληρη η οποία έδειξε ότι μπορεί να αποκτήσει μια συλλογικότητα και να γίνει υποκείμενο στις εξελίξεις, αλλά δεν είναι έτσι σήμερα. Και προσπαθούμε να δούμε πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό και στη διάρκεια της πορείας προς τις εκλογές, αλλά ξέρουμε τις περιορισμένες δυνατότητες, και αργότερα. Και αυτό δεν μπορεί να βγει από τα μυαλά μιας ομάδας πολιτικής η οποία συνεδριάζει κ.λπ. Θα βγει μέσα από τέτοιες συζητήσεις κι από τέτοιες προτάσεις.
Να πω, λοιπόν, για να καταλήξω, ότι μας απασχολεί πολύ ο Δεκέμβρης. Έχουμε οι ίδιοι πει ότι θέλουμε να κάνουμε έναν εργατικό Δεκέμβρη, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο. Και αυτό τον καιρό βιώνουμε έναν αντι-Δεκέμβρη. Ο οποίος καλλιεργείται. Καλλιεργείται η έννοια ότι όλοι είναι ίδιοι, η έννοια του ότι όλοι τα τρώνε, καλλιεργείται η έννοια του ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα, καλλιεργείται η έννοια του ότι έχεις ένα πρόβλημα αλλά τι να κάνεις; Όλος ο πλανήτης είναι σε κρίση. Και πρέπει να σπάσουμε στερεότυπα και να δώσουμε αυτόν τον σπινθήρα που θα μπορέσει, μ’ έναν ταχύτερο τρόπο, να αλλάξει τα πράγματα.
Ερώτηση: Γιατί δεν είστε σήμερα στη Βουλή;
Αλέκος Αλαβάνος: Είναι πολύ προσωπική ερώτηση. Εν πάση περιπτώσει. Αν θέλετε κάποιες δυστοκίες, και δυσχέρειες και αν θέλετε όχι οι πιο θετικές καταστάσεις στο χώρο της Αριστεράς, οδήγησαν σ’ αυτό το σημείο. Μην μπούμε σε μια σαπουνόπερα. Στην πραγματικότητα, γιατί θέλω να απαντάω στα ζητήματα, η Αριστερά μέσα σ’ όλη της την ιστορία, το εργατικό κίνημα, το κίνημα για τον σοσιαλισμό, το κομμουνιστικό κίνημα, περνούσε πάντα μια βασανιστική πάλη ανάμεσα στους στόχους και τις αξίες που, πιστεύω, ήθελε να υπηρετήσει και που ήταν ό,τι καλύτερο έχει προσφέρει ο ανθρώπινος πολιτισμός και στην υλοποίηση, πολλές φορές, μέσα από την ανάγκη να οργανωθείς, η οποία όμως ανάγκη να οργανωθείς οδηγούσε σε οργανισμούς αποσπασμένους κι απ’ τις ίδιες αυτές τις αξίες και, τελικά, είχες μια σύγκρουση τέτοια η οποία οδήγησε και το μεγάλο, το μεγάλο αυτό σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό εγχείρημα, το παγκόσμιο που σφράγισε όλον τον περασμένο αιώνα, το οδήγησε σε κατάρρευση. Δηλαδή, ένα πρόβλημα για την Αριστερά, τελικά, είναι ότι πρέπει να λειτουργεί σε πλαίσιο οργανωμένο, συγκροτημένο, αλλά δημοκρατικό. Και να μη δίνει τη δυνατότητα σε μηχανισμούς, ας το πούμε, οι οποίοι ασκούν απλώς τη μικρή εξουσία της Αριστεράς να καθηλώνουν και να την αποστερούν από όλο αυτό το χυμό που έχει η Αριστερά να δώσει. Κάπως έτσι μπορώ να απαντήσω στο ερώτημά σου. Και να πω ότι προσπαθεί να δώσει σ’ αυτά τα θέματα το Μέτωπο μια απάντηση διαμορφώνοντας μια πολιτική με βάση τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και όχι με βάση την ανάγκη να υπάρξεις μέσα σε μια επικοινωνιακή πραγματικότητα του συστήματος και είναι αποφασισμένο να λειτουργήσει οργανωμένα αλλά απόλυτα δημοκρατικά.
Ερώτηση: Ο Παπανδρέου με την διακαναλική έριξε το γάντι σε όλους εκβιάζοντας εκλογές. Γιατί δεν το σηκώνουμε;
Αλέκος Αλαβάνος: Μπορεί να θέλεις να το σηκώσεις και να μην μπορείς να το σηκώσεις. Δηλαδή όταν σου πετάει το γάντι ένας εκπρόσωπος, ο ηγέτης ενός κόμματος το οποίο, τουλάχιστον στις τελευταίες εκλογές, είχε πάρει το 40%. Θες να ‘χεις κι εσύ κάτι από πίσω σου για να μπορέσεις να το σηκώσεις αυτό το γάντι. Αν δεν έχεις το 40% να έχεις το 20%. Αν δεν έχεις το 20% να έχεις το 18%. Αν δεν έχεις το 18% να έχεις το 15%. Να έχεις το 10%. Να έχεις ακόμη και το 8%. Αν είσαι, όμως, το λέω έτσι με ποσοστό, στην πραγματικότητα εννοώ να έχεις μια κοινωνική δυναμική από πίσω σου που δεν είναι κατ’ ανάγκη ευθέως ανάλογη με το ποσοστό που έχεις. Αν, όμως, είσαι κάτι το οποίο είναι περιθωριακό, δεν έχεις το βάρος για να το σηκώσεις, δεν έχεις τη δύναμη για να το σηκώσεις.
Επειδή, όμως, εμείς κάνουμε κάποιες υποθέσεις και πιστεύουμε ότι μετά τις εκλογές θα την έχουμε αυτή τη δύναμη, γι’ αυτό το λόγο είμαστε ο μόνος χώρος που είπε ότι χθες η συνέντευξη του πρωθυπουργού ήταν μία νίκη. Αυτή ήταν η τοποθέτησή μας. Ήταν μία νίκη όσων θέλουμε να σταματήσουμε αυτή την πορεία του τόπου το ταχύτερο δυνατό, διότι εμείς θέσαμε το θέμα τού να φύγει η κυβέρνηση και πρώτη φορά ο ίδιος ο πρωθυπουργός προβληματίζεται γι’ αυτό το θέμα.
Η Ν.Δ., το ΚΚΕ κ.λπ. εξηγούσαν γιατί έβαλε το δίλημμα όπως παλιά «Καραμανλής ή τανκς» τώρα «Μνημόνιο ή χάος», αλλά έμειναν εκεί. Εμείς λέμε «ναι, θέλουμε εκλογές». Αλλά αυτή είναι μια πάρα πολύ αδύναμη φωνή. Θέλουμε, και παίζει ρόλο στις περιφερειακές εκλογές, να πούμε ότι δεν θα ήταν αδύναμη φωνή. Τώρα, θα μου πείτε, εκφράζουμε κάτι εμείς; Είναι ένα ερωτηματικό. Κανείς δεν το ξέρει, πρώτη φορά δοκιμάζεται αυτό που λέμε Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής που είναι μία συνένωση πάνω σε μια αγωνιστική κατεύθυνση πολλαπλών δυνάμεων και διαφόρων προελεύσεων, δεν ξέρουμε τι εκφράζει, τι δυνάμεις έχει. Τώρα θα το δούμε. Μας παρουσιάζουν ότι είμαστε τελευταίοι και καταϊδρωμένοι. Βγαίνουνε διάφορες δημοσκοπήσεις, η τελευταία ήταν της GPO, η οποία έδειχνε ότι το Μέτωπο θα πάρει 2,8%. Κι είναι τόσο ικανοί στις δημοσκοπήσεις, κι είχε τόση επιστημονική ακρίβεια ώστε προβλέπανε ότι ο Ψαριανός που είναι αυτής της Δημοκρατικής Αριστεράς, θα πάρει 0,6% πιο πάνω από μας. Απλώς για να καταγραφεί. Νευροχειρουργοί!
Ο Θεοδωρικάκος κι όλη αυτή τη παρέα, ο Θεοδωρικάκος, παλιός γραμματέας της ΚΝΕ, αν δεν κάνω λάθος. Είχαν, όμως, την ατυχία την ίδια μέρα να δημοσιευτεί μια έρευνα που έκανε το Οικονομικό Πανεπιστήμιο, η ΑΣΟΕΕ, με 1.700 δείγμα με επιστημονικές μεθόδους κ.λπ. που έβγαζε πρώτο τον Δημαρά, με 20%, γύρω στο 12,5% έβγαζε, μαζί σχεδόν, Σγουρό και Κικίλια και γύρω στο 8,5% έβγαζε τον δικό μας συνδυασμό. Κι εγώ δεν σας λέω ότι βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι είναι σωστό, λέω ότι είναι όμως μία έρευνα που έγινε με επιστημονικά κριτήρια, γιατί ήταν μία άσκηση στην πραγματικότητα που έκανε ένας καθηγητής με τους συνεργάτες του, τους φοιτητές κ.λπ. και μία έρευνα η οποία ήταν ανεπηρέαστη από τον Πρετεντέρη ή τον Χατζηνικολάου ή από τον Μπόμπολα που έχει το MEGA κ.λπ. Άρα, έχουμε δυνατότητες.
Παρ’ όλα αυτά, μ’ απασχολεί πάρα πολύ και το ‘νιωσα ως ένα τεράστιο πρόβλημα που έλεγα, αν μπορείς να το λύσεις, πώς μπορείς όλο αυτό το ποτάμι των νέων ανθρώπων αν το επηρεάσεις και το πλησιάσεις από τη στιγμή που οι ίδιοι βλέποντάς σε μέσα στην πολιτική ζωή σε βλέπουν με δυσπιστία.
Ερώτηση: Πολλές φορές μας λένε ότι αυτά που λέει ο Αλαβάνος είναι μη πραγματοποιήσιμα. Τι σημαίνει δεν θα εφαρμόσω το Μνημόνιο και θα πάω φυλακή; Πώς μπορούμε να τους πείσουμε;
Αλέκος Αλαβάνος: Θα απαντήσω στην πρώτη σου ερώτηση το αν θα μπούμε φυλακή κ.λπ. Καταρχάς, αν όντως σε ρωτάνε, αν όντως κάποιοι έχουνε πάρει χαμπάρι το τι λέμε, είναι πολύ σημαντικό. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι πάρα πολύς κόσμος δεν έχει παρακολουθήσει το τι λέμε. Σας λέω ότι έχει γίνει μια ασύλληπτη προσπάθεια να μη δοθεί χώρος στα ΜΜΕ να αναπτυχθεί ένας διάλογος με βάση τις περιφερειακές εκλογές.
Να φανταστείτε μέσα στους δύο μήνες που προηγούνται από τις εκλογές επιτρέπεται σ’ έναν υποψήφιο περιφερειάρχη να βγει σ’ ένα ραδιόφωνο μόνο μία φορά. Δηλαδή, αν έχεις βγει στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 πριν από ενάμιση μήνα, δεν μπορείς να ξαναβγείς μέχρι τις εκλογές. Και στις τηλεοράσεις επιτρέπεται μόνο δύο φορές.
Τώρα, πώς θα τους πείσουμε; Μπορούμε να τους πείσουμε. Είμαστε οι μόνοι που το λένε, καταρχήν. Και ανειλικρινείς να αποδειχτούμε είμαστε οι μόνοι που λέμε ότι μία νόμιμη, ας το πούμε, διαχείριση της Περιφέρειας δεν οδηγεί πουθενά. Οδηγεί σ’ έναν υπαλληλίσκο περιφερειάρχη ο οποίος δεν έχει αρμοδιότητες και εξουσίες και δεν έχει λεφτά και σε λίγο θα είναι περιφερειάρχης μιας χρεοκοπημένης περιφέρειας… Και λέμε την αλήθεια. Δεύτερον, μπορείς να τους πεις ότι τρώμε γιαούρτια στη μούρη. Με ποια έννοια; Ότι δεν διστάζουμε να μπούμε στα προβλήματα. Όταν πήγαμε στην Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, νομίζατε ότι δεν είχαμε δει τα σενάρια; Είχαμε δει όλα τα σενάρια. Από το να μην κάνουν τίποτα, μέχρι και χειρότερα σενάρια. Γιατί, όμως, πήγαμε εκεί; Πήγαμε για να πούμε ότι κοιτάξτε να δείτε, δεν κάνουμε τους χαζούς, πάμε εκεί που απαγορεύεται να πάμε, εκεί που κάνουν όλοι σιωπή. Κανείς δεν έχει πει ότι υπάρχουνε δύο πλατείες στην Αθήνα, η Αγίου Παντελεήμονα και η Αττικής, οι οποίες είναι άβατα του οργανωμένου εγκλήματος και των φασιστικών συμμοριών. Κανείς. Εμείς πήγαμε εκεί, με όποιο κόστος και να ‘χει, να αναδειχτεί το πρόβλημα. Λέμε ότι το πρώτο πράγμα που μπορείς να κάνεις για να λυθεί ένα πρόβλημα είναι να το αναδείξεις.
Τρίτο, εμείς έχουμε άλλο λεξιλόγιο από όλους τους άλλους. Εμείς λέμε τη λέξη «Μπόμπολας». Σας λέω κάποια παραδείγματα. Έγινε μία συζήτηση από τον ΣΚΑΪ στο Γραμματικό για τον ΧΥΤΑ που γίνεται στο Γραμματικό και την εργολαβία την έχει πάρει η εταιρία ΗΛΕΚΤΩΡ που ανήκει στον Μπόμπολα. Καταλάβατε; Η οποία παίρνει 1 δισ. έργου και η οποία προβλέπεται πια ότι θα πληρώνεται για κάθε τόνο σκουπιδιών που θάβεται 147 ευρώ, όταν σήμερα ο κάθε τόνος στοιχίζει 42 ευρώ. Λοιπόν, τη λέξη Μπόμπολας δεν την ξέρει ούτε ο Δημαράς, ούτε ο Σγουρός, ούτε ο Κικίλιας, ούτε ο Ψαριανός, ούτε ο Μητρόπουλος, ούτε ο Παφίλης, ούτε ο Διάκος, ούτε ο παπάς, ούτε ο αρχιερέας. Μόνον εμείς.
Μπορείς ακόμα να πεις πως έχουμε δώσει και παραδείγματα: όπως ο Κορτζίδης. Σε μικρογραφία, βέβαια. Ξέρετε τον Κορτζίδη του Ελληνικού που έριξε τα κάγκελα στην παραλία που παράνομα είχαν βάλει επιχειρηματίες. Προχθές ήμασταν σε μια δίκη του Κορτζίδη που του ζητούσε ο επιχειρηματίας 1,5 εκατ. ευρώ αποζημίωση. Αυτοί είμαστε εμείς. Και μπορείς να του πεις, τελικά, αυτού που σε ρωτάει, αφού το πιστεύω εγώ, γιατί δεν πιστεύεις εμένα; Γιατί εξαρτάται και ποιος άνθρωπος το λέει αυτό το πράγμα.
Ερώτηση: Γιατί αυτή η επιμονή η συνεχής, η αδιάκοπη κ.λπ. για το χώρο της νεολαίας που έχει όλα αυτά τα σημάδια και συμπεριφορές που περιγράψαμε στην κουβέντα μας.
Αλέκος Αλαβάνος: Γιατί, σύντροφοι, κανείς δεν υποβαθμίζει ή δεν βάζει σε δεύτερη μοίρα την υπόθεση της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, των άλλων στρωμάτων. Αλλά η νεολαία έχει κάποια χαρακτηριστικά. Η νεολαία είναι καταρχήν ένα είδος Κασσάνδρας, προβλέπει. Αρχίζουν οι διεργασίες μέσα στο χώρο. Όταν αρχίζουν οι διεργασίες μέσα στο χώρο της νεολαίας λες «εδώ έρχεται η ιστορία». Αν δείτε σ’ όλες τις μεγάλες φάσεις των κινημάτων, της ιστορίας των λαϊκών κινημάτων στην Ελλάδα, πάντα υπάρχει μια νεολαία δίπλα. Στην περίοδο του πολέμου, ξέρεις ότι υπάρχει η ΕΠΟΝ.
Στην περίοδο της δεξιοκρατίας και της αμερικανοκρατίας, υπάρχει η Νεολαία Λαμπράκη, υπάρχει η Αναγέννηση, υπάρχουν δυνάμεις της νέας γενιάς. Θέλω να πω και η ΕΔΗΝ, ας πούμε τα πιο ριζοσπαστικά, το Πολυτεχνείο στη δικτατορία. Και να σας πω αυτή την εμπειρία από τη δικτατορία. Είχε εντυπωσιαστεί κανείς από την απάθεια της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών απέναντι στη δικτατορία, σχεδόν αποδοχή. Αν εξαιρέσει κανείς τους πολύ πολιτικοποιημένους από την Αριστερά, από τον κεντρώο χώρο ακόμα και την κοινοβουλευτική Δεξιά, οι οποίοι δεν ήθελαν τη δικτατορία, ήταν ασύλληπτο. Έβλεπες μια νέα γενιά χαμένη σε διάφορα κλαμπ, στις καφετέριες που άνοιγαν τότε εντελώς αδιάφοροι, γι’ αυτό πρέπει να καταλάβετε ότι εσείς έχετε μια εκπληκτική δύναμη επάνω σας. Και αρχίζει αυτή η διαδικασία του φοιτητικού κινήματος από 30, 40, 200 πρόσωπα κι αλλάζει την ιστορία της Ελλάδας και αλλάζει τη συνείδηση.
Μία κινητοποίηση της νεολαίας στο Πολυτεχνείο, το αποκορύφωμα του φοιτητικού κινήματος, άλλαξε μέσα σε μία μέρα την πολιτική στάση όλου του ελληνικού λαού. Όλου του ελληνικού λαού, στην συντριπτική του πλειοψηφία. Μέσα σε μία μέρα. Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για μας. Γιατί δεν είναι μόνο η Κασσάνδρα, είναι και ο Αγαμέμνονας, είναι μαχητική δύναμη, είναι και ο Αχιλλέας, είναι και ο Πάτροκλος, δύναμη νίκης, δύναμη ήττας μερικές φορές, η νεολαία παίζει το βασικό στοιχείο.
Όταν δείτε ότι οι νέοι αρχίσουν και ξανασυζητάνε, αρχίζουν και βγαίνουν στο δρόμο κ.λπ. να ξέρετε ότι εδώ γράφονται σελίδες ιστορίας. Γι’ αυτό εμείς επιμένουμε σ’ αυτό. Το ξέρει και το σύστημα. Γι’ αυτό δεν είναι οι πιο τοξικές εκπομπές οι ειδήσεις τους, οι πιο τοξικές εκπομπές είναι τα σίριαλ, οι μάγειροι, το ένα το άλλο.
Το ξέρει το σύστημα κι εκεί γίνεται μια αναμέτρηση, αν θέλετε, ανάμεσα σε μας και το σύστημα και είμαστε βέβαιοι ότι θα την κερδίσουμε και να ‘στε καλά. Σας ευχαριστώ πολύ.
