Του Βασίλη Κεχαγιά. Δεν είναι πολύ πάνω από 100 μέτρα ο ανθρώπινος βίος. Από το «μπαμ» της γέννησης ώς το καταληκτήριο νήμα, ό,τι προλάβεις…
Ούτε ήταν η πρώτη φορά που ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος αναμετρήθηκε μ’ αυτά τα 100 μέτρα, ενδεδυμένος τα χρώματα της «εθνικής ελπίδας». Τότε, το 1972 στους Ολυμπιακούς του Μονάχου, ανάμεσα στον ψυχρό πόλεμο του Μπορζόφ με τους Αμερικανούς σπρίντερ, η Ελλάδα θεώρησε ότι θα υψώσει το δικό της ανάστημα, θα δικαιώσει την ύπαρξή της στο πρόσωπο του «φτερωτού γιατρού». Όμοιος με γνωστό πουλερικό που διανύει μερικά μέτρα σε ημι-πτήση κι εξαντλημένο απιθώνεται στο έδαφος, ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος διήνυσε κάποια σαράντα μέτρα και παράτησε τον αγώνα, μαζί και τους συμβολισμούς του. Η Ελλάδα για αρκετά χρόνια συνέχισε την εθνική ανυπαρξία στους παγκόσμιους στίβους.
Μετά από τις μάταιες και σχεδόν ανύπαρκτες δημαρχιακές θητείες της αντιπολίτευσης, επονομασμένες σε Μιχάλης Παπαδόπουλος, Θεοχάρης Μαναβής, Σωτήρης Κούβελας, Κωνσταντίνος Κοσμόπουλος, στην Ελλάδα του αναπτυσσόμενου νεοπλουτισμού και της χρηματιστηριακής φούσκας, ήταν η σειρά του Βασίλη Παπαγεωργόπουλου να αποτελέσει για μια ακόμη φορά την ελπίδα μιας πόλης για «αναγέννηση», μετά από κατραπακιές δεκαετιών – μην πούμε αιώνων. Και τότε, έρχεται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης… Ο «φτερωτός γιατρός» άφησε για μια ακόμη φορά τα φτερά του στα αποδυτήρια, θυμήθηκε τη γνωστή ταινία, με πρωταγωνιστή συνάδελφό του και άνοιξε το «Μαγαζάκι του τρόμου». Πράγματι, αντιλήφθηκε γρήγορα ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης ήταν ο σημαντικότερος εργοδότης από τον Πηνειό και πάνω. Με δυνατότητα απορρόφησης περίπου 5.000 ατόμων, πολύ γρήγορα είχε μετατρέψει το Καραβάν Σαράι σε ό,τι καταγωγικά ήταν: ένα κέντρο φιλοξενίας ατόμων που έψαχναν για μια θέση στον ήλιο, για μια δουλίτσα. Το «μαγαζάκι» πουλούσε δουλειές και εισέπραττε ψήφους.
Δυστυχώς, στο όνομα αυτής της συναλλαγής προδόθηκε για μια ακόμη φορά η πόλη Θεσσαλονίκη, οι ελπίδες της να φερθεί σαν κυρά, όπως πάντα ήταν, και όχι σαν θύμα τράφικιν, όπως την είχαν μετατρέψει. Ευτυχώς, ο δικαστής ζούσε κι αυτός στη Θεσσαλονίκη. Κι όταν εκστόμιζε την ποινή της ισόβιας κάθειρξης, πέρα από τη νομική της διάσταση, δίχως να το καταλάβει ίσως, τιμωρούσε την προδοσία: μιας πόλης που χρόνια τώρα προσπαθεί να βρει έναν άνθρωπο να τρέξει για λογαριασμό της. Μιας χώρας ολόκληρης…
