Από το καλοκαίρι του 2015 κι έπειτα, καταστράφηκε ένα πρωτοφανές πολιτικό κεφάλαιο, που οι περιστάσεις αλλά και η δουλειά χιλιάδων απλών ανθρώπων της Αριστεράς είχαν δημιουργήσει. Το Δημοψήφισμα υπήρξε το αποκορύφωμα αυτής της «συγκέντρωσης κεφαλαίου», που έδινε τεράστιες δυνατότητες για μια ριζοσπαστική πολιτική επιλογή. Σαν αυτή που έκανε η Ισλανδία, χωρίς να έχει καθόλου ευνοϊκότερους συσχετισμούς.
Ας θυμηθούμε την απίστευτη πόλωση που ενεργοποίησε: το 85% των νέων, το 73% των ανέργων, το 71% των μισθωτών, το 85% των φοιτητών επέλεξε «Όχι». Τα πραγματικά παραγωγικά και δυναμικά στρώματα απέρριπταν τα Μνημόνια χωρίς επιφυλάξεις. Και συνεχίζουν να το κάνουν.
Με όλη τη χαρά των δεξιών και ακροκεντρώων για την ανέλπιστη νίκη τους εκείνο το καλοκαίρι, παρ’ όλη την τρομακτική απογοήτευση των κυριαρχούμενων τάξεων από τη μεγάλη ματαίωση, αντίστοιχα ποσοστά και σήμερα επιμένουν να απορρίπτουν τα Μνημόνια.
Το σχέδιο της ελληνικής άρχουσας τάξης επιβάλλεται δια πυρός και σιδήρου, αφού είναι αδύνατον να ηγεμονεύσει στα μυαλά και στις ψυχές των ανθρώπων. Αυτό που συμβαίνει συνιστά διαρκές πολιτικό πραξικόπημα και άτεγκτη οικονομική δικτατορία. Σε αυτές τις συνθήκες η κυβέρνηση ολοκληρώνει τον κύκλο της.
Ο Ανιέλι είχε δίκιο όταν έλεγε για τη μεγάλη χρησιμότητα των αριστερών κυβερνήσεων να περνούν όσα για τις δεξιές θα ήταν αδύνατον. Αυτή η χρησιμότητα, όμως, κάποτε εκλείπει και τότε τελειώνει και ο ρόλος του χρήσιμου.
Χρήστος Λάσκος
Εκπαιδευτικός
(απόσπασμα από το άρθρο «This is a coup, δύο χρόνια μετά» στην «Εφ.Συν.»)
