Η οργή που εξέφρασαν οι πολιτικοί στη Δύση και τα κράτη του Κόλπου αλλά και τα μαζικά ΜΜΕ σχετικά με τον «θάνατο ειρηνικών Σύρων πολιτών που διαμαρτύρονται για την αδικία», είναι κυνικά σχεδιασμένη για να καλύψει τις καταγεγραμμένες αναφορές για τις βίαιες αρπαγές σε γειτονιές, χωριά και πόλεις από ένοπλες συμμορίες, που επιδεικνύουν τα πυροβόλα όπλα τους και φυτεύουν βόμβες δίπλα στον δρόμο.
Η επίθεση στη Συρία υποστηρίζεται από ξένες χρηματοδοτήσεις, όπλα και εκπαίδευση. Λόγω έλλειψης, όμως, της στήριξης στο εσωτερικό της προκειμένου να είναι επιτυχής, η ξένη στρατιωτική επέμβαση θα είναι αναγκαία. Γι’ αυτό το λόγο έχει αρχίσει μια τεράστια προπαγάνδα και διπλωματική εκστρατεία που δαιμονοποιεί τη νόμιμη συριακή κυβέρνηση. Ο σκοπός είναι να επιβληθεί ένα καθεστώς από μαριονέτες και να ενδυναμωθεί ο ιμπεριαλιστικός έλεγχος της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Στο κοντινό μέλλον, θα απομονωθεί περαιτέρω το Ιράν για να προετοιμαστεί η στρατιωτική επίθεση του Ισραήλ και των ΗΠΑ και μακροπρόθεσμα εξολοθρεύεται ένα ακόμα ανεξάρτητο κοσμικό καθεστώς φίλα προσκείμενο στην Κίνα και τη Ρωσία.
Το μεγάλο σχέδιο: κατά συρροή επίθεση
Η παρούσα δυτική εκστρατεία ενάντια στο ανεξάρτητο καθεστώς του Άσαντ στη Συρία είναι μέρος μιας σειράς επιθέσεων ενάντια στα φιλοδημοκρατικά κινήματα και ανεξάρτητα καθεστώτα από τη Βόρεια Αφρική μέχρι τον Κόλπο του Περσικού. Η ιμπεριαλιστική-στρατιωτική απάντηση στο αιγυπτιακό δημοκρατικό κίνημα που ανέτρεψε τη δικτατορία του Μουμπάρακ, ήταν να στηρίξει τη στρατιωτική χούντα στο να αρπάξει την εξουσία, καθώς και η δολοφονική εκστρατεία φυλάκισης, βασανιστηρίων και δολοφονιών περισσότερων από 10.000 φιλοδημοκρατικών διαδηλωτών.
Έχοντας έρθει αντιμέτωποι με παρόμοια μαζικά δημοκρατικά κινήματα στον αραβικό κόσμο, οι αυτοκρατορικοί δικτάτορες του Κόλπου με την υποστήριξη της Δύσης, διέλυσαν τις αντίστοιχες εξεγέρσεις στο Μπαχρέιν, την Υεμένη και τη Σαουδική Αραβία. Οι επιθέσεις επεκτάθηκαν και στην κοσμική κυβέρνηση της Λιβύης, όπου οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις εξαπέλυσαν ένα μαζικό βομβαρδισμό από αέρα και θάλασσα, στηρίζοντας τις ένοπλες συμμορίες μισθοφόρων και κατέστρεψαν με αυτόν τον τρόπο την οικονομία και την κοινωνία της Λιβύης.
Η εξαπόλυση των ένοπλων γκάνγκστερ-μισθοφόρων οδήγησε στην κατασπάραξη της αστικής ζωής στη Λιβύη και την καταστροφή της επαρχίας. Οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις διέλυσαν το κοσμικό καθεστώς του συνταγματάρχη Καντάφι και εκτός του ότι τον δολοφόνησαν, άφησαν τους μισθοφόρους να τον ακρωτηριάσουν. Το ΝΑΤΟ επιτηρούσε τους τραυματισμούς, τις φυλακίσεις, τα βασανιστήρια και τις εξοντώσεις δεκάδων χιλιάδων πολιτών που υποστήριζαν τον Καντάφι και την κυβερνητική δουλειά.
Το ΝΑΤΟ υποστήριξε την κυβέρνηση μαριονετών αρχίζοντας ένα αιματηρό πογκρόμ κατά των Λίβυων πολιτών που κατάγονταν από την Υποσαχάρια Αφρική και των μεταναστών εργατών που είχαν επωφεληθεί από τα γενναιόδωρα κοινωνικά προγράμματα του Καντάφι. Η ιμπεριαλιστική πολιτική καταστροφής και εξουσίας στη Λιβύη λειτουργεί ως «μον τέλο» για τη Συρία, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη, μαζική εξέγερση υπό την καθοδήγηση των μουσουλμάνων φονταμενταλιστών που χρηματοδοτούνται και εκπαιδεύονται από τους μισθοφόρους της Δύσης και του Κόλπου.
Από τη Δαμασκό προς την Τεχεράνη
Σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ «ο δρόμος για την Τεχεράνη περνάει από τη Δαμασκό»: ο στρατηγικός στόχος του ΝΑΤΟ είναι να καταστρέψει τον βασικό σύμμαχο του Ιράν στην Μέση Ανατολή, γιατί οι απολυταρχικές μοναρχίες του Κόλπου έχουν σκοπό να αντικαταστήσουν τις κοσμικές δημοκρατίες με υποτελείς θεοκρατικές δικτατορίες. Για την τουρκική κυβέρνηση ο στόχος είναι να προωθήσει ένα καθεστώς που θα ακολουθεί πιστά τις προσταγές της Άγκυρας για το τι είναι ισλαμικός καπιταλισμός. Για την Αλ Κάιντα και τους συμμάχους Σαλαφιστές και Ουαχαμπίτες φονταμενταλιστές, ο σκοπός τους είναι ένα θεοκρατικό σουνιτικό καθεστώς, καθαρό από κοσμικούς Σύρους, Αλεβίτες και Χριστιανούς που θα λειτουργεί ως ένα τραμπολίνο το οποίο θα προβάλλει τη δύναμή τους στον ισλαμικό κόσμο. Για το Ισραήλ, μάλιστα, μια αιματοβαμμένη και διασπασμένη Συρία θα εξασφαλίσει περαιτέρω την περιφερειακή ηγεμονία του.
Πριν αναλογιστούμε τους πραγματικούς εκτελεστές, δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι τα λόγια του σιωνιστή γερουσιαστή των ΗΠΑ, Τζόσεφ Λίμπερμαν, αποτελούσαν προφητική πρόβλεψη που λίγες μέρες μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 είπε: «Πρώτα πρέπει να κυνηγήσουμε το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία».
Δρόμος στρωμένος με ψέματα
Μια αντικειμενική ανάλυση της πολιτικής και κοινωνικής σύνθεσης των αρχικών ένοπλων πολεμιστών στη Συρία, αντικρούει οποιονδήποτε ισχυρισμό ότι η εξέγερση έχει ως σκοπό τη δημοκρατία για το λαό αυτής της χώρας. Απολυταρχικοί φονταμενταλιστές αγωνιστές σχηματίζουν την ραχοκοκαλιά της εξέγερσης. Τα κράτη του Κόλπου που χρηματοδοτούν αυτούς τους άγριους κακοποιούς, είναι από μόνα τους απολυταρχικές μοναρχίες. Η Δύση, έχοντας επιβάλει το βίαιο γκανγκστερικό καθεστώς στο λαό της Λιβύης, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το επιχείρημα της «επέμβασης για ανθρωπιστικούς λόγους».
Οι ένοπλες δυνάμεις διεισδύουν σε πόλεις και χρησιμοποιούν τα πληθυσμιακά κέντρα ως ασπίδες από όπου εξαπολύουν τις επιθέσεις τους κατά των κυβερνητικών δυνάμεων. Αναγκάζουν χιλιάδες πολίτες να φύγουν από τα σπίτια, τα μαγαζιά και τα γραφεία τους και τα χρησιμοποιούν ως στρατιωτικά φυλάκια. Η καταστροφή της γειτονιάς Μπάμπα Αμρ στη Χομς είναι μια κλασική περίπτωση που οι ένοπλες συμμορίες χρησιμοποιούν τον άμαχο πληθυσμό ως ασπίδα και ως προπαγάνδα για τη δαιμονοποίηση της κυβέρνησης.
Αυτοί οι ένοπλοι μισθοφόροι δεν έχουν καμία εθνική αξιοπιστία στις μάζες του συριακού λαού. Ένα από το βασικό προπαγανδιστικό κέντρο τους βρίσκεται στην καρδιά του Λονδίνου, το λεγόμενο «Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», όπου σε συνεργασία με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες κατασκευάζει εντυπωσιακές ιστορίες αγριότητας για να δημιουργήσει κλίμα υπέρ μιας επέμβασης του ΝΑΤΟ. Οι βασιλιάδες και οι εμίρηδες των κρατών του Κόλπου χρηματοδοτούν τους μαχητές. Η Τουρκία παραχωρεί τις στρατιωτικές βάσεις και ελέγχει το διασυνοριακό πέρασμα των όπλων και τις κινήσεις των αρχηγών του λεγόμενου «Απελευθερωτικού στρατού της Συρίας». Οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Αγγλία παρέχουν όπλα, εκπαίδευση και διπλωματική κάλυψη. Ξένοι τζιχαντιστές-φονταμενταλιστές, συμπεριλαμβανομένων των μαχητών της Αλ Κάιντα από Λιβύη, Ιράκ και Αφγανιστάν, έχουν μπει στη σύγκρουση.
Δεν είναι «εμφύλιος πόλεμος»
Πρόκειται για μια διεθνή σύγκρουση που διαβρώνει την ανίερη τριμερή συμμαχία των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ, των κρατών του Κόλπου και των μουσουλμάνων φονταμενταλιστών σε βάρος των ανεξάρτητων κοσμικών εθνικιστικών καθεστώτων. Η ξένη προέλευση των όπλων, του μηχανισμού προπαγάνδας και οι μισθοφόροι μαχητές αποκαλύπτουν τον απαίσιο ιμπεριαλιστικό, «πολύ-εθνικό» χαρακτήρα της σύγκρουσης. Τελικά, η βίαιη εξέγερση κατά της συριακής κυβέρνησης αντιπροσωπεύει μια συστηματική ιμπεριαλιστική εκστρατεία που έχει σκοπό την ανατροπή ενός συμμάχου του Ιράν, της Ρωσίας και της Κίνας, ακόμα και με το κόστος να καταστραφεί η οικονομία και η κοινωνία της Συρίας, τεμαχίζοντας την χώρα και εξαπολύοντας αιρετικούς πολέμους σε βάρος των Αλεβιτών και των Χριστιανών, όπως και των κοσμικών κυβερνητικών υποστηρικτών. Οι σκοτωμοί και η μαζική φυγή των προσφύγων δεν είναι αποτέλεσμα της βίας που διαπράττει η διψασμένη για αίμα κυβέρνηση της Συρίας. Οι πολιτοφύλακες με τη στήριξη της Δύσης έχουν καταλάβει γειτονιές με τη βία των όπλων, έχουν καταστρέψει αγωγούς πετρελαίου, σαμποτάρουν τις μεταφορές και βομβαρδίζουν τα κυβερνητικά κτίρια. Οι επιθέσεις τους έχουν προκαλέσει ταραχές σε βασικές υπηρεσίες, απαραίτητες στο συριακό λαό, όπως η εκπαίδευση, η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη, η ασφάλεια, το νερό, το ηλεκτρικό και οι μεταφορές. Γι’ αυτό έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την «ανθρωπιστική καταστροφή» (για την οποία οι ιμπεριαλιστές φίλοι τους και οι αξιωματούχοι των Ηνωμένων Εθνών κατηγορούν τη συριακή ασφάλεια και τις στρατιωτικές δυνάμεις). Οι συριακές δυνάμεις ασφαλείας μάχονται για να διατηρήσουν την εθνική ανεξαρτησία ενός κοσμικού κράτους, ενώ η ένοπλη αντιπολίτευση διαπράττει βίαιες πράξεις για λογαριασμό των ξένων αφεντικών τους – στην Ουάσιγκτον, στη Ριγιάντ, το Τελ Αβίβ, την Άγκυρα και το Λονδίνο.
Συμπεράσματα
Το δημοψήφισμα του καθεστώτος Άσαντ τον προηγούμενο μήνα προσέλκυσε εκατομμύρια Σύρους ψηφοφόρους, παρά τις απειλές και τις τρομακτικές εκκλήσεις για μποϊκοτάζ από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές. Αυτό δείχνει ότι η πλειοψηφία του συριακού πληθυσμού προτιμάει έναν ειρηνικό, διαπραγματευτικό διακανονισμό και απορρίπτει τις βίαιες πράξεις των μισθοφόρων. Το υποστηριζόμενο από τη Δύση Εθνικό Συμβούλιο της Συρίας και ο εξοπλισμένος από την Τουρκία και τα κράτη του Κόλπου «Απελευθερωτικός στρατός της Συρίας», απέρριψαν κατηγορηματικά τις εκκλήσεις της Ρωσίας και της Κίνας για ανοιχτό διάλογο, πρόταση που το καθεστώς Άσαντ είχε αποδεχτεί. Το ΝΑΤΟ και οι δικτατορίες του Κόλπου πιέζουν τους διαμεσολαβητές τους να επιδιώξουν τη βίαιη «αλλαγή καθεστώτος», μια πολιτική που έχει ήδη κοστίσει τη ζωή σε χιλιάδες Σύρους. Οι οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ και της Ευρώπης έχουν σχεδιαστεί για να τσακίσουν την οικονομία της Συρίας, προσδοκώντας ότι η μεγάλη στέρηση θα οδηγήσει έναν φτωχοποιημένο πληθυσμό στα χέρια τους. Σε μια επανάληψη του σεναρίου της Λιβύης, το ΝΑΤΟ προτείνει να «απελευθερώσει» τον συριακό λαό καταστρέφοντας την οικονομία, την κοινωνία και το κοσμικό κράτος.
Μια στρατιωτική νίκη της Δύσης στη Συρία θα θρέψει τη φρενίτιδα του μιλιταρισμού. Θα ενθαρρύνει τη Δύση, τη Ριγιάντ και το Ισραήλ να προκαλέσουν έναν νέο εμφύλιο πόλεμο στον Λίβανο. Αφού κατεδαφίσουν την Συρία, ο άξονας Ουάσιγκτον – Ε.Ε. – Ριγιάντ – Ισραήλ θα προχωρήσει σε μια ακόμα πιο αιματηρή σύγκρουση με το Ιράν.
Η τρομακτική καταστροφή του Ιράκ και η μεταπολεμική κατάρρευση της Λιβύης που ακολούθησε, φανερώνουν το φοβερό μοντέλο που σχεδιάζεται για το λαό της Συρίας: μια βεβιασμένη κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου του, τον κατακερματισμό της χώρας του, εθνοκάθαρση, εξουσία στις σεχταριστικές και γκανγκστερικές συμμορίες και πλήρης αβεβαιότητα για τη ζωή και τις περιουσίες του.
Όπως οι «αριστεροί» και οι «προοδευτικοί» αφού πρώτα δήλωσαν ότι ο βίαιος κατασπαραγμός της Λιβύης ήταν «ο επαναστατικός αγώνας των εξεγερμένων δημοκρατικών» και μετά αποτραβήχτηκαν, νίπτοντας τας χείρας από τις αιματηρές συνέπειες της εθνικής βίας σε βάρος των μαύρων Λίβυων, έτσι και τώρα επαναλαμβάνουν τις ίδιες εκκλήσεις για μια στρατιωτική επέμβαση στην Συρία. Οι ίδιοι νεοφιλελεύθεροι, προοδευτικοί, σοσιαλιστές και μαρξιστές που καλούν τη Δύση να επέμβει στην «ανθρωπιστική κρίση» της Συρίας -από τα καφέ και τα γραφεία τους στο Μανχάταν και το Παρίσι- θα χάσουν κάθε ενδιαφέρον για το όργιο αίματος των μισθοφόρων τους, όταν η Δαμασκός, το Αλέπο και άλλες συριακές πόλεις θα έχουν βομβαρδιστεί από το ΝΑΤΟ.
* Ο James Petras είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης.
Μετάφραση: Ιωάννα Ραδαίου
(Πηγή www.palestinechronicle.com)
