Tου Μάκη Μαλαφέκα
Ο μύθος του Mexico 86, ο τρομερός εικονογραφικός του πλούτος, δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς τον ήλιο του. Παίζει σπουδαίο ρόλο εδώ αυτή η μεσημβρινή ντάλα: σε αντίθεση με τους περισσότερους νοκ-άουτ αγώνες των πιο πρόσφατων Παγκοσμίων Κυπέλων, ο προημιτελικός Αργεντινή-Αγγλία του Μεξικού δεν μας δείχνει πρόσωπα και σώματα πακεταρισμένα, έτοιμα για τηλεοπτική κατανάλωση σε ιδανικές συνθήκες στούντιο με προβολείς ουδετέρου φωτός από τέσσερις ή έξι γωνίες να γλύφουν και να τελειοποιούν διαρκώς όλους τους όγκους. Όχι, οι φιγούρες της αναμέτρησης είναι τηγανισμένες, σαρωμένες απ’ τον ιαγουάρο ήλιο των Αζτέκων.
Είμαστε στο μεσημέρι της 22ης Ιουνίου, ακριβώς πάνω στο θερινό ηλιοστάσιο της τροπικής ζώνης Ο ήλιος δεν πάει πιο ψηλά. Είναι κατακόρυφος. Ανθρωποθυσιαστικός. Οι εικόνες που φτιάχνει είναι αμέσως μυθικές. Το υπερφυσικά φυσικό του φως τις αλλάζει, τις μεταβάλλει σε σκηνές παλιάς πειρατικής ταινίας με ηλιοκαμένα πρόσωπα και θαμμένο χρυσό, σε σπαγγέτι-γουέστερν με τελικό πιστολίδι στην αρένα κάτω από μια λάμψη ολοκληρωτική, πέρα απ’ τον χρόνο και τη μνήμη.
Ο Μαραντόνα μάς γοητεύει και γι’ αυτό. Είναι ο απόλυτος μπαρόκ πρωταγωνιστής μιας ταινίας έτσι όπως μας αρέσουν κι όπως είναι αδύνατον να ξαναγυριστούν λόγω απαρχαιωμένης αναλογικής τεχνολογίας. Ο ήρωας ενός «Μουντιάλ», κι όχι κάποιου «Παγκοσμίου Κυπέλου» ή «World Cup». Μια καθαρόαιμη, ηρωική ντεσπεράντο μορφή του εικοστού αιώνα που καλπάζει με ατσάλινα μπούτια μέσα στο κόντρα φως για να φέρει κάτι παραπάνω από ένα δίκαιο αποτέλεσμα ή μια κοινώς αποδεκτή έννοια της δικαιοσύνης, αλλά μια χειροπιαστή και τελείως υποκειμενική, προσωπική στιγμή δικαίωσης. Ο Μαραντόνα είναι εγωισμός και εκδίκηση και φωτιά, και θα τον ανακαλούμε για πάντα μέσα στον αμείλικτο ήλιο του Azteca σαν φορέα της δικής μας διαρκούς περιπέτειας, της δικής μας στιγμιαίας νίκης.
