Ζητήσαμε από μια 16χρονη μαθήτρια της Β’ Λυκείου να περιγράψει την εμπειρία μιας ανατριχιαστικής ομηρίας που διαδραματίστηκε στα Προπύλαια στις 6 Δεκέμβρη:
εκατοντάδες οπλισμένοι σαν αστακοί παράφρονες του καθεστώτος έστρεψαν και εξάντλησαν όλη τους την επιβλητική βία με γκλομπ και χημικά επί δύο ώρες σε διακόσια παιδιά, σε διακόσιους παρά τρίχα νέους Γρηγορόπουλους. Ακολουθεί η αφήγησή της.
Προς το τέλος της μαθητικής πορείας για την επέτειο της δολοφονίας Γρηγορόπουλου -και αφορμή πλέον για να κατεβαίνουμε όλοι μαζί στους δρόμους- ενώ συζητούσαμε όπως πάντα για το ότι «θα μπορούσαμε να ήμαστε περισσότεροι», ακούγονται φωνές από την άκρη του μπλοκ, πέτρα, έκρηξη και τελικά… ντου.
Κόβεται η πορεία στη μέση. Τα χημικά παρασύρουν το πρώτο μισό (Αντιεξουσιαστικό Μαθητικό Μέτωπο και αρκετά σχολεία της Αθήνας) στο μοναδικό μέρος με αέρα για να αναπνεύσουμε, το προαύλιο του πανεπιστημίου.
Ασφυξιογόνα έσκαγαν ανάμεσά μας, ένας φίλος αρπάζει τον καρπό μου και αρχίζουμε να τρέχουμε. Διμοιρίες εμφανίζονται και από την πίσω πλευρά του κτιρίου και μας περικυκλώνουν. Έριχναν πάνω μας ληγμένα χημικά επί δέκα περίπου λεπτά, στενεύοντας όλο και πιο πολύ τον κλοιό γύρω μας. Έρχονται συνεχώς κι άλλοι, κι άλλοι. Εμείς εκεί… ακινητοποιημένοι, ημιλιπόθυμοι ή λιπόθυμοι. Σταματούν κάποτε να μας ρίχνουν με μίσος κι εμείς προσπαθούμε να βρούμε εναπομείναντα μαλόξ και μάσκες και να καθησυχάσουμε μερικά 13χρονα που τσίριζαν. Με τραμπουκισμούς και σεξιστικά σχόλια, οι μπάτσοι μάς αποτρέπουν να περάσουμε από τον ασφυκτικό κλοιό τους έναν λιποθυμισμένο φίλο.
Σχεδόν δύο ώρες παραμείναμε εκεί. Μιλούσαμε μεταξύ μας, γνωριζόμασταν, ακούγονταν έξυπνα σχόλια, υπήρχαν κάπου-κάπου και μικροεντάσεις με τους… πολιορκητές μας.
Ο κόσμος από την εξωτερική πλευρά άρχισε να αραιώνει. Παίρνουν στο τέλος τα στοιχεία μας και μας ελευθερώνουν δυο-δυο, ενώ έπρεπε να διασχίσουμε ένα διάδρομο από πράσινα γουρούνια με μουσούδες και κράνη και στο τέρμα αυτού, δεκάδες φωτορεπόρτερ. Ως τον σταθμό της Ομόνοιας μας σταματούν και μας ελέγχουν τις τσάντες άλλες δυο φορές. Τα ρούχα μας ήταν γεμάτα μαλόξ και αίμα από μικρούς ή μεγαλύτερους τραυματισμούς και οι λαιμοί μας πονούσαν τρεις μέρες μετά.
Ωστόσο, αυτό που θυμάμαι τώρα με άγρια ευχαρίστηση, δεν είναι τα νεράντζια ή η μουσική απ’ τα μεγάφωνα, ούτε η αλληλεγγύη που ένιωσα από τους γύρω νέους κατά την κράτησή μας. Είναι μια αποκαλυπτική σκηνή προτού αρχίσουν την επίθεση: η αντίδραση του ψηλού ΜΑΤατζή, οι βρισιές που ξεστόμισε και ο ήχος του γκλομπ στην ασπίδα, όταν ένας φίλος δίπλα μου αναφώνησε χαμογελώντας με ειρωνικό θαυμασμό καθώς περνούσαμε δίπλα από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη: «Κοιτάξτε, παιδιά! Ο μεγάλος εθνικός μας ήρωας! Ο… Κωνσταντίνος Κολοκοτρώνης!».
…Αποσιωπήθηκαν όλα, όμως. Μόνο μερικές αναφορές ακούστηκαν στα Δελτία των 8 για τα νεράντζια και τις πέτρες με τα οποία επιτέθηκαν οι μαθητές στις δυνάμεις καταστολής. Γι’ αυτό με τρομάζει η δημοσιογραφία. Σας διαβεβαιώνω, παρ’ όλα αυτά, πως μια χαρά μας «κατέστειλαν» οι αρματωμένες και τριπλάσιες αριθμητικά από εμάς δυνάμεις του Δένδια, ο οποίος αργότερα τους απέδωσε τα εύσημα…
