Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή*
Οδός Αβύσσου αριθμός μηδέν
Νεμέα, Παρασκευή 12 Ιουλίου 2024, ώρα 11:00 π.μ.: η μάχη κατάσβεσης συνεχίζεται, τα ελικόπτερα παίρνουν νερό από τη Νεμέα… θλίψη και απόγνωση… τα λόγια περιττεύουν: η Νεμέα μοιάζει να είναι σε εμπόλεμη ζώνη.
Κύριοι της εξουσίας… της όποιας εξουσίας και του όποιου βαθμού, σε λίγο καιρό όλα αυτά για σας θα είναι μια ακόμη ατυχής στιγμή, όπως και τόσες άλλες. Σε λίγο καιρό όλα αυτά θα είναι μια ακόμη συζήτηση στη Βουλή με ερωτήσεις της όποιας αντιπολίτευσης, με θολές απαντήσεις χωρίς αντίκρισμα της όποιας κυβέρνησης.
Στις τελευταίες εκλογές σας δώσαμε ένα μήνυμα, και στους μεν και στους δε, «επιτέλους σοβαρευτείτε», πάρτε αποφάσεις στέρεες, ουσιαστικές, με προοπτική μετά από συνεννόηση και συμφωνία όλων για τα σημαντικά θέματα που αφορούν όλες τις κοινωνικές τάξεις. Για θέματα που αφορούν τους Αγρότες που επενδύουν στον αέρα κάτω από αντίξοες συνθήκες και υψηλό κόστος καλλιέργειας, τους Νέους επιστήμονες μας που τους εξορίζετε κάνοντάς τους δώρο σε ξένα κράτη, τους μικρομεσαίους που κλείνει ο ένας πίσω από τον άλλον μην αντέχοντας την υπερφορολόγηση και τον ανταγωνισμό των πολυεθνικών με τα ειδικά καθεστώτα φορολογίας, τις κατασχέσεις των σπιτιών αδύναμων ανθρώπων που δεν έχουν πλέον πού να πάνε, την ασυδοσία των τραπεζών, τη διάλυση των νοσοκομείων, την ελλιπή χρηματοδότηση της τοπικής αυτοδιοίκησης, την υπογεννητικότητα, τα εργασιακά, την άθλια παιδεία που δεν έχει πλάνο και προοπτική, παρά μονάχα προετοιμασία για τις οποίες εξετάσεις με γνωστικό αντικείμενο που την επόμενη μέρα λησμονείται από όλους.
Έχουμε καταστραφεί ως πολίτες, ως Περιφέρεια, ως χώρα, κι εσείς μονίμως θεωρίες, αναλύσεις, υπεροψία, προνόμια… όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.
Σκυλοκαυγάδες από το πρωί έως το βράδυ στην τηλεόραση, απόντες τις περισσότερες φορές από μια Βουλή όπου κυριαρχούν τα άδεια έδρανα και οι θεατρικοί μονόλογοι (οι όποιες μεμονωμένες εξαιρέσεις απ’ όλες τις πτέρυγες απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
Γίναμε, εδώ και χρόνια βέβαια, η χώρα του ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε και πού θα σε πάω αν δεν κάτσεις καλά.
Οι ψεύτικοι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι όλο και περισσότεροι δυστυχούν, με δική σας αποκλειστικά ευθύνη.
Δημοκρατία θέλουμε κύριοι, δημοκρατία όμως για όλους, δημοκρατία όπως την ορίζει το Σύνταγμά μας που το καταργήσατε, όπου θα κυριαρχεί το δίκαιο, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός κι όχι τα προνόμια και οι εξαιρέσεις για τους λίγους.
Δημοκρατία, ούτε Ολιγαρχία, ούτε Απολυταρχία, ούτε Αριστοκρατία, ούτε «αποφασίζουμε και διστάζουμε»…
Σήμερα καταστρέφεται η Νεμέα, η Στιμάγκα, χθες η Θεσσαλία, η Εύβοια, το Μάτι, τα Τέμπη. Όλη η Ελλάδα εδώ και χρόνια είναι μια ανοιχτή πληγή που σαπίζει μέρα με τη μέρα. Με «φίλους» (βλ. συμμάχους) από την Ευρώπη και πέραν αυτής, που θυμίζουν τους αντίστοιχους που είχαμε το 1922 στην καταστροφή της Σμύρνης (ευαισθησία και ορθώς για την Ουκρανία, αλλά ουδόλως για την εδώ και 50 χρόνια κατεχόμενη Κύπρο).
Το αποτέλεσμα πάντα ίδιο, η απόγνωση πάντα ίδια.
Σήμερα είμαστε Εμείς καιόμενοι, αύριο κάποιοι Άλλοι.
Μια αίσθηση όμως έχουμε πάντα την επόμενη μέρα, πάντα την ίδια: την απέραντη μοναξιά, ως αποτέλεσμα της αβάσταχτης ελαφρότητας μίας πολιτικής σκηνής που άλλα λέει, άλλα κάνει κι άλλα σκέφτεται, και που μονίμως εξαιρεί τον εαυτό της από τα βάρη που διαρκώς βάζει στους άλλους .
Όλοι μας νιώθουμε μόνοι μπροστά στην καταστροφή, και για αυτή την αίσθηση μοναξιάς υπεύθυνοι είστε εσείς.
Επιτέλους, κάντε κάτι ουσιαστικό για αυτό τον λαό (Παιδεία, Υγεία, Εργασία, Εθνική Ανεξαρτησία, Δικαιοσύνη).
Πατρίδα ζητάμε, όπως έλεγε και το παλιό άσμα του Γλέζου, για τους ταπεινωμένους, για τους κατεστραμμένους, για εκείνους που έχουν πάψει να κάνουν όνειρα γιατί τα εκτελέσατε κάποια στιγμή εσεις σε κάποιο μπαλκόνι, όπου όλα μπορούν να ειπωθούν αφού δεν είναι υποχρεωτικό και να γίνουν, από ανθρώπους που δεν είχαν και δεν έχουν μπέσα και λεβεντιά.
Υ.Γ. 1: Από το πρωί ακούω τα αεροπλάνα να περνούν πάνω απ’ τα σπίτια μας κι ένα δάκρυ δραπετεύει από τα μάτια μου σκεπτόμενος την επόμενη μέρα, σκεπτόμενος τις τόσες θυσίες, τα τόσα αδιέξοδα. Κι όμως λέω και ξαναλέω στον εαυτό μου, για να το ακούσω και να πάρω θάρρος: όχι, δεν θα το βάλουμε κάτω, κι αν δεν μπορούν αυτοί να συνεννοηθούν, ας το κάνουμε Εμείς επιτέλους… Εμείς.
Υ.Γ. 2: Η μεγάλη φωτιά στο Κούτσι Νεμέας – Στιμάγκα Κορινθίας αναδεικνύει για ακόμη μια φορά πόσο εκτεθειμένη είναι η αγροτική παραγωγή και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του Έλληνα Αγρότη. Η Στιμάγκα είναι ένας από τους πλέον ισχυρούς πυλώνες της αγροτικής οικονομίας του Ν. Κορινθίας, όπως αντιστοίχως και η Νεμέα.
Ας καταλάβουν λοιπόν κάποιοι που με εύκολο τρόπο κάνουν κατά καιρούς άστοχη κριτική στον Αγροτικό κόσμο, ότι αυτοί οι άνθρωποι επιχειρούν τις περισσότερες φορές κυριολεκτικά στον αέρα γιατί είναι πραγματικά αγκαλιασμένοι με το θάνατο και την καταστροφή τις περισσότερες φορές λίγο πριν (όπως τώρα) εσοδέψουν. Χαλάζι, Ασθένειες φυτών, Φωτιές, Ξηρασία, Καρκίνος ανθρώπων από τα ισχυρά φυτοφάρμακα, υψηλό κόστος παραγωγής, υψηλή φορολογία.
Πότε επιτέλους θα καταλάβει η εκάστοτε πολιτεία ότι ο πλανήτης χωρίς χρηματιστές, τραπεζίτες και κάθε παρασιτικό στοιχείο μπορεί να ζήσει, χωρίς όμως αγροτική παραγωγή όχι. Ας δοθεί επιτέλους η αξία που πρέπει στον Αγρότη κι ας τελειώσουν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα των λευκών κολάρων της εγχώριας και ευρωπαϊκής πολιτικής που αποφασίζουν για αυτούς χωρίς αυτούς.
Υ.Γ. 3: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους Ήρωες (αεροπόρους, πυροσβέστες, στρατιώτες, αστυνομικούς, δημοτικούς υπαλλήλους, Εθελοντές, απλούς πολίτες) που κάθε καλοκαίρι επιχειρούν να σβήσουν τις φωτιές με κίνδυνο της ζωής τους και με όπως πάντα πενιχρούς μισθούς και ελλιπή εξοπλισμό, για να μπορούν να κάνουν δηλώσεις και να λένε μεγάλα λόγια οι εκάστοτε αξιωματούχοι, αυτοί δηλ. που παίρνουν μεγαλύτερο μισθό χωρίς να το αξίζουν τις περισσότερες φορές, και που συγχρόνως αποφασίζουν για αυτούς χωρίς αυτούς.
Υ.Γ.4: Οι καταστροφές που έχουν γίνει έως τα τώρα, είναι δυστυχώς ανυπολόγιστες. Έχουν καταστραφεί περιουσίες ανθρώπων που μια ζωή έδιναν μάχη επιβίωσης, ανθρώπων καταχρεωμένων από το υψηλό κόστος παραγωγής, που περίμεναν να πουλήσουν τη σοδειά τους για να καλύψουν μέρος των έως τώρα εξόδων τους. Το λόγο έχει πλέον η πολιτεία, όχι με λόγια του αέρα αλλά με πράξεις που θα δώσουν σ’ αυτούς τους ανθρώπους την ελπίδα και τη δύναμη να συνεχίσουν.
* Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας, πτ. Πολιτικού Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών, nemeahistory.blogspot.com
