Του Μάριου Διονέλλη. Για ακόμα μία φορά έφτασε στις ειδήσεις ο θάνατος ενός άστεγου.
Ξανά στην Κρήτη, συγκεκριμένα στα Χανιά, που κατά τα άλλα φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις ως προς την αύξηση του τουριστικού ρεύματος και των αντίστοιχων εσόδων. Ο προηγούμενος πέθανε αβοήθητος δίπλα στο φωταγωγημένο δέντρο λίγο μετά την Πρωτοχρονιά του ’12. Ο προχθεσινός στο παγκάκι της οδού Ελευθερίου Βενιζέλου. Πώς είναι, άραγε, να πεθαίνεις σε έναν σπουδαίο δρόμο, με βαριά ταμπέλα; Εκεί, δίπλα στους περαστικούς που για καιρό τον είχαν συνηθίσει να γυροφέρνει στην περιοχή. Το ασθενοφόρο απλά διαπίστωσε τον θάνατό του μαζί με την επιτυχία του πρωτογενούς πλεονάσματος…
Σε ολόκληρη την Κρήτη δεν υπάρχει ούτε ένας ξενώνας για τους άστεγους. Φταίει η γραφειοκρατία και κάποιες κοινές υπουργικές αποφάσεις που δεν βγήκαν ποτέ. Κι όμως, ειδικά στα Χανιά υπάρχουν δεκάδες εγκαταλειμμένα κτίρια που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, και τουλάχιστον 200 καταγεγραμμένες περιπτώσεις ανθρώπων που ζουν είτε στο δρόμο, είτε σε μη επαρκή παραπήγματα.
Ομοίως και στο Ηράκλειο, τουλάχιστον 100 άνθρωποι ζητούν βοήθεια σε τακτική βάση από ένα υποτυπώδες «ημερήσιο» κέντρο του δήμου, που όμως και εκεί δεν μπορεί να τους φιλοξενήσει τις νύχτες.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Κρήτης. Έχω ξαναγράψει και πιο παλιά ότι δεν μετράνε όλοι οι θάνατοι το ίδιο. Θάνατοι σαν αυτούς τρυπάνε με βία όχι μόνο το success story του Σαμαρά αλλά και τη δική μας ευκολία του «έλα μωρέ», του «κάτι θα γίνει», του «κάποια στιγμή θα αλλάξουν τα πράγματα».
Γι’ αυτούς τους δύο δεν θα προλάβουν να αλλάξουν.
Ο ένας ήταν 63, ο δεύτερος 60.
Και μπαίνει ο χειμώνας…
