O πρωθυπουργός από το βήμα του κομματικού Συνεδρίου οραματίστηκε τη «Νέα Ελλάδα».
Εδώ και καιρό προβάρεται η κομματική μεταμφίεση της Δεξιάς. Ο πόλος του ακραίου κέντρου ζυμώνεται στη θεωρία και στην πράξη, στη σαρωτική αυτή τριετία των μνημονίων. Ας μη μείνουμε στα μικροπολιτικά επιφαινόμενα, γιατί υπάρχει ουσία. Κοινότοπο ως σύνθημα, όμως το «Νέα Ελλάδα» φιλοδοξεί να αξιοποιήσει τη συσσωρευμένη λαϊκή αποστροφή στη φαυλοκρατία, το συντεχνιασμό και την κομματοκρατία, ώστε να προσδώσει ένα απαραίτητο οραματικό στοιχείο στην αδιέξοδη λογιστική των δόσεων και των μέτρων.
Οι «μεταρρυθμίσεις» κυριαρχούν στο λεξιλόγιο που υιοθετεί ο Σαμαράς. Οι ένοχοι έχουν εντοπιστεί, για να είμαστε πιο ακριβείς έχουν κατασκευαστεί. Απέναντι στη «Νέα Ελλάδα» βρίσκεται το καταδικασμένο παρελθόν της Ελλάδας της Μεταπολίτευσης, με μία μόνο λέξη: «συντεχνίες». Η πολιτική αντιστοιχία είναι προφανής, όμως ο πρωθυπουργός επέλεξε να μην αναφερθεί καθόλου ονομαστικά στην Αριστερά, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξε πιο διορατικός, στήνοντας το αρχιτεκτόνημα του νέου σκηνικού στο οποίο φιλοδοξεί να ηγεμονεύσει. Χρησιμοποίησε διατυπώσεις φαινομενικά γενικές και απροσδιόριστες. Σε αντιπαραβολή των εθνικών ιδεωδών, «αυτοί που μισούν την Ελλάδα και επενδύουν στην καταστροφή». Και για να αποτυπωθεί η αποτρόπαια εικόνα: «Αυτοί που καίνε τη σημαία»!
Δεν πρόκειται για την αναπαραγωγή ενός φτηνού συκοφαντικού λόγου. Ισχύει και αυτό, αλλά από ό,τι διαφαίνεται όχι μόνο αυτό. Οι νέες διαχωριστικές γραμμές δεν ορίζονται στο δίπολο Δεξιάς και Αριστεράς, που θεωρείται παρωχημένο. Βασίζονται σε νέους διχαστικούς όρους. Όποιος αντιστρατεύεται και βάζει εμπόδια στις «μεταρρυθμίσεις» για τη «Νέα Ελλάδα» αντιμετωπίζεται ως εχθρός του έθνους. Στην κολυμβήθρα της σύγχρονης εθνικοφροσύνης ενδέχεται να ξεπλυθούν και να αναβαπτιστούν πολλοί πέραν του κορμού της Ν.Δ. Από τα απομεινάρια του ΠΑΣΟΚισμού, μέχρι εξευγενισμένους Χρυσαυγίτες.
Κι ο Γ. Στουρνάρας έβαλε την κατακλείδα: «Αίγυπτος θα ήμασταν αν βρισκόμασταν εκτός ευρώ, όπως θα ήθελαν κάποιοι». Ξανά επιτηδευμένες αοριστίες…
Το δόγμα Σαμαρά, σκόνταψε μεν στην ΕΡΤ, αλλά αποκάλυψε πλήρως το διχαστικό τυχοδιωκτισμό του. Δεν αντιμετωπίζεται με μάχη οπισθοφυλακών, τύπου «υπεράσπισης κεκτημένων» ή «αποκατάστασης αξιών». Είναι ουσιαστική και θεμελιώδης η φθορά και η απαξίωση. Η κίνηση της κοινωνίας αναδεικνύει βαθύτερες ποιοτικές ανάγκες. Ένα ρεαλιστικό όραμα παραγωγικής διεξόδου βασισμένο σε νέες συλλογικές αξίες μπορεί να συγκροτήσει την πιο πλατιά λαϊκή ενότητα, όμως δεν θα ενσαρκωθεί, ούτε στα πρώτα του βήματα, αν δεν πασχίσει για την πραγματική δημοκρατία, αν δεν κατακτήσει ουσιαστική ανεξαρτησία. Συγκεκριμένοι προσδιορισμοί είναι απαραίτητοι, χωρίς βεβαιότητες και ταμπού. Η Αίγυπτος είναι πολλαπλά διδακτική με αυτή την έννοια.
Το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ θα όφειλε να καταπιαστεί ουσιαστικά και βαθιά με όλα αυτά.
