του Μάριου Διονέλλη
Σας γράφω με τα εφόδια μιας γενιάς που ωρίμασε πολιτικά στα χρόνια του Κοινωνικού Φόρουμ με το σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Και ασφαλώς δεν είναι εφικτός μόνο και μόνο επειδή τον φανταστήκαμε, ή μόνο επειδή ήρθε η Αριστερά στην κυβέρνηση. Θέλει πολύ φως ακόμα για να ξημερώσει, το ξέρουμε, ειδικά εμείς, η πλειοψηφία, που ψηφίσαμε ΟΧΙ.
Μόνο που δε θα ξημερώσει μέσα σε μνημόνια. Θα σκοτεινιάζει περισσότερο από δω και πέρα. Δεν μπορεί όμως ο κόσμος που μου προτείνει η Αριστερά να μοιάζει τόσο πολύ με αυτόν που πάω να αποχωριστώ. Δεν μπορεί να έχει τρόικα και σκληρότερο μνημόνιο. Ειδικά τώρα, που το 61,3% του Λαού είπε ΟΧΙ, φοβισμένος, με κλειστές τράπεζες, με τα ΜΜΕ εναντίον του και τους δανειστές να τον απειλούν. Όχι τώρα. Με αυτό τον Λαό στο πλάι κανένας πρωθυπουργός δεν υποκύπτει σε εκβιασμό, κι ας ξέρει πως έχει να ρισκάρει πολλά.
Σας γράφω για να απαντήσω στο ερώτημα του πρωθυπουργού, αν πιστεύουμε πως ο εκβιασμός που υπέστη ήταν αληθινός ή πλαστός. Γράφω για να απαντήσω πως ναι, ήταν πλαστός.
Ήταν πλαστός γιατί ξέρανε πως ένα ΟΧΙ θα γέμιζε με χιλιάδες, με εκατομμύρια ανθρώπους τους δρόμους και τις πλατείες της Ελλάδας και όλης της Ευρώπης. Ήταν πλαστός γιατί ακόμα και στο αγγλικό δίκαιο υπάρχουν μέτρα που μπορείς να πάρεις αν είσαι πραγματικά έτοιμος για τον πόλεμο (ρώτα τον Βαρουφάκη, εσύ είπες πως ξέρει πολύ καλύτερα οικονομικά από τον Σόιμπλε). Ήταν πλαστός γιατί δεν υπολόγιζαν στην αλληλεγγύη και στην υπομονή μας αν μας έλεγες ΟΛΗ την αλήθεια.
Ήταν πλαστός εκ του αποτελέσματος, γιατί φάνηκε πως αυτό που θέλουν δεν είναι τα λεφτά μας. Είναι η κατάσταση που βρίσκεται τώρα η πρώτη αριστερή κυβέρνηση, με δικό της μνημόνιο, με διάσπαση της βάσης και της κοινωνίας, με στηρίγματα στις πλάτες των ποταμιών και άλλων προθύμων. Και με τους ανθρώπους της Αριστεράς να βαδίζουν ολοταχώς πολλά, πολλά χρόνια πίσω…
