Τι κάνει ο λαός όταν πενθεί;
Γίνεται λίγο περισσότερο λαός.
Κλαίει για γνωστούς και για αγνώστους.
Δίνει νερό και χέρι.
Αίμα απ’ αυτό που πάντα περισσεύει.
Βουτιές βαθιές για να σώσει ό,τι σώζεται.
Μετά ανοίγει το μάτι που απόμεινε κοιτάζοντας πίσω, τριγύρω και μπροστά.
Πιάνεται καλά-καλά για να μετρήσει ποια κομμάτια του λείπουν.
Ποιο δέρμα κάηκε και ποιο αξίζει να φορά.
Διαλέγει ξανά τους φίλους του.
(Δεν μπορεί να είναι οι ίδιοι).
Διαλέγει και τους εχθρούς του.
(Τους δίνει ονόματα φαρδιά-πλατιά).
Ανατρέχει σε στίχους δικούς του που ξέχασε.
«Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί».
Μα «κι ο κόσμος σαν σαράβαλο γι’ αλλού θα ροβολήσει».
Η δουλειά του λαού είναι να είναι λαός.
Δύσκολη δουλειά στην εποχή μας.
Γιατί δεν είναι εύκολο να μη λησμονήσεις.
Γιατί το να θυμάσαι σημαίνει να αλλάζεις.
Γιατί είναι πολλές πια οι περιφράξεις.
Κι οι άρχοντες παραμονεύουν ξανά.
Να επιβάλουν τη συνέχεια.
Τη συνήθεια.
Τη δικιά τους σιωπή.
Το ψέμα ξανά και ξανά.
Την ενοχή του «όλοι μαζί».
Θα ζήσουμε. Να ζήσουμε.
Η θάλασσα του Αυγούστου ας ξεπλύνει ό,τι μπορεί.
Κι εμείς να ενώσουμε πολλά ρυάκια που να ποτίσουν όσα πρέπει να ποτιστούν.
Κι αν είναι να φωνάξουμε «όλοι ίδιοι είναι».
Ας μην είναι για εκτόνωση μονάχα.
Ούτε για να ακολουθήσει το «τι τα θες…»
Αλλά για να σταθεί όρθιος ο τόπος μας.
Καλό καλοκαίρι.
