«…(Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής) είχε συλλάβει πως κάθε μεγάλη προσπάθεια αλλαγής και μεταρρύθμισης μπορεί να ξεκινήσει μόνον από το Δημόσιο… Την περίοδο 1975-1977 δεν δίστασε να προχωρήσει σε κρατικοποιήσεις πιστεύοντας ότι έτσι εξυπηρετούσε καλύτερα το δημόσιο συμφέρον.»
Η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην εκδήλωση για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο Μέγαρο Μουσικής, ήταν εύστοχη. Έφερε τη Δεξιά του Σαμαρά αντιμέτωπη με τη Δεξιά του Καραμανλή. Ανέσυρε στην επιφάνεια τον προβληματισμό που καταπνίγεται μέσα στο χώρο της συντηρητικής παράταξης. Άγγιξε τα συμφέροντά τους.
Ο κόσμος των πλουσίων δεν είναι πια συμπαγής ούτε ενιαίος. Άλλοι κερδίζουν κι άλλοι χάνουν από την πολιτική που επιβάλλεται και εφαρμόζεται. Είναι φανερό ότι τα ολιγοπώλια και οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν ενδιαφέρονται πια για το αν θα υπάρχει ελληνική αστική τάξη. Ούτε καν μεταπράτες. Υπαλλήλους θέλουν μόνο, που θα τους αντικαθιστούν κατά βούλησιν. Πολιτικούς, οικονομολόγους, δημοσιογράφους και στρατηγούς στην υπηρεσία τους. Μ’ αυτή την προσέγγιση, η εντόπια ανώτερη τάξη κλυδωνίζεται και ένα σημαντικό κομμάτι της στραπατσάρεται, χάνει τον πλούτο της, τα προνόμιά της, τη δεσπόζουσα θέση της στην κοινωνία. Ιδιωτικοποίηση σημαίνει εκχώρηση του εθνικού πλούτου στα μεγάλα απρόσωπα ξένα αφεντικά, σημαίνει υπαγωγή της χώρας σε ξένο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Οι Έλληνες αστοί είναι περιττοί, όπως ήταν ανέκαθεν στις αποικίες, από τη Γκάνα ώς τη Γουατεμάλα. Η μεσαία τάξη έχει καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά, στην καλύτερη περίπτωση υποβαθμίζεται σε μικρομεσαία. Τα παιδιά της είναι τα πρώτα που φεύγουν στο εξωτερικό μετανάστες με πτυχία και ξένες γλώσσες. Η ανώτερη τάξη καταρρέει. Οι μόνοι που επιπλέουν μέσα στην τάξη είναι μια μικρή κάστα που έχει στενότατη διασύνδεση με την εξουσία και έχει το πράσινο φως από τους ξένους, τις «αγορές», αλλά πρόκειται για μια πολύ μικρή ομάδα διαπλεκομένων αρπαχτικών.
Η υποστήριξη που παρέχουν οι ζημιωμένοι Δεξιοί στη Νέα Δημοκρατία, και δευτερευόντως στο ΠΑΣΟΚ, παραμένει, επειδή ιδεολογικά και πολιτικά ανήκουν στη Δεξιά. Στην Αριστερά αισθάνονται λίγο ή πολύ άβολα και θεωρούν τους Ανεξάρτητους Έλληνες φτωχούς συγγενείς. Επί της ουσίας, όμως, η σχέση πολλών Δεξιών με τη Νέα Δημοκρατία, γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο σαθρή, όλο και πιο απόμακρη. Μεσαίοι και ανώτεροι που χρεοκόπησαν, συρρικνώθηκαν ή πλησιάζουν στο κόκκινο, είναι απογοητευμένοι από την πολιτική των μνημονίων, πολλοί διαφωνούν και δεν είναι λίγοι αυτοί που είναι εξοργισμένοι. Η κοινωνική και οικονομική βάση της Δεξιάς ζορίζεται. Η ύφεση τούς διαλύει. Και βρίσκονται σε πολιτικό αδιέξοδο. Με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία να τον οδηγούν στην περιθωριοποίηση και την εξαφάνιση, ο παραδοσιακός Δεξιός δεν έχει πού την κεφαλήν κλίναι. Υπάρχει ήδη, λοιπόν, η υλική προϋπόθεση για την αποσύνθεση της Νέας Δημοκρατίας, που κατά τη γνώμη μου, είναι απαραίτητη για να ανασχεθεί η πορεία στην άβυσσο της καταστροφής και να κυβερνηθεί ο τόπος από την Αριστερά με ελπίδες επιτυχίας. Αλλά, όσο κι αν αυτό συντελείται από μόνο του, γιατί να μην παρέμβει η Αριστερά ακόμα και μέσα στη Δεξιά προκειμένου να επισπεύσει αυτή την αποσύνθεση; Οι κίνδυνοι των «ανοιγμάτων» δεν είναι αμελητέοι, αλλά χωρίς να σπάσεις αβγά ομελέτα δεν κάνεις.
Ο Τσίπρας μιλώντας σε όλη τη Δεξιά που ήταν παρούσα στο Μέγαρο, έκανε το καθήκον του. Κύριοι, αυτή η Δεξιά που συγκυβερνάει δεν είναι η Δεξιά που τιμάτε σήμερα στο όνομα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ό,τι έκανε για σας και για τον τόπο ο Καραμανλής, το αρνείται, το καταγγέλει και το κατεδαφίζει ο Σαμαράς συνεπικουρούμενος από τα απολειφάδια της Δεξιάς, τύπου Βορίδη και ΣΙΑ. Η σημερινή μετακαραμανλική Δεξιά σάς πρόδωσε και σας πούλησε. Μέχρι πότε θα τη στηρίζετε;
Μ’ αυτό το σκεπτικό, αριστεροί συνοδοιπόροι, είναι σωστό να διεμβολίζουμε τη Δεξιά όπου μπορούμε, όπου μας δίνεται η ευκαιρία, ακόμα και να δημιουργούμε ευκαιρίες. Αργά ή γρήγορα, για να πέσει η Δεξιά μπορεί να χρειαστεί μόνο ένα… φου!
Εμβόλιμος,
Γκαούρ
