Με αφορμή τη συνάντηση των σωματείων στις 5 Δεκέμβρη.
Η παναττική συνάντηση των πρωτοβάθμιων σωματείων και των επιτροπών αγώνα έρχεται σε μια περίοδο που ο κόσμος της δουλειάς στην κυριολεξία «βράζει»! Η χούντα κυβέρνησης – Ε.Ε.- ΔΝΤ, το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου που στηρίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των δανειστών προκαλεί βάναυσα τους εργαζόμενους.
Ενώ η πολιτική τους έχει απονομιμοποιηθεί στην πλειοψηφία των εργαζόμενων, προωθούν ένα νέο σκληρότερο γύρο ισοπέδωσης των εργατικών δικαιωμάτων, δικαιώνοντας όσους μιλούσαν όχι για προσωρινές θυσίες αλλά για έναν υπερδεκαετή ταξικό πόλεμο για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης.
Έχουμε μπει σε νέα φάση
Η επίθεση γίνεται σφοδρότερη. Με το δεύτερο, αντιδραστικότερο Μνημόνιο σκληρών αντεργατικών διαρθρωτικών αλλαγών (πλήρης εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίηση Δημόσιου και ΔΕΚΟ, κατάργηση ΣΣΕ, ελαστική εργασία τύπου Cosco, νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο), δραματική έκταση απολύσεων, αυξήσεων σε είδη πρώτης ανάγκης, φορομπηξίας και περικοπών, προκλητικά κίνητρα στο κεφάλαιο για fast track επενδύσεις.
Αναπτύσσεται μαζικά η αίσθηση ότι δεν υπάρχει προοπτική άμεσης ανάκαμψης. Είναι για το λαό καταστροφική και αδιέξοδη. Ωριμάζει η ανάγκη και δυναμώνει η πολιτική συζήτηση στους χώρους δουλειάς για μετωπική σύγκρουση με τις αγορές, την Ε.Ε. και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Κλονίζεται η αντίληψη του μονόδρομου, χωρίς να έχει ηττηθεί πλήρως. Γίνεται συνείδηση ότι χρεοκοπεί ο λαός για να μη χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές, για να σωθούν τα καπιταλιστικά κέρδη, οι αγορές, ο ισχυρός πυρήνας της Ε.Ε. και κυρίως η Γερμανία. Συνειδητοποιείται η διεθνής διάσταση της επίθεσης με τις εξελίξεις στην Ιρλανδία, τη Γαλλία και τη Νότια Ευρώπη.
Κλιμακώνεται η οργή απέναντι στην κυβέρνηση, την Ε.Ε., το πολιτικό σύστημα, όπως έδειξε και το εκλογικό αποτέλεσμα.
Ανεβαίνει αντικειμενικά ο πολιτικός ρόλος του κινήματος, ως καταλύτη ανατροπών, πολιτικών εξελίξεων και αναβάθμισης της δράσης της εργατικής τάξης και της νεολαίας στη συνολική πάλη του λαού.
Κατακραυγή του υποταγμένου συνδικαλισμού
Ο κυβερνητισμός της ΓΣΕΕ, η σχεδόν πλήρης ταύτισή της με το Μνημόνιο, η υπογραφή της προδοτικής ΕΓΣΣΕ, οι συζητήσεις με την τρόικα ακόμα και για μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, η αδιαφορία της να συντονίσει αγωνιζόμενους κλάδους (ακόμα και αυτούς από τους οποίους εκλέγεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όπως οι ΔΕΚΟ και οι τράπεζες) προκαλούν οργή στους εργαζόμενους, σοβαρές τάσεις ανεξαρτητοποίησης και αυτόνομου συντονισμού. Παράλληλα, δυναμώνει η αντίληψη ότι αυτοί οι μηχανισμοί και οι ηγεσίες τους αποτελούν μέρος του συστήματος και της επίθεσης και όχι όργανα προάσπισης των εργατικών συμφερόντων. Βέβαια, δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση οδηγεί σε αντικειμενικό έλλειμμα ηγεσίας, οργάνωσης και δυνατότητας πανεργατικής ταξικής απάντησης που απογοητεύει τον κόσμο.
Η αντίφαση είναι εμφανής ακόμα και στο πρόγραμμα των πανεργατικών απεργιών. Ο κόσμος θέλει να δράσει πανεργατικά και ριζοσπαστικά, ξέρει όμως ότι με αυτές τις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα νικηφόρας ανατροπής της επίθεσης. Το κενό πρέπει να καλυφτεί γρήγορα και αποτελεσματικά από τον ενωτικό, ταξικό πόλο της εργατικής βάσης, των πρωτοβάθμιων σωματείων, επιτροπών αγώνα και συνελεύσεων, με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους. Έχει δημιουργήσει ελπίδα σε σημαντικά τμήματα εργαζομένων και γι’ αυτό πρέπει να δυναμώσει αποφασιστικά. Με οργάνωση του κόσμου της εργασιακής περιπλάνησης και της ανεργίας. Με το μετασχηματισμό των κλαδικών και διακλαδικών συντονισμών σε μαζικό κέντρο αγώνα, με τον αποφασιστικό έλεγχο των εργαζομένων.
Η τρόικα οδηγεί το εργατικό κίνημα σε στρατηγική αντιπαράθεση. Γι’ αυτό, την Κυριακή, πρέπει να συζητήσουμε τα μεγάλα ερωτήματα του κόσμου:
– Πώς να δράσουμε;
– Με ποιο κίνημα;
– Πώς να οργανωθεί η οργή;
Ορισμένες βασικές σκέψεις
1. Χρειάζεται αναβάθμιση των πολιτικών συνθημάτων και στόχων για να πέσει αυτή η κυβέρνηση από τα κάτω και ταξικά, με όρους κινήματος, με ενίσχυση των οργάνων του και των προγραμματικών του στόχων. Καμιά συναίνεση με την επίθεση, έξω η τρόικα. Παύση πληρωμών του απεχθούς χρέους, να πάρουμε από τα κέρδη τους. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό έλεγχο και δήμευση της περιουσίας τους. Έξοδος από την ΟΝΕ και το ευρώ. Ρήξη συνολική με την Ε.Ε. του κεφαλαίου. Δραστική αύξηση στη φορολογία του κεφαλαίου – μείωση της φορολογίας στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Να παγώσουν οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Όχι στην ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων.
2. Να ενισχυθεί η κοινή δράση στο κίνημα: Με πρωτοβουλίες για κοινή γραμμή στις συνελεύσεις στη βάση του αναγκαίου πλαισίου, με προσπάθεια για συμφωνία σε κοινό πρόγραμμα δράσης, ενιαίας καταγγελίας της κυβέρνησης και της Ε.Ε., αυτοτελούς σχεδιασμού και πρωτοβουλιών ανεξάρτητα από τη ΓΣΕΕ κ.λπ. Με συνεχές κάλεσμα και σε σωματεία του ΠΑΜΕ. Οι ευθύνες όλων των δυνάμεων είναι πλέον ιστορικές.
3. Κρίκος της δράσης του κινήματος τον Δεκέμβρη το «Όχι» στον προϋπολογισμό-σφαγείο, να μην ψηφιστεί. Ο προϋπολογισμός αυτός πρέπει να ανατραπεί γιατί είναι:
Προϋπολογισμός φτώχειας και φορολογικής αφαίμαξης, άγριων περικοπών, μείωσης μισθών και απολύσεων. Προϋπολογισμός διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος και χρεοκοπίας. Μόνο για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους (τόκοι και χρεολύσια) θα δώσει το μυθικό ποσό των 44 δισ. ευρώ, που είναι το διπλάσιο του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Σταθμός σε αυτή την κατεύθυνση είναι η μεγάλη απεργία της 15/12 που τα σωματεία και ο κόσμος -και όχι η ΓΣΕΕ που δεν θέλει- πρέπει να την κάνουν δική τους υπόθεση.
4. Να ενισχυθεί ο μαζικός ξεσηκωμός, η απειθαρχία και ο ανένδοτος αγώνας σε κάθε χώρο δουλειάς για:
– Απαγόρευση των απολύσεων, όχι στην «απελευθέρωσή» τους. Εδώ και τώρα μείωση του χρόνου εργασίας στο 7ωρο-35ωρο, μείωση όλων των ορίων συνταξιοδότησης, για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
– Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής εργασίας, με το σύνθημα ένας άνθρωπος – μια και ολόκληρη θέση εργασίας, ώστε να μη μοιράζεται η ανεργία.
– Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. ΣΣΕ ανατροπής της λιτότητας και των όρων του Μνημονίου παντού, σε όλα τα επίπεδα – εθνικό, κλαδικό, επιχειρησιακό.
– Να μην πληρώνουμε αυξήσεις, εισιτήριο σε νοσοκομεία, διόδια και νέους φόρους.
– Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις σε ΔΕΚΟ, Υγεία, Παιδεία, ΟΤΑ. Αντί για ιδιωτικές επενδύσεις «φαστ τρακ», δημόσιες επενδύσεις υπέρ των λαϊκών αναγκών.
– Δυναμικές μορφές απειθαρχίας εντός και εκτός των χώρων δουλειάς (πολυήμερες απεργίες, αποκλεισμοί των εργοδοτών, μάχες ενάντια στις απολύσεις, για ΣΣΕ, σπάσιμο των μέτρων πληρωμής των ασθενών στο ΕΣΥ, μπλοκάρισμα της διακοπής ρεύματος και εξώσεων στους ανέργους, κίνημα δεν πληρώνω στα διόδια κ.λπ.).
5. Να συζητήσουμε διεξοδικότερα για το σχέδιο δράσης για τις ΣΣΕ, τη μάχη κατά των απολύσεων και της ανεργίας και την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων μετά τις 15/12.
* Ο Μιχάλης Ρίζος είναι πρόεδρος του Συλλόγου Έμμισθων Ιατρών Ιδιωτικών Νοσοκομείων Αθήνας – Πειραιά (ΣΕΙΙΝΑΠ).
