Μια απάντηση στον Χ. Γεωργούλα
Του Χρήστου Καραμάνου
Στα δύο τελευταία φύλλα της εφημερίδας Εποχή ο Χ. Γεωργούλας δημοσίευσε δύο εκτενή άρθρα για το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής («Μέτωπο») και την συγκέντρωση στο Σπόρτιγκ , όπου προσπαθεί να απαντήσει στο εγχείρημα, να δείξει ότι κάτι δεν στέκει σε αυτό, ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Είναι, μάλλον, η απάντηση του χώρου της Εποχής σχετικά με το εγχείρημα και ένας γενικά σεβαστός και σοβαρός αρθρογράφος, ο Χ. Γεωργούλας, έχει αναλάβει να την προωθήσει.
Ποια είναι τα στοιχεία της κριτικής του; Α) Προσπαθεί να εντοπίσει αντιφάσεις και να διαπιστώσει διαφορετικές τοποθετήσεις μεταξύ αυτών που βρίσκονται στο Μέτωπο. Β) Επιμένει ότι δεν έχουν διευκρινίσει οι εμπνευστές του «Μετώπου» τι ακριβώς είναι και τι θέλουν να κάνουν. Γ) Αναπαράγει τα επιχειρήματα ότι είναι υποτιμημένα τα ταξικά και κοινωνικά στοιχεία στην ανάλυσή του έναντι των εθνικών και πατριωτικών. Δ) Θέτει ορισμένα διαδικαστικά θέματα, όπως, για παράδειγμα, ότι η ιδέα ενός μετωπικού σχήματος δεν προτάθηκε ποτέ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Φυσικά ο αρθρογράφος ανακατεύει ανακοινώσεις οργανώσεων, τοποθετήσεις στο Σπόρτινγκ, δημοσιεύματα στον Δρόμο και προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι κάτι μαγειρεύεται από το «Μέτωπο», ότι δεν παίζει καθαρά, ότι δεν απευθύνεται σε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ και πάει λέγοντας. Μάλλον είναι πεισμένος ότι υπάρχει μεθόδευση και με τις αναφορές του θέλει να δείξει ότι η προσπάθεια αυτή εντάσσεται σε μια κίνηση που οδηγεί σε διάσπαση. Δεν το λέει έτσι καθαρά, αλλά παντού υπάρχει αυτή η άρρητη εκτίμηση σαν κόκκινη κλωστή στα δύο δημοσιεύματα.
Στο χώρο που διαθέτουμε δεν μπορούμε να περιγράψουμε περισσότερο την άποψη του Χ. Γεωργούλα (Χ.Γ.), αλλά συνιστούμε στους αναγνώστες μας να διαβάσουν τα δύο άρθρα.
Το ζήτημα δεν είναι οι διατυπώσεις και οι λέξεις αλλά οι εκτιμήσεις
Το «Μέτωπο» και η συγκέντρωση στο Σπόρτιγκ δεν έπεσαν ξαφνικά από τον ουρανό και ούτε είναι το καπρίτσιο ενός τέως προέδρου που θέλει να κάνει ζημιά στον «όλο ΣΥΡΙΖΑ» ή έστω στον ΣΥΝ. Επομένως, όποιος θέλει να πει κάτι ουσιαστικό για το «Μέτωπο», πρέπει να το τοποθετήσει στην ειδική στιγμή της πολιτικής συγκυρίας και στην ειδική στιγμή της πορείας του πιο σημαντικού ενωτικού εγχειρήματος της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Χ.Γ. δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με αυτά τα δύο ζητήματα όταν καταπιάνεται με το «Μέτωπο». Μοιάζει να μην έχει πάρει σοβαρά υπόψη του ότι έχουμε μπει σε μια νέα καθεστωτική φάση, ότι κάτι σημαντικό άλλαξε στην χώρα και στον τρόπο διακυβέρνησής της από τη στιγμή που προσχωρήσαμε στην τριπλή επιτήρηση και στο καθεστώς επικυριαρχίας από ΔΝΤ-Ε.Ε. Σε τέτοιες συνθήκες –και όπως έδειξαν καθαρά οι διαθέσεις του εργαζόμενου λαού στις 5 και 6 Μαΐου– σε κεντρικό ζήτημα μετατρέπεται όχι απλά μια γραμμή «πάρτε τα μέτρα πίσω», αλλά μια κατεύθυνση που θέτει ως πολιτικό στόχο την ακύρωση συνολικά της συμφωνίας Ε.Ε.-ΔΝΤ και την ανατροπή αυτής της επικυριαρχίας. Τίθεται, επομένως, ζήτημα συνολικής ανατροπής αυτού του πολιτικού συστήματος του αστισμού που επικυρώνει τη συμφωνία Ε.Ε.-ΔΝΤ, που οδηγεί τη χώρα, την οικονομία και το λαό σε μια καταστροφή. Η ανάγκη ενός πλατιού λαϊκού Μετώπου που να στοχεύει σε μια μεγάλη αλλαγή προκύπτει από αυτές τις διαπιστώσεις. Δεν μπορεί η Αριστερά να μην θέτει αυτό το καθήκον, να μην προσανατολίζεται και να μην προετοιμάζεται για αυτό. Εκτός κι αν έχει κόψει κάθε δεσμό και επαφή με την κοινωνία.
Ο αρθρογράφος μοιάζει να μην συνειδητοποιεί τη βαθιά κρίση στην οποία έχει οδηγηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ένα χρόνο, ούτε να πολυνοιάζεται για τις αιτίες της και το ρόλο κάθε δύναμης σε αυτήν. Άκουσε ή δεν άκουσε την αντιπαράθεση που έγινε για το Σύμφωνο Σταθερότητας στην τρίτη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ; Άκουσε ή δεν άκουσε πώς αντιμετωπίστηκε η πρόταση για δημοψήφισμα; Άκουσε ή δεν άκουσε την ανάγκη να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, το ευρώ κ.λπ.; Άκουσε ή δεν άκουσε για το τι στάση πρέπει να κρατήσει η Αριστερά σε αυτήν τη συγκυρία; Ή, να το θέσουμε αντίστροφα, ποια ήταν και ποια είναι η πολιτική γραμμή και η παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους 6 μήνες; Υπάρχουν κενά; Υπάρχει πολιτική γραμμή και ποια είναι αυτή; Δεν μπορεί ο αρθρογράφος να μην παίρνει διόλου υπόψη του την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, την αγωνία χιλιάδων ανθρώπων, την απογοήτευση και το θυμό τους.
Αντίθετα μοιάζει να είναι ευχαριστημένος με τη σημερινή κατάσταση της Αριστεράς και την παρέμβασή της π.χ. στις 5/5. Αναρωτιέται, όταν κριτικάρει την άποψη της ΚΟΕ, πώς η κατακραυγή προς τον πολιτικό κόσμο συμπεριλαμβάνει και την Αριστερά: «Πώς γίνεται, όμως, αυτή η Αριστερά να τοποθετείται στο κάδρο της απαξίωσης και να είναι η ίδια που έκανε το παν για να είναι πάνδημη η κατακραυγή στις 5/5 και να παρίσταται αυτοπροσώπως, σύσσωμη, σωματικά παρούσα σ’ αυτή την πάνδημη κατακραυγή;». Έχουμε διαφορετική εκτίμηση: και δεν έκανε το παν, και δεν έδωσε το χρώμα στην αγανάκτηση και τον θυμό, δεν καθόρισε ούτε έπαιξε κάποιο ρόλο, ούτε σκέφτηκε σοβαρά για κάποια κλιμάκωση ή απάντηση.
Επομένως, ο Χ.Γ. αντιμετωπίζει το «Μέτωπο» έξω από αυτές τις δύο βασικές παραμέτρους –νέα καθεστωτική φάση, κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ– και το βλέπει ως ένα κόλπο. Δικαίωμά του, αλλά είναι και υποχρέωσή του να τοποθετηθεί στα δύο ζητήματα που είναι κρίσιμα: τι έχει αλλάξει τους τελευταίους μήνες στη χώρα και ποια η εκτίμησή του για μια πιθανή και υπό ποιους όρους ανάταξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή, όμως, διατυπώνει πολλά διαδικαστικά και «δεοντολογικά» ζητήματα απέναντι στην πρωτοβουλία του «Μέτωπου», ας θέσουμε ένα πιο ουσιαστικό: Από πότε ο ΣΥΝ έχει δικαίωμα να κάνει εκδηλώσεις, καμπάνιες, συναντήσεις και ό,τι άλλο, η Ανανεωτική Πτέρυγα να οργανώνει ημερίδες και εκδηλώσεις, από πότε μπορούν να φτιάχνονται κινήσεις όπως η ΑΝΑΣΑ (Πρωτοβουλία για την Ανασύνθεση της Αριστεράς και το μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ), και αυτά να θεωρούνται περίπου φυσιολογικά, ενώ η πρωτοβουλία του «Μετώπου» να έχει το στίγμα του απαγορευμένου, του μη κανονικού, του «άλλου», του «κόλπου»; Γιατί δεν αγανακτεί ο Χ.Γ. με τα προκλητικά άρθρα της Αυγής που κατηγορεί το «Μέτωπο» για ένα «άλλο σχέδιο μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ» ή πως «δοκιμάζονται τα όρια ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ με τις πρωτοβουλίες του Μετώπου» αλλά αναπαράγει περίπου τα ίδια με άλλα λόγια και με εντελώς πρόχειρο τρόπο;
Καλός ο κλεφτοπόλεμος, αλλά όχι όταν τα ζητήματα είναι πολιτικά και κρίσιμα
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διανύσει μια πορεία. Ο Χ.Γ. τον χαρακτηρίζει «ήδη παραπαίοντα», συνοδεύοντας αμέσως την εκτίμηση με το αθωωτικό «και με δική μας ευθύνη». Ο ΣΥΡΙΖΑ στις καλές του μέρες είχε ένα πολιτικό σχέδιο-στόχο. Να δημιουργήσει μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, να ανατρέψει το δικομματισμό και τον νεοφιλελευθερισμό. Αυτά σιγά-σιγά ξεχάστηκαν, όπως ξεχάστηκε το ζήτημα της πολιτικής γραμμής. Στις καλές του μέρες έκανε πραγματική αντιπολίτευση μέσα στη Βουλή και έξω από αυτήν.
Έχει αντιληφθεί ο αρθρογράφος κάποια αντιπολίτευση μέσα στη Βουλή από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει κάθε πρωτοβουλία κινήσεων και ενδιαφέρεται να είναι στο κεντρικό πολιτικό κάδρο χωρίς αιχμές και προτάσεις, χωρίς νεύρο και κίνηση. Σε συνθήκες που κυοφορούνται εκρήξεις, αγώνες, μεγάλες πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις. Ποια η πρόταση του Χ.Γ. για όλα αυτά; Ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ» θα αφυπνιστεί υπό ποιες προϋποθέσεις και με ποια γραμμή; Στον ίδιο δεν αρέσουν καθόλου οι φράσεις του Α. Αλαβάνου: «Η Βουλή ψηφίζει το τριετές πρόγραμμα στα αγγλικά», «η Ελλάδα έχει γερμανίδα πρωθυπουργό», «συμπατριώτες μας στο εξωτερικό γίνονται δέκτες ρατσισμού, ευτελισμού, περιφρόνησης και διακωμώδησης», «αυτές είναι ιμπεριαλιστικές εντολές, τελεσίγραφα»… γιατί είναι εθνικοπατριωτικά και υποβαθμίζουν το ταξικό και κοινωνικό… Έτσι δείχνει ότι δεν έχει καταλάβει τη νέα φάση στην οποία έχει εισέλθει η χώρα με την υπογραφή του μνημονίου «διάσωσης». Το πιο ταξικό από όλα τα καθήκοντα, αφού δεν γίνεται αντιληπτό να το πούμε και έτσι, είναι να γκρεμιστεί-ακυρωθεί η συμφωνία Ελλάδας-Ε.Ε./ΔΝΤ και για να γίνει αυτό πρέπει να γίνει μια νέα μεταπολίτευση, μια ριζική πολιτική αλλαγή, να φύγουν όλοι όσοι οδήγησαν τη χώρα στην κατάσταση αυτή, δηλαδή πρώτα από όλα ο αστισμός, η μεγαλοαστική τάξη και τα κόμματά τους, που έχουν ταυτίσει τα συμφέροντά τους με τις μίζες, τα ξεπουλήματα, τη συμμαχία με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτές οι αλλαγές και τα μέτρα που πρέπει να παρθούν για το χρέος, τις τράπεζες, την παραγωγή κ.λπ. δεν είναι ο σοσιαλισμός, ούτε η λαϊκή οικονομία με λαϊκή εξουσία. Καταγράφουν, όμως, μια ριζική τροποποίηση του συσχετισμού δυνάμεων, δημιουργούν μεγάλες ρωγμές στην αστική κυριαρχία, την εξαναγκάζουν σε μεγάλες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, φέρνουν στο προσκήνιο νέες δυνάμεις και πολλά άλλα που μπορούμε να καταγράψουμε ως δυνατότητες. Κανένα θετικό βήμα δεν μπορεί να γίνει χωρίς την ακύρωση-γκρέμισμα της συμφωνίας ΔΝΤ-Ε.Ε. Ναι, είναι σαν να έχουμε μια χούντα που πρέπει να γκρεμιστεί για να μιλήσουμε για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη.
Επί της ουσίας, ο Χ.Γ. συντάσσεται με μια πτέρυγα, με μια «παράταξη» που θεωρεί «σπίτι» της τον περιβάλλοντα χώρο του ΣΥΝ. Δεν υποδεικνύει τίποτα όσον αφορά την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις και θολούρα γύρω από το «Μέτωπο». Συντάσσεται με έναν οργανισμό που έχει παραλύσει και εξακολουθεί να θέλει την παράλυση του ΣΥΡΙΖΑ και κατηγορεί το «Μέτωπο» για όποιες πρωτοβουλίες παίρνει, σε μια στιγμή, μάλιστα, που υπάρχει ένα σχέδιο συρρίκνωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε απλή εκλογική ταμπέλα κάτι σαν ΣΥΝ and friends. Πιθανολογούμε ότι η επιλογή του γίνεται στη βάση μιας πολιτικοϊδεολογικής συγγένειας και αναφοράς με τον ΣΥΝ και πλήρους διαφωνίας με τις θέσεις και απόψεις που έχουν προβληθεί από το «Μέτωπο». Η επιλογή αυτή δεν οδηγεί σε ανάταξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε εμπέδωση του ηγεμονισμού ενός ουσιαστικά κολοβωμένου ΣΥΝ σε έναν παραπαίοντα «ΣΥΡΙΖΑ των προθύμων». Σκληρά λόγια αλλά καθαρά και αληθινά. Μακάρι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα αλλά δεν είναι.
Θα υπήρχαν πολύ πιο ουσιαστικά θέματα προς συζήτηση, σ. Γεωργούλα, υπό τον γενικό τίτλο «νέα καθεστωτική φάση – κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, καθήκοντα και στόχοι». Οι στήλες της εφημερίδας είναι ανοικτές για μια παρέμβασή σου – απάντηση στο σημείωμα αυτό (ίδιας έκτασης) γιατί επιθυμούμε πολύ το διάλογο και την αντιπαράθεση που –υπό όρους– μπορεί να αποβεί χρήσιμη για όλους.
